Achtung Minen

Achtung Minen na chwilę przed śmiercią. To jego jedyne zachowane zdjęcie

Achtung Minen (ur. w Umleiting am Rhein und Oder, dokładna data śmierci nieznana, ale szacowana na okres 1939–1945) – tajemniczy żołnierz Wehrmachtu uznawany za pierwszą i ostatnia ofiarę II wojny światowej. Minen miał bowiem zdolność bilokacji i ginął od początku do końca wojny w najróżniejszych miejscach, a jego nagrobki odnajdywano od Normandii, przez Stalingrad, aż po El-Alamein. Historycy uważają, że Achtung Minen stanowił ponad połowę strat osobowych wojsk niemieckich. Był on jednym z czołowych bohaterów narodowych III Rzeszy obok Wernera Goldberga i Maxa Ottona von Stirlitza.

Pochodzenie

Trupia Głowa, herb rodu Mineńskich, a przez to i samego Achtunga Minena

Młody Achtung przyszedł na świat w śląskiej rodzinie szlacheckiej Mineńskich herbu Trupia Głowa, która wraz z podporządkowaniem Śląska Prusom uległa germanizacji. Przodek Achtunga, wynalazca Ulryk Mineński, zmienił nazwisko na Ulrich Minen, by uzyskać w berlińskim Ministerstwie Wojny patent na swój cudowny wynalazek, który nazwał na swoją cześć swoim nazwiskiem. Po polsku znamy ową broń jako mina przeciwpiechotna. Minenowie cieszyli się powszechnym szacunkiem, a kolejni mężczyźni z owego rodu poświęcali się służbie wojskowej. Ojciec Achtunga, Wolfgang, dosłużył się nawet po dojściu Hitlera do władzy stopnia Generaloberst mit der Rang eines Generalfeldmarschall.

Wczesne lata

Achtung Minen przyszedł na świat w miejscowości Ausfahrt, mieście, którego dowódcą garnizonu był jego ojciec. Z początku chłopiec nazywał się Hans, jednak Wolfgang, zawzięty militarysta nakazał mu zmianę imienia pod wpływem lektury książki Achtung – Panzer! Heinza Guderiana, twórcy niemieckich wojsk pancernych. Starszy z Minenów był przekonany, że czołgi są bronią przyszłości i kazał synowi wstąpić do akademii pancernej. Achtung jednak nie podzielał entuzjazmu rodzica i bił się z myślami, gdyż równocześnie chciał zostać piechurem, lotnikiem i marynarzem. Ostatecznie, z pomocą wrodzonej zdolności bilokacji, spełnił wszystkie swoje marzenia oraz zadowolił ojca poprzez wstąpienie do wojsk pancernych, piechoty, lotnictwa, marynarki wojennej, a nawet kawalerii, służby medycznej i wywiadu.

Służba wojskowa i śmierci

Rokonstrukcja pierwszego z grobów Achtunga Minena

Pierwszym udokumentowanym zgonem Achtunga Minena był ten na granicy francusko-niemieckiej. Młodzieniec poległ próbując zatrzymać atak wojsk francuskich, który jednak nie nastąpił. Z żołnierza zostały tylko strzępy, więc towarzysze broni pochowali go tam, gdzie padł. Młody bohater nie doczekał się nawet prawdziwego nagrobka, a jedynie pala z tabliczką, na której napisano jego imię i namalowano czaszkę zaczerpniętą z rodowego herbu.

Minen ginął jeszcze dziesiątki tysięcy razy, przeważnie w regionach, których siły niemieckie broniły, co świadczy o jego niewypowiedzianym męstwie. Jego prowizoryczne nagrobki często sąsiadowały z polami minowymi. Po wygraniu wojny zwycięscy alianci rozpoczęli w Niemczech i na terenach dawniej okupowanych przez Rzeszę akcję denazyfikacji, która objęła również usuwanie grobów Achtunga Minena, którego błędnie uznano za nazistę, gdyż rodowa czaszka na jego grobach była mylnie uznawana za Totenkopf, symbol SS.

Do dziś nie zachował się żaden z grobów tego niewinnego syna swoich czasów. W Polsce jedyne nawiązanie do postaci Achtunga Minena możemy odnaleźć w filmie dokumentalnym Wolna sobota, w którym jeden z bohaterów mówi:

Ojciec oddział prowadził. I doszli do pola, a tam tablica na krzyżu z napisem ACHTUNG MINEN !. To ojciec powiedział do nich że tu leży Niemiec, na imię miał Achtung a na nazwisko Minen. No i wleźli na to pole! To ojca do czapki pozbierali, ino się guziki po nim ostały, bo metalowe były.

Odznaczenia

• Krzyż Żelazny – dwa razy
• Medal „Poległy w Słubie Rzeszy” – trzydzieści sześć tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem razy
• Odznaka Stałego Klienta Zakładu Pogrzebowego „Hades” – dwa razy

Zobacz też

• Werner Goldberg
• Wawrzyniec Pruski
• Ausfahrt
• feat.
• Wehrmacht
• mina przeciwpiechotna

HZobacz więcej artykułów w portalu o historii.