Die Führers
Die Führers – niemiecki zespół rockowy założony w 1932 roku, rozwiązany po śmierci samobójczej całego zespołu w 1945 roku. Grupa zaliczana jest do prekursorów rocka. W Polsce grupa jest znana dzięki Tomaszowi Beksińskiemu, który krótko przed śmiercią prezentował w radiu największe przeboje Die Führers.
Skład[edytuj • edytuj kod]
- Adolf Hitler – wokal, gitara rytmiczna, banjo
- Hermann Göring – gitara, wokal wspierający
- Joseph Goebbels – gitara basowa, teksty
- Heinrich Himmler – perkusja
- Blondi Hund – chórki (gościnnie)
- Eva Braun – chórki (gościnnie)
- Friedrich Paulus – saksofon (1941)
Historia[edytuj • edytuj kod]
Zespół powstał na bazie grupy Kamp, którą rozwiązano po rozróbie z pierwszego koncertu, który odbył się w 1923 roku w Monachium. Lidera grupy – Adolfa Hiltera, osadzono w więzieniu. Tam nauczył się grać na gitarze oraz napisał kilka tekstów. Wzrost znaczenia muzyki rockowej w Niemczech przyczynił się do powstania coraz to nowszych zespołów. W 1932 roku powstał zespół Die Führers, założony przez Hitlera oraz Göringa, grającego jednocześnie w discopolowym zespole Luft Wafelek. Do zespołu dołączyli wkrótce Joseph Goebbels oraz Heinrich Himmler. Krótko po powstaniu ukazał się album Hey Juden, który z miejsca okrzyknięto hitem.
W 1935 roku na trasy koncertowe zaproszono dwie Niemki: Evę Braun oraz Blondi Hund. W 1936 roku odbyła się pierwsza trasa koncertowa zespołu, która objęła takie miasta jak: Berlin, Monachium, Danzig, Stutthof, Lipsk. Po trasie zespół nagrał album Raus. Dochody z albumu trafiły do uchodźców z Dachau, który żyli w skandalicznych warunkach.
W 1938 roku zespół odbył trasę koncertową obejmującą Berlin, Lipsk, Frankfurt, Dortmund, Monachium, Wiedeń, Innsbruck, Pragę i Bratysławę oraz wydał album Kristallnacht utrzymywana w klimacie poprockowym.
Bardzo dobrym rokiem okazał się 1939, kiedy to Die Führers odbyli pierwszą trasę koncertową w Polsce. Obok Die Führers jako support koncertował rosyjski zespół punkowy Komunizm prowadzony przez charyzmatycznego lidera Józefa Stalina. Trasa po Polsce obejmowała: Wieluń, Gdańsk (koncert dla 100 tys. osób na Westerplatte), Poznań, Kraków, Łódź, Warszawę. Ogromny sukces w Polsce zachęcił niektóre państwa europejskie do zaproszenia zespołu.
W 1940 odbyła się trasa koncertowa na terenie Europy Zachodniej. Objęła ona: Kopenhagę, Oslo, Narvik, Amsterdam, Paryż, Vichy. Ze względu na skandaliczne wygłupy lidera zespołu, Wielka Brytania zrezygnowała z zaproszenia zespołu do Londynu. Die Führers nie zapominając o największych fanach z Anglii wydała dla nich album Good evening Britain, który zawierał 9 największych hitów zespołu oraz 5 debiutów.
W 1941 roku Die Führers rozpoczęło trasę koncertową po Związku Radzieckim. Trasa objęła Wilno, Rygę, Mińsk, Kijów, Odessę, Tallin, Leningrad oraz Stalingrad. W Stalingradzie zagrano największy wówczas koncert na świecie, którzy przyciągnął 250 tys. fanów. Na trasie debiutował wówczas saksofonista Friedrich Paulus. Koncert z Stalingradu nagrano i wydano na albumie Guten Tag Stalin.
Ogromna popularność przyczyniła się do pogorszenia stanu zdrowia muzyków. Niepowodzenie finansowe koncepcyjnych albumów V-1 i V-2 przyczyniła się do nasilenia depresji u muzyków. W styczniu 1945 roku ukazał się album Auf Wiedersehen (wydany przez wytwórnię muzyczną Jałta Records), zawierający 5 nowych utworów. 30 kwietnia 1945 roku samobójstwo popełnili: Hitler i Braun, dzień później Goebbels. Himmler i Göring mieli zagrać pożegnalny koncert w Norymberdze, ale do miasta dojechał tylko ten drugi, gdyż Himmler po drodze zmarł na skutek zatrucia żołądkowego. Po koncercie Göring wymieszał leki z alkoholem i zmarł.
Dyskografia[edytuj • edytuj kod]
- Hey Juden (1933, podwójna platyna)
- Raus (1936) – platyna
- Kristallnacht (1938, złota płyta)
- Polen ist mein Land (1939)
- Naziopoly (1940, podwójna platyna)
- Good evening Britain (1940, pierwsza anglojęzyczna płyta)
- Guten Tag Stalin (1941, koncertówka z trasy po ZSRR, platyna)
- V-1 (1944)
- V-2 (1944)
- Auf Wiedersehen (1945)
Wpływ na kulturę[edytuj • edytuj kod]
Die Führers do dzisiaj jest inspiracją dla wielu wykonawców. W 1968 roku na cześć zespołu brytyjska formacja The Beatles nagrała przebój Hey Jude. Brytyjski zespół Blondi zaczerpnął swoją nazwę od Blondi Hund, która wyglądem przypominała trochę Debbie Harry. W 1983 polski zespół Lombard nagrał przebój Kryształowa, która jest polskim coverem utworu Kristallnacht. W 1998 Tomasz Beksiński wypuścił na rynek koszulki promujące zespół. W 2014 polski piosenkarz Donald Tusk wrócił po 20 lat do kariery muzycznej i zagrał utwór Hey Juden z okazji dziesięciolecia Polski w Unii Europejskiej.
