Led Zeppelin

Uśmiech Page'a mówi sam za siebie

Zespół u szczytu sławy, obok świeżo kradzionego odrzutowca

Chodźźź do Sssszatana...

Jesteśmy zajebiści! Yaaa!

Muzycy sami o sobie

Szablon:Tbrytyjski zespół rockowy, jeden z prekursorów hard rocka lat 70. Ich gra opiera się na półgodzinnych riffach zerżniętych od prehistorycznych bluesmanów, napierdalaniem w perkusję z całej siły, zniewieściałym głosie wokalisty, a przede wszystkim na nadfioletowych solówkach wykonywanych gitarą elektryczną. Led Zeppelin jest dość smutnym i ironicznym zespołem. Ołowiane sterowce, które nie latają, śpiewają o schodach do nieba.

Skład

• Jimmy Page – mroczny gitarzysta, ale też solowy wymiatacz. Podniecał się czarną magią, a po koncercie zamiast gwałcić groupies, czytał biblię szatana w pokoju pełnym świec.
• Robert Plant – obsceniczne zachowanie na scenie i jeszcze gorsze za sceną, poza tym pił na umór, ćpał i posuwał wszystko co się rusza (nawet dziennikarkę Timesa). Dostał nagrodę za najlepszego wokalistę wszech czasów.
• John Bonham – bębny, talerze i te inne
• John Paul Jones – plumkanie na basie i klawiszologia.

Historia

1968 – 1970

Wszystko zaczęło się od The New Yardbirds, a właściwie od końca tej grupy, bo wszyscy muzycy poszli w przysłowiowe pizdu, a Page został na lodzie, ponieważ miał do odwalenia trasę koncertową. Jednak po wizycie w pewnym klubie spotkał Roberta Planta i Johna Bonhama. Ich muzyka tak go zauroczyła, że musiał na chwilę oddalić się do łazienki... Po powrocie przyjął ich do zespołu – The New Yardbirds. Aby to uczcić ujebali się po rockersku i poszli na dziwki. Rano Page przypomniał sobie, ze nikt z nich nie umie grać na basie... Na szczęście ich menedżer, Peter Grant, wymusił na Jonesie grę w zespole i mogli jechać w trasę. Po powrocie ze Skandynawii, gdzie Plant zachowywał się jeszcze bardziej jak kretyn, zespół zmienił nazwę na Led Zeppelin.

Potem (w 1969 roku) wypuścili pierwszą płytę, nazwaną bardzo kreatywnie „Led Zeppelin”. Było na niej kilka fajnych kawałków, między innymi „Communication Breakdown”, charakterystyczny ze względu na swój gejowski teledysk, popowe „Your Time Is Gonna Come” czy „Babe I'm Gonna Leave You”, równie płaczliwe i żałosne jak tytuł. I trochę bluesowych coverów. Z tą płytą wyruszyli w trasę po Ameryce, obfitującą w sporo ekscesów i sukcesów.

Wrócili do ojczystej Wielkiej Brytfanii, gdzie nagrali kolejną płytę nazwaną – jeszcze bardziej kreatywnie – Led Zeppelin II. Było na niej jeszcze więcej bluesowych coverów, jeszcze ostrzejsze kawałki i jeszcze bardziej efektowna trasa koncertowa po USA. Po powrocie do Brytanii mieli jednak zonka, bo nikt ich tam nie znał... Zostali zmuszeni do braku balang i koncertowania po klubach... Wytrzymali jednak i po skończeniu trasy udali się do walijskiego zadupia, Bron-Yr-Aur.

Tam zaczęli chlać i ćpać komponować piosenki na nową płytę. Niestety, okazało się, że w tym Wąchocku nie ma prądu, toteż wezwali studio na kółkach Rolingstołnsów. W końcu w 1970 powstała ich trzecia płyta, która mogła mieć kreatywniejszą nazwę od poprzednich – Led Zeppelin III. Była w większości akustyczna, a piosenki elektryczne na tej płycie to bieda z nędzą. To, że akustyczna, to nie znaczy, że wolna, i tak „Bron-Y-Aur Stomp” czy „Gallows Pole” zapierdalają równo. Chociaż niesmak pozostaje...

