Władysław II Wygnaniec
Władysław II Wygnaniec (ur. 1105, zm. 30 maja 1159) – pierwszy książę zwierzchni Polski, książę Śląski, Sandomierski, zwierzchnik Pomorza. Najstarszy syn Bolesława Krzywoustego. Chciał zjednoczyć Polskę, a wyszło jak zwykle…
Młode lata[edytuj • edytuj kod]
Gdy tylko Władysław podrósł na tyle, by nosić diadem książęcy, dostał od ojca Śląsk w zarządzanie. Dzięki temu miał znajomości na czeskim dworze, które bardzo mu się przydały w późniejszym życiu. Na początku to Bolesław chciał go przeznaczyć na przyszłego władcę Polski, ale szanse na tron były odwrotnie proporcjonalne do ilości braci. A tych było ho ho… Krzywousty więc musiał coś wymyślić, żeby każdy z synów miał jakoś ziemię w posiadaniu. Chciał przez to zmniejszyć prawdopodobieństwo walk między braćmi. Bolesław więc usiadł pod drzewem i myślał, myślał, myślał… Po paru latach postanowił napisać testament.
Testament Krzywoustego[edytuj • edytuj kod]
Nie był to zwyczajny testament, nie przekazał w nim domu dla cioci i wrotek dla pani z warzywniaka. Ustalił w nim zasady, według których miał być dziedziczony tron w Polsce. Według niego Władysław dostał Śląsk i dzielnicę senioralną. Poza tym wszyscy bracia mieli się go słuchać. Jemu jednak było mało. Za pomocą kilku wypraw poustawiał braci po kątach. Przyłączył Mazowsze do swoich ziem. Gdy poszedł na Poznań, by pokonać schowanych tam książąt, został okrążony i pobity. Bracia nie mieli litości. Odebrali mu wszystko co miał, podbili oczy i wygnali poza granicę kraju.
Wygnanie[edytuj • edytuj kod]
Schronienie znalazł u króla czeskiego. Ten jednak nie chciał trzymać pasożyta pod dachem, co nic nie robi, a wcina boczek za dwóch, wysłał więc go do Niemiec, gdzie złożył hołd cesarzowi Konradowi III. Cesarz powiedział, że pomoże mu odzyskać tron i pojechał na krucjatę. Gdy odszedł do krainy wiecznych łowów, a władzę przejął Fryderyk Barbarossa, wyprawa na Polskę doszła do skutku, a zarazem tylko do Odry, gdyż książęta dogadali się ze Szkopami. Nie mając nadziei na odzyskanie tronu, Władysław zmarł.
