Piłka nożna: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{sur|'''sportu'''|[[Piłka Nożna (tygodnik)|tygodnik „Piłka Nożna”]]}} |
{{sur|'''sportu'''|[[Piłka Nożna (tygodnik)|tygodnik „Piłka Nożna”]]}} |
||
'''Piłka nożna''' – pewien gatunek sportu drużynowego, w którym jedenastu [[piłkarz|spoconych oszołomów]] stara się strzelać do bramki bronionej przez innych jedenastu spoconych oszołomów. Jest najprężniej rozwijającą się dyscypliną sportową, uprawianą przez wielu – jeśli nie na zielonej trawce, to przynajmniej przed [[telewizor|teleodbiornikiem]]. Dyscyplina ta powstała w Anglii jako reakcja na rosnące zniewieśćienie tamtejszych chłopców. Celem nowo wymyślonego sportu było stworzenie osobnikom płci męskiej możliwości macania się bez posądzenia o przynależność do pewnej mniejszości seksualnej. |
'''Piłka nożna''' – pewien gatunek sportu drużynowego, w którym jedenastu [[piłkarz|spoconych oszołomów]] stara się strzelać do bramki bronionej przez innych jedenastu spoconych oszołomów. Jest najprężniej rozwijającą się dyscypliną sportową, uprawianą przez wielu – jeśli nie na zielonej trawce, to przynajmniej przed [[telewizor|teleodbiornikiem]]. Dyscyplina ta powstała w Anglii jako reakcja na rosnące zniewieśćienie tamtejszych chłopców. Celem nowo wymyślonego sportu było stworzenie osobnikom płci męskiej możliwości macania się bez posądzenia o przynależność do pewnej mniejszości seksualnej.2gim celem było koszenie trawy butami z kilkoma bolcami zamiast podeszew. |
||
== Zasady == |
== Zasady == |
||
Wersja z 06:48, 14 maj 2009
|
Ten artykuł dotyczy 'sportu'. Zobacz też tygodnik „Piłka Nożna”. |
Piłka nożna – pewien gatunek sportu drużynowego, w którym jedenastu spoconych oszołomów stara się strzelać do bramki bronionej przez innych jedenastu spoconych oszołomów. Jest najprężniej rozwijającą się dyscypliną sportową, uprawianą przez wielu – jeśli nie na zielonej trawce, to przynajmniej przed teleodbiornikiem. Dyscyplina ta powstała w Anglii jako reakcja na rosnące zniewieśćienie tamtejszych chłopców. Celem nowo wymyślonego sportu było stworzenie osobnikom płci męskiej możliwości macania się bez posądzenia o przynależność do pewnej mniejszości seksualnej.2gim celem było koszenie trawy butami z kilkoma bolcami zamiast podeszew.
Zasady
Są proste: wychodzisz z domu, bierzesz piłkę pod pachę, zbierasz kolegów i kończynami dolnymi staracie się przepchać balon pokryty skórą między parę kijków. To, co będziecie robić z dmuchaną kulką już można nazwać piłką nożną.
Należy też przygotować boisko, które z założenia ma mieć ponad 100 metrów, ale z uwagi na to, że przy dość okazałym mięśniu piwnym biega się ciężko, można obrać mniejszy obiekt – podwórko sąsiada zza płota lub babciny ogródek. Powinna też być 7-metrowa bramka, ale po kiego grzyba, gdy wystarczy trzepak lub drzwi garażowe. Za piłkę może posłużyć wszystko. Ale zostaw tego biednego chomika!
Piłka nożna w szkołach
W gimnazjach i liceach gra w piłkę nożną polega na kopaniu piłki w kierunku własnej bramki (zwane podaniami), w nadziei że ktoś, kto nie zna tej zasady, kopnie piłkę w kierunku bramki przeciwników (nazywany jest on przez kolegów z drużyny tym, który nie umie podawać). Bywają też gracze, którzy mimo znajomości tej zasady, w niektórych przypadkach kopią piłkę do bramki przeciwników, są oni przez laików określani jako najlepsi zawodnicy.
Drużyna
Składa się z 11 osób. Dycha z nich powinna znaleźć się w polu; jeden, zazwyczaj ten, który ma najmniej znajomości lub jest najmniej lubiany (zwykle najmłodszy) „staje na budzie”. Gra trwa 90 minut, więc przez ten czas wszyscy się męczą. Ci więc, którzy najładniej poproszą zostają zmienieni przez tzw. zawodników rezerwowych. Rezerwowi biegają mniej, ale zarabiają zwykle tyle samo[1].
W skład drużyny wchodzą:
- bramkarz – nie śpi, czuwa. Odwala najnudniejszą robotę.
- obrońca – pomaga bramkarzowi, przeszkadza napastnikom drużyny przeciwnej. Teoretycznie, bo ma w zwyczaju mieszać przydzielone mu zadania.
- pomocnik – lata w tę i z powrotem przez cały czas, by jednocześnie bronić, jak i podawać do napastników. Napastnicy zaś mają za zadanie zmienić kierunek lotu ich strzałów, by zdobyć uznanie na Śląsku.
