Foch

Ale jesteś… FOCH!

Gimnazjalistka w odpowiedzi na odmówienie zaspokojenia jej potrzeb

Foch, jak sama nazwa wskazuje, jest bez sensu.

Porzekadło ludowe

Foch – lepka wydzielina pochodzenia zazwyczaj organicznego. Wyróżnia się dużą gęstością i jej charakterystyczną, przezroczystą barwą.

Po co?

Foch jest często używany do ataku. Jest to broń niezbyt szybkostrzelna. Jest natomiast doskonałym środkiem przeciw pojedynczym osobnikom lub, jeśli jest się doświadczonym fochownikiem lub fochowniczką, małym grupom. Jest niezbyt skuteczny przeciwko większemu gronu osób, ze względu na jego nikłą szybkostrzelność i mały zasięg. Popularna częstotliwość występowania wynosi: $1{\frac {foch}{min}}$, jednak niektórzy potrafią uzyskać nawet $13.68{\frac {foch}{min}}$ i więcej!

Jak?

Aby strzelić focha najpierw należy focha wydzielić. Problem jednak w tym, że nikt nie wie w jaki sposób się to robi – po prostu w pewnych sytuacjach tak się dzieje (w myśl pewnej złotej zasady). Po uzyskaniu oczekiwanego efektu, należy wcześniej wydzielony foch skierować w stronę przeciwnika. Są dostępne różne sposoby. Najpopularniejszym z nich jest metoda złapania wcześniej wydzielonego focha w ręce, a następnie rzucenie nim w stronę celu. Strzelanie fochem posiada także i pewne skutki uboczne. Najczęściej, jest to zablokowanie narządu mowy, które polega na zamknięciu się. Dostępne jest również specjalne narzędzie do strzelania focha, a nawet dozowniki pomagające zaaplikować odpowiednią ilość substancji.

Skutki

Uderzenie fochem nie jest dość bolesne, lecz strzelony w odpowiednie miejsce, może spowodować poważne obrażenia. Najczęściej fochem celuje się w twarz. Po przeprowadzeniu skutecznych działań obronnych, w miejscu docelowym pojawia się zwykle zaczerwienienie skóry. Skutek ten utrzymuje się od 1 minuty do nawet 1 godziny – jest to zależne od ilości fochu użytego podczas ataku.

Foch w nauce

Istnieje wiele teorii różnych nauk, mówiących szerzej o tym zjawisku. Są to między innymi:

Fochologia

Zwolennicy paradygmatu strukturalnego w fochologii (nauce o fochu) dzielą focha na trzy etapy:

1. Przedfosze (wydarzenia bezpośrednio poprzedzające strzelenie focha przez fochanta, czyli wystąpienie czynników fochogennych z jednoczesnym wystąpieniem gotowości fochowej u fochanta. W skrajnych przypadkach, u jednostek bardziej wyrachowanych, następuje także bilans fochowy, czyli aprioryczny rachunek zysków i strat ze strzelonego focha u fochanta);
2. Strzał właściwy (zgodnie z opisem powyżej);
3. Odfaszanie (faza trwająca od minuty do całego życia. Jej długość w 90% zależy od fochanta, w 8% od czynników fochogennych i w 2% od czynników zewnętrznych, takich jak: wysokość składki ZUS, wynik meczu z Brazylią i inne).

Biologia

Naukowcy z obszarów tejże nauki postanowili skupić się na opracowaniu wzoru, odpowiadającego za jego powstawanie. Natchnienia postanowili szukać w przyrodzie, a konkretniej – w żywiołach. Po pewnym czasie (wynikającym z potrzeby badań) ustalili, że będzie to: $H_{2}O+C_{6}F_{12}$. Na powyższy wzór składają się wyraźnie dwa związki: monotlenku diwodoru oraz dodekafluorocykloheksan (łac. dodecafluorocyclohexane). Dla osób, którzy nie mają pamięci do skomplikowanych nazw fizycznych istnieje alternatywna, uproszczona nazwa na określenie związku FOCH-a: utleniony wodoro-węglan fluoru.

Zobacz też

• Ferdynand Foch