David Gilmour: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to 83.11.32.21. Autor wycofanej wersji to Wielka imperatorka.) |
M (→Zobacz też: -zobaczteż) Znacznik: edytor kodu 2017 |
||
| (Nie pokazano 55 wersji utworzonych przez 36 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{sur|angielskiego muzyka|imię|Dawid}} |
|||
[[David Gilmour]] – brytyjski [[gitarzysta]], [[wokalista]], regionalny mistrz wioślarstwa, [[kibic]] klubu [[Arsenal Londyn]] oraz wielbiciel nóżek cielęcych w galarecie. Sławę zdobył w zespole rockowym [[Pink Floyd]], najpierw jako „ten najprzystojniejszy”, z biegiem lat stał się „tym najgrubszym”. W przerwach między kolejnymi reaktywacjami zespołu, wydaje solowe albumy (ostatni nosi tytuł ''Przygody Żeglarza Davida Na Tajemniczej Wyspie'') oraz wraz z żoną [[Polly Samson]] hoduje około siódemki [[dzieci]], wśród których są również ich wspólne. |
|||
[[Plik:David Gilmour - live 8 - edited.jpg|thumb|200px|David także nie jest jak wino...]] |
|||
'''David Gilmour''' (ur. [[6 marca]] [[1946]]) – brytyjski [[gitarzysta]] i [[wokalista]]. Sławę zyskał grając w zespole [[Pink Floyd]], z którego wygryzł [[Syd Barrett|Syda Barretta]], prawdziwego twórcę sukcesu grupy. |
|||
W zespole Pink Floyd zaczynał jako „ten najprzystojniejszy”, z biegiem lat (i odcinaniem kuponów) skończył jako „ten najgrubszy”. Wraz z żoną [[Polly Samson]] szczęśliwy hodowca około siódemki [[dziecko|dzieci]], wśród których są także ich wspólne. |
|||
== Kariera == |
|||
Lata młodości upłynęły mu na łąkach za miastem [[Cambridge]], gdzie bawił się w towarzystwie swoich dziewięciu starszych sióstr. Sielanka ta skończyła się, gdy jego rodzice porzucili go, w celu zrobienia kariery naukowej w [[USA]]. Młody [[David]] musiał wziąć swoje sprawy w swoje własne ręce i rozpoczął karierę modela. Szło mu całkiem nieźle, aż do czasu, kiedy to biorąc udział w sesji dla magazynu [['Vogue Homme']] odebrał telefon od [[Rogera Watersa]] z propozycją dołączenia do zespołu. Początkowo Dave nie umiał na niczym grać i miał w zespole pełnić funkcję jedynie reprezentacyjną, jednakże w szybkim czasie odnalazł w sobie miłość do muzyki i talent do gry na wiośle. Jeszcze większe zdziwienie reszty zespołu miało miejsze, gdy okazało się że David umie jeszcze śpiewać lepiej od [[Ricka Wrighta]]. Tego było stanowczo za wiele. Roger i Rick postanowili uknuć spisek mający na celu unieszkodliwienie Davida. Przed jednym z koncertów tak długo majstrowali przy wzmacniaczu od gitary, aż podczas grania solówki w [['Echoes']] Davida kopnął [[prąd]]. Gitarzysta przeżył wypadek i nowo powstała płyta zawierająca solo meraviglioso jego autorstwa otrzymała tytuł ['Majsterkowanie']. Po wydaniu kolejnej płyty, ['Ciemna Strona Księżyca']miesięcznik [['Guitar World']] obwołał go gitarowym bożkiem seksu, a naczelny zaproponował mu ślub. W obliczu oszałamiającego sukcesu koledzy zaprzestali dalszych prób uśmiercenia Gilmoura. [[Roger Waters]] nie mógł wytrzymać z zazdrości o utalentowanego i dużo przystojniejszego kolegę, tak więc po wydaniu płyty [['Ścianka']] wyrzucił z zespołu Ricka wrighta, potem [[Nicka Masona]] i [[Davida Gilmoura]], a na sam koniec siebie. Zespół [[Pink Floyd]] tym samym zawiesił czasowo działalność. David w wolnym czasie zaczął przygrywać innym zespołom do kariery, zaczął trenować wioślarstwo i turystykę pieszą. Podczas jednej z wycieczek po lesie usłyszał nieartykułowane wycie. Zaintrygowany podszedł bliżej źródła wycia, i w ten sposób odkrył talent [[Kate Bush]]. Wyłożył mnóstwo pieniędzy na wydanie jej debiutanckiej płyty, a następnie jeszcze więcej na wykupienie całego nakładu. To zdarzenie otworzyło [[Kasi]] drzwi do kariery [[artystki alternatywnej]]. |
|||
=== Z Pink Floyd === |
|||
{{stubmuz}} |
|||
Do Floydów dołączył w 1968. Początkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychodelicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Początkowa pokojowa współpraca z [[Roger Waters|Rogerem Watersem]] skończyła się wojną partyzancką. |
|||
=== Kłótnie z Watersem === |
|||
| ⚫ | |||
Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zajebiste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy „The Final Cut” (w 98% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć. |
|||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Gitarzyści|Gilmour, David]] |
|||