- napastnik – mało biega, trzepie kasę, wyrywa najlepsze lachony.
Istnieją też inne wariacje. Wysunięty pomocnik, cofnięty napastnik i defensywny pomocnik, na przykład. Wiedza, czy dany kopacz jest ultra-mega-defensywnym lekko cofniętym i przechylonym pod niewielkim kątem na lewo pomocnikiem przydaje się tylko fanom Football Managera i samozwańczym piłkarskim ekspertom[2].
Wykroczenia i kary
Główny artykuł: żółta kartka, czerwona kartka
W piłce nożnej nie ma kary dwóch minut. Kodeks piłkarski za to mówi nam, że ostrzeżenie, jakim jest żółta kartka i bezczelne wyrzucenie na zbity ryj (kartka czerwona) mogą być przydzielane, gdy zawodnicy:
- opóźniają grę.
- ciągną się za ubranie.
- biorą piłkę za pazuchę i uciekają przed przeciwnikiem w siną dal.
- zgrywają kozaka.
- spuszczają sobie wpierdol.
- plują sobie w koszulki i rozcierają.
- mylą swojego przeciwnika z piłką.
- mylą sędziego z przeciwnikiem.
- pomagają szalikowcom w starciach z policją.
Dodatkowy kartonik sędzia może przydzielić według osobistego widzimisię lub metodą chybił trafił.
Stałe fragmenty
Wbrew pozorom to nie termin fizyczny, a ogólna nazwa wykorzystania pomyłek sędziowskich. Przykładowo gdy kopacz, któremu nie chce się grać, ugnie się pod ciężarem nóg, a kalosz uzna to za wykroczenie, drużyna, której piłkarz przeorał twarzą trawnik, może się pokusić o wykonanie rzutu wolnego. Jeśli stało się to blisko bramki przeciwnika lub niedowidzący sędzia myślał, że właśnie tam się to zdarzyło, wykonywany jest rzut karny[3].
Przy rzucie wolnym wszystko jest łatwe i proste, należy rąbnąć z całej siły i trzymać kciuki, że bramkarz, zamiast czyhać na strzał, zdecyduje się poprawić kołnierzyk lub łapać muchy. Jeśli chodzi o karne – trzeba strzelić tak słabo, by ośmieszyć bramkarza albo tak markować słaby strzał, by niepostrzeżenie rozwalić poprzeczkę.
Istnieją też rzuty rożne. Pozwalają one golkiperowi drużyny wykonującej wyrwać się z monotonii i podejść pod bramkę rywala w celu wystawienia głowę pod dośrodkowaną piłkę.
Do rytuału po skończonym meczu należy pedalskie rzucanie się sobie na szyje, macanie wszędzie gdzie się da. By przyjemność z pedalenia była większa zawodnicy zdejmują z siebie koszulki - niby na wymianę z kolegami z drużyny przeciwnej - jednak celem zasadniczym jest wymiana płynów w trakcie macanaka.
Imprezy
W świetle piłki klubowej największą imprezą jest Liga Mistrzów. W piłce reprezentacyjnej kopacze mają zaszczyt wziąć udział w Mistrzostwach świata, gdzie mają szanse spotkać zawodników z państw o których w życiu nie słyszeli.
Pomiędzy kontynentami odbywają się zawody zamknięte, dla przykładu w Europie są to (przygotuj się na oryginalną nazwę) Mistrzostwa Europy. Te w 2012 roku mają organizować Polska i Ukraina[4].
W Polsce
Polską piłką kręcą działacze. Ten, który wyłoży więcej na swój klub lub też jego pojedyncze zwycięstwo, może się liczyć z osiągnięciem przyzwoitego wyniku. Dużą rolę odgrywają też sędziowie, również w zależności od kwoty przelewu.
A co z reprezentacją? Radzą sobie na tle międzynarodowym bez pieniędzy, od czasu do czasu zabłysną. Tradycją w polskiej piłce nożnej jest chęć przywłaszczenia do reprezentacji jakiegoś Niemca, Czecha czy Azjatę. Dzięki interwencjom działaczy udało się sfinalizować jedynie sprawy Emmanuela Olisadebe i Rokera Perejro. Podolski się z nas śmieje.
Polacy mają też w zwyczaju rozgrzewać atmosferę na stadionach. Lubią wynosić bramki i krzesełka, nierzadko billboardy reklamowe. Niektórzy dla sportu poświęcają życie. Zwykle są to broniący wejścia na murawę policjanci.
Zobacz też
- futbol
- piłka, piłkarz
- gol, rzut karny, sędzia piłkarski
- Mistrzostwa świata w piłce nożnej (2006)
- Mistrzostwa Europy w piłce nożnej (2008, 2012)
- kibol, szalikowcy
Przypisy
- ↑ Potwierdzi wam to sam Jerzy Dudek!
- ↑ Potwierdzi wam to sam Jacek Gmoch!
- ↑ Potwierdzi wam to sam Howard Webb!
- ↑ Potwierdzi wam to sam Donald Tusk!
