U.D.O.

Muzycy

Udo Dirkschneider

Przez wiele lat wokalista Acceptu. Niezwykle rozpoznawalny dzięki swojemu charakterystycznemu, przypominającemu dźwięk wiertarki udarowej głosowi. Dzięki niemu stał się wzorcem do naśladowania dla wokalistów blackmetalowych, jak na razie niedoścignionym. Niejaki Nergal zaprosił go nawet kiedyś do wspólnego nagrywania albumu. Niestety poczuł się do tego stopnia zawstydzony marnością swojego growlu, że nie zezwolił na wydanie tejże płyty. Hitlersynek postanowił jednak nie odpuścić tego tak łatwo i prawdopodobnie nagrania z jego udziałem znajdą się na planowanym na maj 2012 albumie Celebrator.

Zapytany o wielką tajemnice swojego niezwykłego głosu, Dirkschneider zaczął świecić na niebiesko i cytować Mein Kampf. Jeśli przyjąć, że był wtedy poczytalny, to za barwę jego głosu, tak jak za wszystko odpowiedzialni są Żydzi.

Prywatnie Dirkschneider uważa się za nazistę, co wyraża nosząc czarną kurtkę ze znakiem słońca na ramieniu.

Wolf Hofffman

Najlepszy, najwspanialszy i w ogóle naj... niemiecki gitarzysta. Od wielu lat lider zespołu Accept. Znany z tego, że wymyślił speed metal i potrafił zagrać na gitarze Dla Elizy. Ostatnio zagrał też hymn Rosji. Putin zapowiada protest za zrównywanie jakiegoś tam niemieckiego kompozytorka z wielkim, natchnionym przez rewolucję]] rosyjskim twórcą hymnu. Postanowił przy tym przemilczeć dyskretnie fakt, że rosyjski hymn jest coverem God save the King/Queen.

Mark Tornillo

Nowy wokalista Acceptu. Mimo to jest już starym dziadem. Przez całe lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte śpiewał bowiem w chałowych amerykańskich zespołach, które nie odniosły najmniejszego sukcesu. Nie posiada co prawda wiertarki udarowej w gębie, ale w Accepcie radzi sobie nieźle.

Michael Weikath

Eksportowa wersja Blackmore'a, przynajmniej jeśli chodzi o charakter, bo z talentem u niego momentami cienko. Wyrzuca innych muzyków z Helloween tak często, że rodzi to spekulacje, że jest bękartem angielskiego gitarzysty z czasów, gdy ten przebywał w Niemczech. W przeciwieństwie do Blackmore'a do wyrzucania członków zespołu nie używa już siekiery, tylko nowoczesnego środka przekazu, jakim jest e-mail.Wyznaje zasadę: Helloween to ja.

Markus Grosskopf

Basista Helloween, zdaniem niektórych prawie tak dobry jak Steve Harris. Jako jedyny nie został jeszcze wyrzucony przez Weikatha, ale być może to dlatego, że się nigdy nie odzywa, a swój pierwszy i jak na razie jedyny utwór skomponował w 2003 na płytę Rabbit Don,t Come Easy. Posiada własny projekt Bassinvaders, z którym wydał jedną płytę. Projekt ów wyróżnia się tym, że zwyczajową rolę gitary przejęła jej basowa wersja.

Michel Kiske

Jedyny słuszny wokalista Helloween, który zasłynął głosem tak wysokim, że zawstydził nawet Halforda. Być może mógłby po nim objąć posadę Boga Metalu, zwłaszcza że skalą głosu przewyższał Freddie'go Mercury'ego, gdyby nie fakt, że olał sobie metal, gdy został z tegoż Helloweeen wyrzucony. Od tego czasu nagrywał solowe płyty utrzymane w klimacie gitarowego popu (nie licząc występów w Avantasii, a jego popularność ustawicznie spadała, zapewne przez charakterystyczną czapeczkę, którą nosił na koncertach, aż do momentu,w którym odkrył, że nie stać go na taksówkę. Wypłakał się wtedy Hansenowi w ramię, który z litości pomógł mu założyć zespół Unisonic (i z litości zapłacił za taksówkę).

Roland Grapow

Rusek, który zastąpił Hansena jako solowy wymiatacz w Helloween, z którego zresztą został dziesięć lat później wyrzucony (e-mailem rzecz jasna]]. Z rozpaczy założył z Jørnem Lande zespół Masterplan. Ma kompleksy wobec Yngwiego Malmsteena.

