Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników
Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników (NSDAP, niem. Nacjonalsocjalistisze Dojcze Arbajterpartaj) – niemiecka organizacja pacyfistyczna. Jej największym działaczem był Adolf Hitler.
Historia NSDAP[edytuj • edytuj kod]
Niemiecka Partia Robotników[edytuj • edytuj kod]
Pod koniec 1918 roku, po zakończonej I wojnie światowej dziesiątki tysięcy żołnierzy niemieckich zostało zwolnionych z zabijania wroga i nie musieli się martwić, że wróg ich zabije. Kilkudziesięciu najbardziej zrozpaczonych z tego powodu poszło na piwo do jakiegoś lokalu w Monachium. Tak się upili, że dwóch z nich, niejacy panowie Anton Drexler i Karl Harrer postanowili, że sobie założą partię. Nie zrezygnowali z tego pomysłu nawet, gdy wytrzeźwieli. Swoją partię nazwali Niemiecką Partią Robotników (DAP).
We wrześniu 1919 roku Adolf Hitler jako konfident policyjny przybył na spotkanie członków DAP. Biedak, znudzony, siedział sobie z tyłu, rozwiązując krzyżówki i popijając piwo. On też się upił i postanowił, że przejmie tę partię. Tak też się stało. Hitler po prostu dał w łapę Drexlerowi i Harrerowi, aby go uczynili prezesem führerem partii. W kwietniu 1920 roku DAP przekształciło się w NSDAP.
Lata 1920-1925: rozwój NSDAP[edytuj • edytuj kod]
Hitler prowadził wyjątkowo pokojową działalność polityczną, w odróżnieniu od czerwonych. W 1920 roku założył SA w celu dobroczynnego i demokratycznego szerzenia idei. SA-mani często chcieli prowadzić spokojne rozmowy i negocjacje, ale rozbisurmanieni komuniści chcieli tylko przemocy. W 1924 roku pokojowa manifestacja NSDAP została przez nich brutalnie zaatakowana. Bezbronni naziści przegrali, Hitlera osadzono w więzieniu, a NSDAP zdelegalizowano. W więzieniu Hitler napisał epopeję narodową Majn Kamp (pol. Mój Obóz). Za tak wspaniałe dzieło literackie zwolnili go z więzienia już w 1925 roku. Hitler kontynuował karierę pisarską, tworząc nowy statut NSDAP[1]. Zachwyceni tym tekstem urzędnicy zalegalizowali NSDAP.
Lata 1925-1939: zdobywanie władzy[edytuj • edytuj kod]
Hitler zdobywał coraz więcej poparcia, ludzie zaczytywali się w jego książce, malowali na jego cześć, śpiewali na jego cześć. W styczniu 1933 roku wygrał wybory parlamentarne. Dwa miesiące później zaproponował posłom lewicy wycieczkę na czas nieokreślony na obóz w Dachau. Razem z oszczędzoną partią DNVP wprowadził zasadę tzw. ustnych dekretów[2]. W lipcu 1933 roku zdelegalizowano wszystkie partie oprócz NSDAP.
Rozporządzono program masowej pomocy humanitarnej dla Żydów, oferując im między innymi dobrą pracę i darmowe wycieczki na obozy koncentr letnie. W 1936 roku w Norymberdze powstały specjalne uchwały, ratujące Żydów, nadające im specjalnie uhonorowane prawa, dzięki czemu stali się pełnoprawnymi obywatelami Rzeszy.
Pacyfistyczna reforma wojska poprawiła znacząco sytuację militarną. I tak zamiast 100 tysięcy uzbrojonych po zęby morderców z Reichswehry, powstało:
- kilka milionów wolontariuszy z tzw. Wehrmachtu;
- 5 tysięcy
czołgówciężarówek z pomocą humanitarną; - 2 tysiące
myśliwcówsamolotów zaopatrzeniowych; - 200
łodzi podwodnychtransportowców.
Pomoc taką zaoferowano w 1938 Austrii oraz na początku 1939 roku Czechom i Morawom.
Lata 1939-45: punkt kulminacyjny i epilog[edytuj • edytuj kod]
Pierwszy wielki konwój pomocy żywnościowej trafił do Polski. Stało się to we wrześniu 1939 roku. Polacy, chcąc pokazać, że są samowystarczalnym narodem, napadali na bezbronnych wolontariuszy niemieckich, mordowali ich. Mimo to, Polsce wyczerpał się zapas naboi do pistoletów[3]. Pomocy nie chcieli także kolejno: Belgowie, Holendrzy, Francuzi, Jugosłowianie, Grecy i Sowieci.
Sowieci mieli dość niekończących się próśb o wpuszczenie konwojów humanitarnych na terytorium ZSRR, że w końcu wysłali pięć czołgów do Berlina, zdobyli go, a Hitler, wielki ideolog wolontariatu, egalitaryzmu i prosyjonizmu, zastrzelił się[4], NSDAP upadło, a potem je zdelegalizowano z powodu niemożności uiszczenia odpowiednich opłat za gaz.
Znani działacze NSDAP[edytuj • edytuj kod]
- Adolf Hitler – najdroższy führer
- Rudolf Hess – zastępca najdroższego führera
- Martin Bormann – nowy zastępca najdroższego führera
- Hermann Göring – dowódca lotnictwa najdroższego führera
- Karl Dönitz – dowódca floty najdroższego führera
- Erwin Rommel – dowódca wojsk najdroższego führera w Afryce
- Heinrich Himmler – dowódca oddziałów ochronnych najdroższego führera
- Hans Frank – przydupas najdroższego führera, opiekujący się troskliwie sprawą polską
- Joseph Goebbels – głosiciel idei najdroższego führera
- Werner von Braun – konstruktor rakiet najdroższego führera
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
- ↑ 1. Wodzem partii jest Adolf Hitler, któremu podlegają wszyscy od najniższych szczebli, aż po zarząd NSDAP.
2. W razie wątpliwości proszę odwołać się do punktu 1. - ↑ Znaczy się wszystko to, co powiedział, było słowem świętym i każdy, kto je krytykował, był bluźniercą
- ↑ Których było około dziesięciu
milionów - ↑ Bo Sowieci przyszli z rachunkiem za gaz z Gazpromu. Hitler gazem ogrzewał obozy wypoczynkowe.