Po kolejnej pijackiej trasie nasi bohaterowie wrócili do studia i zaczęli smażyć nowe piosenki. Smażą tak i smażą, aż tu nagle w 1971 wychodzi hit!

1971 – 1976

W 1971 wychodzi płyta, apogeum kreatywności Zeppelinów w nazywaniu płyt - Led Zeppelin IV. Album tak przebojowy i orgazmiczny, że artykuł o tej płycie na Wikipedii jest podobnej długości co art o zespole. Największym big hitem było z pewnością „Stairway to Heaven”, zaraz po nim „Black Dog”, potem „Rock and Roll”, „Misty Mountain Hop” i „The Battle of Evermore”. Wszystkie były zajebiste. Jeśli twierdzisz inaczej – nie znasz się na muzyce i spierdalaj na Madagaskar.

Kolejna trasa koncertowa, obfitująca w gwałty, rozpierdalanie pokoi hotelowych i inne tego typu akcje, doprowadziła 1973 zespół do studia. Znowu. Chłopaki postanowili, że ich piąty album będzie miał nazwę, bo zaczęli się gubić w rzymskich cyferkach poprzednich płyt. Nagrany w 2 miesiące album miał wystarczyć niektórym fanom na dwa lata, bo ciągłe trasy koncertowe omijały pewne części świata. Wracając do płyty... Cóż... na pewno nie trzyma poziomu Led Zeppelin, ale jest na pewno doroślejsze niż Led Zeppelin. Jednak takie żałosne piosenki jak „D'Yer Mak'er”, po usłyszeniu którego Marley powiedział Easy, man... Smoke weed... Jah is the Lord... czy też „The Crunge”, które jest, literacko mówiąc, do chuja niepodobne. Zespół był już wtedy jednak „największy na świecie”, toteż wszyscy łykali to gładko.

Potem przyszła pora na dwupłytowy album – Physical Graffiti. Zespół był w tym czasie pod wpływem miliarda różnych rzeczy, toteż płyta jest nieskładna jak program Libertas. Można tam wyczuć Rock and Roll – „Boogie With Stu”, jakieś psychodeliczne stękanie – „In the Light”, indyjsko-narkotykowe rytmy w „Kashmirze”, funk, folk, hard rock, progresyw i trybiliard innych gatunków, na które nie ma tutaj miejsca.

Po kolejnej trasie koncertowej, tym razem takiej, którą nagrywali, zespół pojechał do Sztokholmu, do studia Abby, jednak płyta nie okazała się wieśniacka. Było na niej najwięcej funku i nawet jedna piosenka w gatunku, który Zeppelini uważali za żałosny, czyli heavy metalu. Widocznie zwąchali, gdzie leży kasa i pomyśleli, że nikt nie zauważy hipokryzji. Mowa oczywiście o „Achilles Last Stand”. Mimo fajnej gitary Page'a i nieźle popierdalającego basu, każdy zastanawiał się co znaczy auto-chuj-wie-jaki biograficzny tekst Achillesa. Plant chodził w tym czasie naćpany i do tej pory nikt nie rozszyfrował znaczenia słów niektórych piosenek z późniejszego okresu działalności zespołu.

Aby zbić jeszcze większą kasę, zespół rok po „Led Zeppelin”, w 1976, wypuścili album koncertowy, który ssał. Dodali do tego jeszcze film, który był jeszcze gorszy. Każdy z członków zespołu mógł umieścić w filmie krótkometrażówkę. Page zrobił film o wspinaniu się na górę i zmienianiu twarzy, Plant cośtam o średniowieczu, Paul Jones... Nieważne. Natomiast Bonham dał parę scenek o sobie. I w sumie wyszedł na tym najlepiej... To, co odważyli się wydać, ciężko nazwać koncertem. Nagrywali wtedy trzy noce w Nju Jorku, Page postanowił z każdej wybrać to, co jako tako brzmiało. W rezultacie prawie każda piosenka na płycie to jedno wielkie gówno: pocięty oryginał, odświeżony a następnie posklejany tak, aby dobrze się tego słuchało.

