Boards of Canada

Szablon:Tzespół założony przez dwóch kanadyjskich szkockich braci-stolarzy zafascynowanych drewnem judaszowca kanadyjskiego (jak wiadomo za wszystkim stoją Żydzi). Pewnego dnia stwierdzili, że brakuje na rynku muzyki elektronicznej (na przełomie lat '80 i '90...). Karierę zaczęli, jak każdy prestiżowy zespół, we własnym garażu. Nikt nie chciał ich słuchać, więc pierwsze swe wytwory rozdawali rodzinie i znajomym, którzy z wymuszonym uśmiechem przyjmowali podarunki i odstawiali na półkę po wieki. Po latach okazało się, że coś bracia osiągnęli, więc można było je opchnąć fanatykom na eBayu.

Styl

Z racji kiepskiego popytu na szkockie meble nie stać ich było na żadne instrumenty, więc wygrzebali wiekowe magnetofony dziadka, odtwarzacz VHS, posklejany taśmą izolacyjną mikrofon i zaczęli składać utwory ze starych jingli z reklam, programów telewizyjnych i pornoli. Z racji bycia pod wpływem substancji psychoaktywnych 25 godzin na dobę nie ogarniali za bardzo, co robią, więc w ich utworach przeplatają się często niezrozumiałe słowa, kawałki dialogów i melodie/kwestie puszczone przez przypadek od tyłu. Ten dźwiękowy śmietnik ku zaskoczeniu wszystkich zdobył rzeszę fanów wśród równie nawalonych wielbicieli muzyki i ludzi z utęsknieniem wspominających pierwszy sezon Mody na sukces (patrz: nostalgia).

Oficjalne wydania

Albumy studyjne

• Music Has the Right to Children (1998) – Pierwszy oficjalny album (nie domyśliłbyś się, nie?). Przyjął się krytykom i dzięki niemu w ogóle ktoś zauważył istnienie tego zespołu.
• Geogaddi (2002) – Soundtrack piekła. Płyta wpisana do watykańskiej księgi muzyki zakazanej. Za samo jej posiadanie grozi wyważenie drzwi przez CBŚ i oddelegowanie w kagańcu do miejscowego proboszcza do przeprowadzenia serii egzorcyzmów. Broń cię Boże słuchać, nie ma już wtedy dla ciebie ratunku. Szatan ma nad tobą kontrolę i w najlepszym wypadku skończysz na stosie.
• The Campfire Headphase (2005) – Płyta której nikt nie lubi, ale każdy słucha. „Fani” rzęzili po forach jaka jest nieudana, po czym wciskali przycisk replay na playliście.
• Tomorrow's Harvest (2013) – Premiera 10 czerwca. Każdy boi się powtórki z The Campfire Headphase, ale i tak wszyscy kupią i będą słuchali do usranej śmierci.

EP

• Twoism (1995) – Pierwsza wydana płyta, przez nich samych (nikt nie był samobójcą i nie narażał się na kilkutysięczne straty). Kiedy okazało się, że ktoś tego chce słuchać, to inne wytwórnie postanowiły wycisnąć trochę kasy i same zaczęły wydawać.
• Hi Scores (1996) – Trochę technojebania.
• Aquarius (1998) – Dwa utwory. Oczekiwałeś czegoś więcej? Szkoda.
• Peel Session (1999) – Trzy utwory. Mam nadzieję, że rok czekania się opłacił.
• In a Beautiful Place Out in the Country (2000) – Cztery utwory. Zaczynasz zauważać wzór?
• Trans Canada Highway (2006) – SZEŚĆ utworów. Jeden to remix pierwszego, a ten z kolei był już w The Campfire Headphase, więc się tak nie jaraj.

Ciekawostki

• Fani poza Internetami to gatunek na wymarciu.
• Popularne stało się, pod inspiracją leniwego sposobu tworzenia samej muzyki, sklejanie fanowskich teledysków z powycinanych fragmentów filmów i reklam.
• Komentarze na jutubie pod ich utworami składają się w 90% z dyskusji narkomanów z abstynentami, w których ćpuny starają się przekonać wszystkich, że nie jesteś tró, jeżeli nie zjadłeś 2 kg grzybów przed odpaleniem utworu.
• Zapowiadając nową płytę, Tomorrow's Harvest, odwalili kompletną lamerkę. Jakieś kody, szyfry, nagrania, co to ma być. Każdy szanujący się artysta ogłasza premierę na Tłyterze i zaleca lajka na Pejsbuku.