Joseph Goebbels: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Znacznik: zrewertowane
Znacznik: rewert ręczny
Linia 20: Linia 20:


{{Przypisy}}
{{Przypisy}}

{{stopka}}
{{stopka}}
{{DEFAULTSORT:Goebbels, Joseph}}
{{DEFAULTSORT:Goebbels, Joseph}}
Linia 25: Linia 26:


[[Kategoria:Politycy III Rzeszy]]
[[Kategoria:Politycy III Rzeszy]]

[[de:Joseph Goebbels]]
[[de:Joseph Goebbels]]
[[en:Joe Gobbles]]
[[en:Joe Gobbles]]

Wersja z 19:38, 21 paź 2021

Joseph żarliwie kłamie, by ludzie mu uwierzyli

Im większe kłamstwo, tym ludzie łatwiej w nie uwierzą.

Józek o prawdzie.

Dr Joseph Paul cyjanikos arszankare Goebbels (ur. 29 października 1897 w Rheydt, zm. 1 maja 1945 w Berlinie) – naczelny kuglarz i demagog III Rzeszy. Stwierdził, że kłamstwo wielokrotnie powtarzane w końcu staje się prawdą. Wyśmienity erudyta oraz nadworny pupil Führera. W obliczu życiowego wyboru – oddać się do niewoli czy zginąć za ojczyznę, wybrał trzecie rozwiązanie – łyknąć dropsa.

Młodość

Józek urodził się w mieście przemysłowym w Niemczech. Jego ojciec był urzędasem, a matka obrabiała rolę. Rodzice troszcząc się o swojego Józia, posłali go do katolickiej szkoły z internatem, co jednak przyniosło odwrotny skutek od zamierzonego i młody Goebbels szybko tracił zainteresowanie wiarą na rzecz nowych ideałów. W roku 1916 dostał się na studia, a niedługo potem został odrzucony podczas poboru do wojska z powodu zdeformowanej lewej nogi przeszkadzającej mu w utrzymaniu rytmu marszowego[1].

Kariera w polityce

Pierwsze kontakty z partią frustratów, bezrobotnych i pijusów nawiązał w 1922 roku, a w 1923 był już oficjalnym członkiem. Podczas gdy przywódca puczu siedział w więzieniu, Joseph lizał dupę ówczesnemu przywódcy partii Gregorowi Strasserowi, ale gdy Hitler wyszedł z mamra, przypomniał mu o jego prawdziwym mistrzu i choć Goebbels się opierał, to w końcu uznał wyższość swojego mistrza. Jego zmysł organizacyjny przejawiał się głównie podczas organizowania partyjnych wiecy.

Zobacz też

Przypisy

  1. Co nie przeszkadzało mu później udawać, że jest to rana wojenna