happysad

I znowu zamieszanie na chacie
i znowu zarzygane żółcią szmaty
znowu tępa próba żyletki
znowu wpierdol od taty

„Z pamiętnika Młodej Zielarki” – tekst wyróżniony Nagrodą Literacką im. Nikifora w kategorii wiekowej „Gimnazjum”

Pchnij mnie kuchennym nożem(...)
(...)siedzimy na dachach, bawimy się w powietrze(...)
(...)to że trzeszczą ci brwi(...)
Tak się boję(...)
o swój psychiczny stan(...)

happysad o swoich tekstach

happysad – polski zespół rockowy, grający coś w rodzaju punka zmieszanego z disco-polo, tj punko-polo. Dopiero na koncertach nieco się rozkręcają i punko zaczyna dominować nad polo. Jego charakterystyczną cechą są teksty z dużym współczynnikiem tró i częste zmiany nazwy i perkusistów.

Zamieszanie z perkusistą

Pierwszym perkusistą był niejaki Paweł P., który jednak nie zagrzał zbyt długo miejsca w zespole, ponieważ jako jedyny nie był abstynentem. Na jego miejsce przyszedł niejaki Szosiu, który był jednak trochę nerwowy, a poza tym miał strasznie wredną teściową, która wiecznie zatruwała życie jemu i pozostałym członkom grupy. W końcu postanowiono go wyrzucić, jako oficjalny powód podając niezdanie testu na emowatość (trzeba pociąć się żyletką, napisać mhroczny wiersz, połknąć garść tabletek i powiesić się na sznurze od żelazka), a na jego miejsce przyjąć „Pontona”. Ten wytrzymał trzy lata, aż w końcu zabrawszy sporą kasę odszedł, zmienił nazwisko i zrobił sobie operację plastyczną, by nikt nigdy już nie kojarzył go z tym zespołem. Na jego miejsce przyszedł Jarek Dubiński, o którym właściwie nic nie wiadomo, bo na każde pytanie odpowiada nikt mnie nie rozumie, a jego twarz ukryta jest pod centymetrową warstwą tapety na wzór Billa z Tokio Hotel .

Obecny skład zespołu

• Jakub „Quka” Kawalec – śpiew, wiosło i teksty. Lubi wyładowywać agresję na krzyżówkach i kolorowankach.
• Łukasz „Pan Latawiec” Cegliński – gitara i śpiew, lubi obierać banany ze skórki i obserwować ludzi z 10 piętra.
• Artur „Artour” Telka – baśka, poza tym naprawia gitary. Już w przedszkolu przejawiał talent.
• Jarek Dubiński – nic o nim nie wiadomo, poza tym, że gra na perkusji i nikt go nie rozumie.