U.D.O.

To pijak i złodziej, bo każdy pijak to złodziej

Twoja sąsiadka o Ozzy'im

Plik:Węże.jpg

Zdjęcie zespołu

Whitesnake (pol. Białywąż) – zespół założony w 1977 roku przez Davida Coverdale'a jako magazyn części zamiennych dla takich zespołów jak Black Sabbath, Deep Purple, Dio czy Rainbow. Na początku nie miał to być w zasadzie zespół, tylko jednorazowe zatrudnienie muzyków sesyjnych. Potem jednak Coverdale dokonał epokowego odkrycia, że ktoś musi grać na trasie koncertowej i tak powstał Chocapic Białywąż.

Historia

W 1976 zastępczy gitarzysta Deep Purple, niejaki Tommy Bolin postanowił zrobić pozostałym członkom zespołu niespodziankę i zaćpał się na śmierć, co stało się podstawą do rozpadu Deep Purple. Coverdale, który, jako stosunkowo świeży nabytek zespołu, nie zdążył się nachapać zaspokoić swojego głodu tworzenia, postanowił nagrać solową płytę. Nikt jej nie kupił, bo nie odbył się ani jeden promujący ją koncert. Po tym przykrym doświadczeniu, w 1978, Coverdale wypuścił kolejne dzieło, Northwinds i tym razem ruszył w trasę koncertową. Personel koncertowy (który był z grubsza taki sam jak na płytach solowych) nazwał White Snake. Osiągnęło toto jakiś tam sukces, co sprowokowało Davida do założenia własnego zespołu. Założenie owe polegało na usunięciu spacji z powyższej nazwy.

Na pierwszą płytę Białegowęża trzeba było czekać całe trzy miesiące od premiery Northwinds, co pozwala przypuszczać, że utwory na niej zawarte są odrzutami z poprzedniej sesji nagraniowej. Potem tempo wydawnicze zespołu nieco spadło, ale i tak do 1982 nowe płytki pojawiały corocznie. Wszystkie zawierają utrzymane w bluesowym klimacie mdłe piosenki z tekstami o miłości. W rzeczonym 1982 Coverdale otrzymał propozycję dołączenia do Black Sabbath, ale zjadła go ambicja i odmówił. Lata 80. przyniosły potem jeszcze trzy płytki, które okazały się jak do tej pory najistotniejszymi wyrobami zespołu. Potem Coverdale znudził się Białymwężem do reszty, co stało się zaczynkiem dziwnego mariażu Coverdale & Page, który wydał tylko jedną płytę w 1993.

Zdawałoby się ostatnią płytę zespół wydał w 1997 po czym został przez Coverdale'a rozwiązany. W 2000 ukazała się kolejna solowa płytka wokalisty, co dowodziło ostatecznego końca Whitesnake'a Niespodzianka przyszła w 2002, z okazji oficjalnego 25-lecia zespołu, kiedy to Whitesnake się reaktywował. Grali stare przeboje do 2008, kiedy doszli do wniosku, że fajnie byłoby wyprodukować coś nowego. Owocem ich wysiłków stała się przyzwoita płytka Good to Be Bad. Następna przyszła w 2011, na sześćdziesiąte urodziny Coverdale'a, która nie była już dobra ze względu na mocno osłabły głos wokalisty.

Skład

Pod względem zmienności składu Whitesnake'a David Coverdale zdaje się przebijać takich mistrzów tej sztuki jak Dave Mustaine czy Ritchie Blackmore. Przez zespół przewinęło się, lekko licząc, około 50 muzyków, przez co do dyskografii Whitesnake wielu twórców zalicza wszystkie płyty wydane przez Coverdale'a po odejściu z Deep Purple. Aby nie zanudzić nikogo poprzestańmy może na wypisaniu składu obecnego i muzyków, dla których Białywąż był jedynie odskocznią od innej, uznanej twórczości.

Skład obecny

• David Coverdale – śpiew, głośne wdychanie powietrza przed mikrofonem (od 1976).
• Doug Aldrich – gitara, pomoce wokalne, znaczy się chórki (od 2003). Wcześniej grał m. in. w Dio.
• Reb Beach – gitara, chórki (od 2002).
• Michael Devin – gitara basowa, chórki (od 2010).
• Brian Tichy – perkusja (od 2010).
• Brian Ruedy - klawisze, chórki (od 2011).

Inne ważne postacie

• Ian Paice (Deep Purple) – perkusja (1979–1982).
• Cozy Powell (Black Sabbath, Rainbow) – perkusja (1982–1985).
• Tommy Aldridge (Ozzy Osbourne) – perkusja (1987–1991, 2002–2007).
• Jon Lord (Deep Purple) – klawisze (1978–1984)
• Roger Glover (Deep Purple, Rainbow) – gitara basowa (1976-1977)
• Neil Murray (Black Sabbath) – gitara basowa (1978-1982, 1983-1987)
• Rudy Sarzo (Dio, Ozzy Osbourne) – gitara basowa (1987-1991, 1994)
• Jimmy Page (Led Zeppelin) – gitara, gitara basowa, harmonijka ustna (1993–1996)
• Vivian Campbell (Dio) – gitara (1987-1988)
• Steve Vai – gitara (1989-1991)

Dyskografia

• White Snake (Biały Wąż, 1977) – o miłości.
• Northwinds (Północne wiatry, 1978) – o miłości.
• Snakebite (Gryz Węża, 1978) – o miłości. Fajnie, nie?
• Trouble (Kłopot, 1978) – o miłości, konkretniej o tym jak łatwo można zostać ojcem.
• Lovehunter (Łowca Miłości, 1979) – o miłości.
• Ready an' Willing(Gotowy na Chuć, 1980) – o miłości.
• Come an' Get It (Chodź i Weź Go To, 1981) – o miłości.
• Saints & Sinners (Święci & Grzesznicy, 1982) – o miłości.
• Slide It In (Posuń ją Przesuń to, 1984) – o miłości.
• Whitesnake (Białywąż, 1987) – o miłości. Zapewne masz poczucie deja vu, ale pamiętaj, że ta płyta wyżej nazywała się 'Biały Wąż, a to jest Białywąż. Zrost znaczy. Tak, taki sam jak Białystok. Jako że Amerykanie nie słyszeli nigdy o takich wynalazkach u nich płyta nazywała się 1987.
• Slip of the Tongue (Liźnięcie Języka, 1989) – o miłości.
• Coverdale & Page (Coverdale & Page, 1993) – o miłości.
• Restless Heart (Niespokojne Serce, 1997) – o miłości.
• Into The Light (W stronę Światła, 2000) – o zawale, którego David doznał oczywiście z miłości.
• Good to Be Bad (Dobrze Być Złym, 2008) – o skłonnościach sadystycznych (w miłości), które pojawiły się u Coverdale'a w związku z kryzysem wieku średniego.
• Forevermore (Zawszewięcej, 2011)– o miłości. Jak do tej pory ostatnia płyta Whitesnake, chociaż zapewne pojawią się też następne, i tak, będą o miłości.