Stanisław I Leszczyński
Stanisław Bogusław Leszczyński herbu Spie Wieniawa (ur. 1677 we Lwowie, zm. 1766 na francuskim zadupiu) – podwójny król Obojga Narodów w latach 1705–1709 i 1733–1736 oraz książę Lotaryngii i Baru w jakiejś miejscowości, Templariusz, Wolnomularz i Masoń. Nic więc dziwnego, że jego wnuka ścięto w trakcie pewnej rewolucji.
la
Życiorys
Młodość
Narodził się na Ukrainie w polskim Lwowie. Był synem królewskiego skarbnika Rafała Leszczyńskiego i pewnej Ani. Już od młodego był męczony nauką jakże okrutną, gdyż przychodzili do niego nauczyciele domowi, w tym sprowadzani z zagranicy. Przyszły król uczęszczał także do gimnazjum protestanckiego w Lesznie. W latach 1695]-1696 postanowił uciec z domu i zwiedzić Europę.
Aż do śmierci ojca pozostawał wyraźnie w jego cieniu. Troszkę później objął z woli ojca urząd starosty odolanowskiego[1]. Na sejmie erekcyjnym elekcyjnym w 1697 zagłosował razem z ojcem za kandydaturą syna zmarłego Jaśka Sobieskiego, ale ostatecznie poparł swojego przyszłego przeciwnika. Król-germaniec odwdzięczył mu się, mianując go jakimś „podczaszym wielkim koronnym”. Dwa lata później Leszczyński został wojewodą poznańskim. Sytuacja zmieniła się jednak rok później.
Stachu na króla!
Wtedy właśnie wybuchła wojna północna i wkroczyły wojska szwedzkie do Rzeczpospolitej. Po zajęciu Warszawy cztery lata później (czyli w 1704), wkuona na króla Augusta II szlachta polska zawiązała konfederację południowców warszawską i 16 lutego obaliła króla. Leszczyński, jako tymczasowy przedstawiciel i równie tymczasowy dyplomata konfederacji, spotkał się z królem szwedzkim Karolem XII w jakiejś miejscowości na Warmii. Szwedzki władca, jako psycholog zmanipulował młodego Stasia oraz doceniając jego wpływy w Wielkopolsce, wysunął go jako kandydata do tronu. Leszczyński początkowo złożył zobowiązanie, że koronę przyjmie jedynie tak, o! i przekaże ją Jakubowi Sobieskiemu. Obietnicy nigdy nie dotrzymał, a szkoda. 12 lipca 1704 sejm ere... tfu! elekcyjny, zwołany w szwedzkim obozie wojskowym pod Warszawą, potwierdził wybór nowego króla. Proklamacji, o dziwo!, nie dokonał zgodnie z ówczesnym prawem prymas, lecz biskup poznański. Dopiero jednak 4 października 1705 jako pierwszy[2] został koronowany na króla Polski w Warszawie przez arcybiskupa lwowskiego.
Przypisy
|
Nie wiadomo, czy użytkownik dokończy stronę, więc należy wyłącznie czekać. |
