Nonźródła:Skurwiel
Słowo „skurwiel” powinno być rodzaju żeńskiego. Ta skurwiel – jak „torbiel”.
Obecny konsensus jest taki, że to rzeczownik rodzaju męskiego: ten skurwiel, tego skurwiela, tamci skurwiele, i tak dalej. Rezultat jego użycia jest jednak mizerny: to tylko jedno z wielu podobnych słów, wrzuconych do tego samego wora: idiota, debil, chuj, skurwysyn. Co te słowa mają ze sobą wspólnego? Ano to, że – nawet jeśli są rzeczownikami nieżywotnymi – są pogardliwym określeniem człowieka. W domyśle niedorozwiniętego, ale jednak człowieka.
A teraz wyobraźmy sobie, że będziemy traktować to słowo jakby było rodzaju żeńskiego. Nagle zaczyna to brzmieć jak określenie nie człowieka, ale substancji. Skąd się wziął sukces „spierdoliny”? Ano stąd, że odczłowiecza, bo kojarzy się raczej z jakąś wydzieliną – a te, jak wiemy, zazwyczaj odstręczają. Podobnie by się stało ze skurwielą. Ta skurwiel. Jak wyciąg z nerek prostytutki.