1977 – 1980

W 1977 roku, po płycie „Led Zeppelin”, zespól opierdalał się przez dwa lata. W końcu jednak wypadało wypuścić płytę, jednak to, co nagrali i wydali nie nadaje się do komentowania... Poziom tego lamerskiego albumu jest równy zeru absolutnemu... Ale od początku. Page i Bonham byli bardziej zainteresowani schadzkami niż nagrywaniem albumu, ale to nie było żadnego problemu, jako że Plant grał gitary, a ten czwarty to umiał na wszystkim grać, więc mogli nagrywać w dwójkę, czego efekty są tragiczne... Cały album jest oparty o syntezatory i żałosne riffy, a „Carouselambra” to jedna wielka kupa...

Niestety, Zeppelini nie mieli szansy się poprawić, bo rok potem Bonham postanowił odwalić rockową śmierć, tak samo jak wielu innych znanych muzyków.

1981 – 2024

Wobec kity perkusisty zespół się rozwiązał, a w 1982 wydał (wydawcom na odpierdol) album z odrzutami. Odrzuty jak to odrzuty, były do dupy. Jedna piosenka, „Bonzo's Montreux”, przełomowa, jako że cała opierała się na perkusji, została zmasakrowana kretyńskimi efektami elektro dodanymi przez Page'a. Każdy z wykonawców poszedł swoją drogą – Page nie robił nic, koncertując od czasu do czasu z jakimiś przydupasami (między innymi P. Diddym), tylko siłą zaciągnęli go, aby nagrał z Plantem piosenki Led Zeppelin jeszcze raz. Właściwie po chuj? Plant natomiast nagrywa solowe albumy, od czasu do czasu dostając Grammy. A ten czwarty to producentem jest, tak jak wcześniej. Chłopaczki skrzyknęli się ponownie w 2007 roku i zagrali koncert w Londynie. Jednak choroba psychiczna Page'a co do wydawania koncertów i boxów spowodowała że fani musieli czekać 5 lat na wydanie DVD. Był to czas, w którym każdego brała kurwica na myśl o tym ile już na to czekają. Popadając w samozachwyt Page, Bonham Junior i Jones zaczęli myśleć o reaktywacji Led Zeppelin, lecz odwieczny foch Planta w tej kwestii sprawił że Ołowiany Sterowiec wylądował w pizdu. I cały misterny plan też w pizdu...

Dyskografia

• Led Zeppelin I – 1969 – pierwsza płyta zespołu, oświeciła wszystkich swoją kreatywną nazwą.
• Led Zeppelin II – 1969 – kolejny album z jeszcze bardziej kreatywnym tytułem.
• Led Zeppelin III – 1970 – trzeci album mogący dołączyć do kolekcji krążków z lat wcześniejszych. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że rzymskie cyfry są oddaniem hołdu rzymianom przez Led Cepelin.
• Led Zeppelin IV – 1971 – ta płyta tak właściwie nie ma nazwy, ale z racji jakże kreatywnych nazw poprzednich płyt i 4 dziwnych znaków na okładce, została nieoficjalnie nazwana IV.
• Houses of the Holy – 1973
• Physical Grafitti – 1975
• Presence – 1976
• Song Remains The Same – 1976
• In Trough the Out Door – 1979
• Coda – 1982
• BBC Sessions – 1997
• How the West Was Won – 2003 - koncert z 72 roku w którym trzymali jako taki poziom
• Celebration Day – 2007 - koncert na którym myśleli że Led Zeppelin jeszcze istnieje, ale nihooya

Autor tej sekcji wpisał tu raptem parę słów. Jeżeli denerwuje Cię takie postępowanie – rozwiń ją.

Przypisy

Led Zeppelin