Zaprawdę, powiadam wam, mylił się ogromnie! |
|||
=== Pink Floyd: Reaktywacja === |
|||
Kilka lat po rozwiązaniu grupy, Gilmour sprosił kolegów (bez Watersa) i reaktywował zespół. Waters się wściekł. Gilmour miał to gdzieś. Waters wściekł się jeszcze bardziej. Poszli do sądu. Idea <math>Waters = Pink Floyd</math> i <math>Pink Floyd = Waters</math> nie przeszła i Gilmourowcy mogli tworzyć jako Pink Floyd. Z tego układu wyszły dwa albumy: „A Momentary Lapse of Reason” (gdy Gilmour popadł w filozofię i zastanawiał się czy wszystko i nic ma sens) i „The Division Bell”. |
|||
== Pozostałe zajęcia == |
|||
W przerwach między kolejnymi reaktywacjami Pink Floydów, wydaje solowe albumy. Ostatni nosi tytuł ''[[On an Island|Przygody Żeglarza Davida Na Tajemniczej Wyspie]]'', czasem tłumaczone też jako Wyspa Onana. Ponadto jest kibicem klubu [[Arsenal F.C.|Arsenal Londyn]] oraz wielbicielem nóżek cielęcych w galarecie. Tak mu doskwierało bezrobocie, że grał na cześć [[Lech Wałęsa|pewnego pana]] w [[Gdańsk|pewnej dziurze]]. W 2016 roku wypocił album „Rattle that lock”<ref>„Grzechotka, która zamyka”</ref> W trakcie tournee wyjawiła się jego germanofilia. Tak, jak dziesięć lat wcześniej odwiedził [[Gdańsk|Danzig]], tak w trakcie tournee odwiedził [[Wrocław|Breslau]]. |
|||
== Zobacz też == |
|||
* [[Pink Floyd]] |
|||
* [[Another Brick in the Wall]] |
|||
* [[Richard Wright]] |
|||
* [[Roger Waters]] |
|||
* [[Syd Barrett]] |
|||
{{Przypisy}} |
|||
{{Pink Floyd}} |
|||
{{DEFAULTSORT:Gilmour, David}} |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Wokaliści rockowi]] |
|||
[[Kategoria:Pink Floyd]] |
|||
Aktualna wersja na dzień 11:19, 14 paź 2021
|
Ten artykuł dotyczy angielskiego muzyka. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu. |
David Gilmour (ur. 6 marca 1946) – brytyjski gitarzysta i wokalista. Sławę zyskał grając w zespole Pink Floyd, z którego wygryzł Syda Barretta, prawdziwego twórcę sukcesu grupy.
W zespole Pink Floyd zaczynał jako „ten najprzystojniejszy”, z biegiem lat (i odcinaniem kuponów) skończył jako „ten najgrubszy”. Wraz z żoną Polly Samson szczęśliwy hodowca około siódemki dzieci, wśród których są także ich wspólne.
Kariera[edytuj • edytuj kod]
Z Pink Floyd[edytuj • edytuj kod]
Do Floydów dołączył w 1968. Początkowo zastępował Syda Barreta na koncertach (który okazał się przykładem złego działania dopalaczy na organizm, a poza tym był chory psychodelicznie), jednak gdy tamten stał się całkowicie niezdolny do pracy z zespołem, Gilmour zajął jego miejsce na stałe. Początkowa pokojowa współpraca z Rogerem Watersem skończyła się wojną partyzancką.
Kłótnie z Watersem[edytuj • edytuj kod]
Początkowo praca w zespole rozkładana była po równo. Jednak szybko ujawniła się megalomania Watersa, który twierdził, że jest najlepszy (wielu fanów też tak sądziło), że układa zajebiste teksty (wielu fanów do dziś tak twierdzi) i zdominował zespół swoją twórczością. Gilmour często nie zgadzał się z Watersem w sprawach artystycznych. Gdy „The Final Cut” (w 98% płyta Watersa) nie osiągnęło wielkiego sukcesu, Waters wypchał się na zespół, pozwalniał wszystkich po kolei, a na końcu siebie. Myślał, że Pink Floyd przestało istnieć.
Zaprawdę, powiadam wam, mylił się ogromnie!
Pink Floyd: Reaktywacja[edytuj • edytuj kod]
Kilka lat po rozwiązaniu grupy, Gilmour sprosił kolegów (bez Watersa) i reaktywował zespół. Waters się wściekł. Gilmour miał to gdzieś. Waters wściekł się jeszcze bardziej. Poszli do sądu. Idea i nie przeszła i Gilmourowcy mogli tworzyć jako Pink Floyd. Z tego układu wyszły dwa albumy: „A Momentary Lapse of Reason” (gdy Gilmour popadł w filozofię i zastanawiał się czy wszystko i nic ma sens) i „The Division Bell”.
Pozostałe zajęcia[edytuj • edytuj kod]
W przerwach między kolejnymi reaktywacjami Pink Floydów, wydaje solowe albumy. Ostatni nosi tytuł Przygody Żeglarza Davida Na Tajemniczej Wyspie, czasem tłumaczone też jako Wyspa Onana. Ponadto jest kibicem klubu Arsenal Londyn oraz wielbicielem nóżek cielęcych w galarecie. Tak mu doskwierało bezrobocie, że grał na cześć pewnego pana w pewnej dziurze. W 2016 roku wypocił album „Rattle that lock”[1] W trakcie tournee wyjawiła się jego germanofilia. Tak, jak dziesięć lat wcześniej odwiedził Danzig, tak w trakcie tournee odwiedził Breslau.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
- ↑ „Grzechotka, która zamyka”
