Jane's Addiction

Perry podczas tworzenia aury

Juanas Adicttio (hiszp.|Jane's Addiction) – zespół muzyczny grający elementy hard- i punk- rocka z domieszką funku, który nie specjalnie brzmiał jak funk. Zespół się składał się z gitarzysty Davida Navarro (później pokazującego swoje pośladki w TV, których nie sposób było odróżnić od pupy jego połowicy Carmen Electry), wokalisty Perry'ego Farrella, basisty i garnkarza.

Historia

Zespół powstał oficjalnie po rozpadzie dwóch innych grup, ale wiadomo, że to przez dziewczynę kolegi gitarzysty (nie, nie było to Modern Talking). Na początku z powodów problemów kadrowych (basista i wokalista), zespół zajmował się wyrobem jam sessions. Przez pierwsze lata muzycy zarabiali 50 dolców za wieczór, a wydawali 300 na alkohol, co wbrew ich wstępnym obliczeniom doprowadziło do wyczerpania się zasobów finansowych. Pod dach przyjęła ich tytułowa Jane, na której wzorowana była Barbara Mostowiak z M jak miłość. Po nagraniu „Demos”, Jane's Addiction„” i „Nothing's Shocking” (na których pozostawione te same piosenki nie zmieniając nawet układu!) zespół wystąpił w programie „Młodzi i pojebani” czym zapoczątkował swoją popularność w Stany zjednoczone. Zespół wiele razy się rozpadał i reaktywował, wydając w tym czasie odrzuty ze starych albumów.

Ciekawostki

• Pod koniec 1991 roku muzycy się pobili na scenie. Podobno powodem była gra w żołędzie, którą Perry Farrell przegrał z Dave'em Navarro. Grali o to kto będzie obierał banana. Niestety banana zjadł Ice-T, króry się obraził na Farrell'a, ponieważ nazwał go czarnuchem.
• Choć sam Perry był Żydem (i jego rodzice też) to się zamaskował zmieniając nazwisko. Jednak zdradzał go nos. W dzieciństwie jego ojciec kradł biżuterię pod maską jubilera. Wykorzystywał on Perry'ego do ciężkiej pracy. Matka Perry'ego popełniła samobójstwo, bo jej się nudziło.
• Dave Navarro zaliczył krótki postój u Red Hotów z którymi nagrał „One Hot Minute.”

Koncerty

Koncerty Jane'sów mają zawsze charakter kultowy (niczym plecak typu kostka) Podczas koncertu wytwarza się swoista atmosfera, porównywalna do otwarcia nowego supermarketu. Podczas koncertu można doświadczyć:

• Nirwany;
• Zwiastowania Jahwe;
• Zmartwychwstania Chrystusa;
• Orgazmu.

Ewentualnie można skowytać do rytmu z Parrelem Koncerty zazwyczaj organizowane są w halach, gdzie drzwi zamykane są od środka by fani nie pouciekali po pierwszej piosence.

Na początek grane jest zazwyczaj „No one's leaving” co ma przestrzec fanów, przed próbą ucieczki z sali. Następnie rozpoczyna się czarowanie gitarowo-perkusyjno-basowo-jęczące, po którym muzycy zaczynają się rozbierać /zdzierać z siebie ubrania/zdzierać ubrania z fanów. Po koncertach świadkowie mówią o duchowym uniesieniu.

Dyskografia

• Demos – nagrane na dwutaśmowej golarce Gilette Series, swoją jakością przyprawia o zawał każdego szanującego się producenta muzycznego;
• Jane's Addiction – zespół zabłysnął już nagranymi na lepszym sprzęcie piosenkami z poprzedniej płyty, byłoby dobrze gdyby nie...;
• Nothing's Shocking – ...to że na tej płycie są te same piosenki nie różniące się niczym od poprzedniej płyty;
• Ritual de lo Habitual – na tej płycie zespół sięgnął już po inne piosenki, ale większość osób kupiło ją tylko ze względu na okładkę;
• Kettle Whistle – uznawana za zdecydowanie najlepszą, opiniotwórczą i ciekawą płyta. Nie posiada dobrych słabych momentów i nie ma w niej krztyny komercji. Album kompletny i porównywalny do takich muzycznych arcydzieł jak: „Yellow Submarine” Beatlesów, „The Final Cut” Pink Floyda, czy „In Trough The Outdoor” Led Zeppelin;
• Strays – najnowsza płyta. Nie ma takiej świeżości jak poprzednia, ale po siedmiu latach nie wydawania płyt przez Jane'sów została rozchwytana przez głodnych rocka fanów.

Skład

• Perry Farrell – wokal, nos, żebranie, miłość do Jane, głupie kawały na scenie, wytwarzanie aury;
• Dave Navarro – gitara, pięść, obrażanie się za pierdoły, odchodzenie do Red Hot Chili Peppers i nagrywanie z nimi kiepskich płyt. Ewentualnie może ćpać;
• Eric Avery – bas, ekolog jak się patrzy, przywiązywał się razem ze znajomymi do drzew w Central Parku od czego dostał udaru;
• Stephen Perkins – perkusja, włosy, brzydka morda, godzenie innych członków zespołu.