Andreas Deris

Następca Kiskego w Helloween. Z racji kompletnie innych warunków głosowych wykonywane przez niego na koncertach utwory brzmią cokolwiek śmiesznie. Aby mogły zabrzmieć też śmiesznie w studiu Michael Weikath wymyślił sobie nagrać coś o nazwie Unarmed:Best of 25th Anniversary. Wcześniej Andi śpiewał w zespole Pink Cream 69 i wydał nawet z nimi trzy płyty.

Ulrich Kusch

Perkusista najpierw Gamma Ray, a potem, na prośbę samego Hansena, Helloween. Po paru latach zresztą z tegoż Helloween wyleciał razem z pewnym Ruskiem. Uli jest standardowym niemieckim perkusistą, czyli raz zaprogramowany potrafi grać tylko jedną melodię, stąd brak zmian tempa w utworach powermetalowych.

Hansi Kürsch

Wokalista Blind Guardian. Uwielbia barwę własnego głosu dlatego, wzorem Freddiego Mercury'ego zwielokrotnia go podczas produkcji albumów (tj. chórki powstają nałożenie na siebie tej samej partii wokalnej w minimalnym rozsunięciu czasowym. Jest też wielkim fanem Władcy Pierścieni i czasem zdaje mu się, że jest hobbitem.

André Olbrich

Gitarzysta Blind Guardian. Nie potrafi zagrać własnych solówek (gra je za niego Kai Hansen), gdyż powstają poprzez dogrywanie poszczególnych fragmentów podczas produkcji albumów. Mimo to jest uznawany za jednego z lepszych niemieckich gitarzystów.

Thomas Stauch

Były perkusista Blind Guardian. Jest przeciwieństwem standardowego niemieckiego perkusisty i potrafi zmieniać tempo w czasie trwania utworu. Czasem nawet zespół pozwalał mu zagrać solówkę na koncercie. W 2005 stwierdził jednak, że dzieje się tak zdecydowanie za rzadko i odszedł szukać sobie szczęścia w innym zespole. Jak na razie bez sukcesu.

Ralf Scheepers

Śpiewak prowadzący najpierw Gamma Ray, potem Primal Fear. Ma kompleks niższości wobec Halforda, który wzmógł się dodatkowo w momencie, gdy przegrał casting na wokalistę Judas Priest z Timem Owensem, gdy rzeczony Halford strzelił focha. Na dodatek, gdy Scheepers starał się o posadę Hansen nagrał z Gamma Ray album z własnym wokalem i stwierdził, że nie chce oglądać więcej Ralfa na oczy. Scheepers trafił wtedy do Primal Fear, gdzie śpiewa do dziś.

Mat Sinner

Basista i lider Primal Fear. Czasem pomaga Scheepersowi śpiewać. Ma też własny zespół o nazwie Sinner, tj. Grzesznik.

Tobias Sammet

Wokalista zespołu Edguy i lider projektu Avantasia. Zbliżony możliwościami wokalnymi do Bruce'a Dickinsona i uważany za jego godnego następcę. Nabił sobie jednak do głowy, że będzie naśladował Kiskego, co wychodzi mu delikatnie mówiąc śmiesznie. Sammet grał też na basie na pierwszych albumach Edguya, ale w pewnym momencie stwierdził, że mu się nie chce.

Jørn Lande

Szwedzka wersja Davida Coverdale'a. Śpiewał nawet w zespole The Snakes, założonym przez byłego gitarzystę BiałegoWęża. Z czasem jednak doszedł do wniosku, że chciałby stworzyć coś własnego naśladować Dio niż Coverdale'a. Światową sławę przyniósł mu album Dio, na którym nagrał dziewięć piosenek idola i jedną dedykowaną mu (Song for Ronnie James). Dzięki temu zaśpiewał też na pożegnalnym koncercie Heaven & Hell

Oprócz tego Jørn udziela się w Avantasii i jest wokalistą Masterplanu.

Piet Sielck

W młodym wieku wyjechał do Stanów, bo zamarzyło mu się zostać producentem muzycznym. Niestety nie odniósł za oceanem większych sukcesów i wrócił do Europy. Tu założył z pomocą Hansena zespół Iron Savior, któremu przewodzi do dziś. Wyróżnia się bardzo charakterystycznym śpiewem przywodzącym na myśl rannego niedźwiedzia. Jest też stosunkowo kiepskim gitarzystą.

Płyty

Unisonic

Szablon:Newnavbox