Bitwa stalingradzka

Bitwa stalingradzka Plik:Stakingrad1.jpg
Konflikt	Wojna Światowa 2.0, dodatek „Operacja Barabara Barbarossa”
Data	23 sierpnia 1942 – 2 lutego 1943
Wynik	Wybicie Niemców co do nogi
Strony
Союз Советских Социалистических Республик     Hitlerowcy, Rumuni, Makaroniarze i inni Węgrzy
Dowódcy
იოსებ ბესარიონის ძე ჯუღაშვილი Gieorgij Żukow Wasilij Czujkow Nikita Chruszczow Przewspaniały marszałek Polski, Konstanty Rokossowski Adolf Hitler Friedrich Paulus Adolf Hitler Erich von Manstein Adolf Hitler Jacyś Rumuni Adolf Hitler
Liczebność wojsk
Więcej niż Ty masz owsików w jelicie grubym Trochę mniej niż ci obok, ale i tak zajebiście dużo
Straty
W chuj W chuj i jeszcze trochę

Szablon:T paromiesięczne przyjacielskie spotkanie wojsk dwóch najbardziej pokojowych państw w czasie Drugiej Wojny, zakończone wpierdoleniem Niemcom, zniszczeniem miasta, zjedzeniem wszystkich zapasów czekoladowych batoników, niemiłosiernym zabrudzeniem trupami Wołgi, zwycięstwem Związku Radzieckiego i kompromitacją Führera.

Geneza i przygotowania do bitwy

Postanowiliśmy opowiedzieć genezę bitwy jak najdokładniej, dlatego poprosiliśmy o to zapalonego Nonsensopedystę, 94-letniego Iwana Siemionowicza Starodupcewa, rolnika-profesjonalistę spod Kazania, historyka-amatora i naocznego świadka tych wydarzeń. Oto jego relacja:

Paanie dobrodzieju, to był rok... zaraz... 1942 chyba... Pamiętam, jak tego roku w pod sąsiednim Gułagiem dorwaliśmy taką hyżą dziewkę... Ekhm, dobra... Te szkopskie psy z Adolfem na czele... pedalski ten jego wąsik, wiesz pan? W moim pułku był taki jeden pedalec, co chciał nas na mydło łapać, ale się mu nie udawało, bo nie stać nas było na wodę i... eee, wracając, te psy chciały się dobrać do naszej ropy. A Towarzysz Stalin na to „ni chuja”! No i potem Adolfowi na mózg odjebało, i mówi „w dupie ze Stalinem, idziemy na Stalingrad”. Ja jak się o tym dowiedziałem, to klęczałem tydzień pod popiersiem Towarzysza, naturalnych rozmiarów oczywiście. Tydzień, rozumiesz pan?! Nogi mnie do dziś bolą... Boli mnie też za mostkiem... O kurwa...

Niestety, Iwan Siemionowicz zmarł na zawał. Jego ostatnie słowa wskazywały na to, iż ma on polskie korzenie, lecz na razie nikt tego nie udowodnił. Pewnie dlatego, bo nikomu się nie chciało...

W sierpniu 1942 roku pod Stalingrad podeszła niemiecka 6. Armia pod dowództwem pedanta Friedricha Paulusa, który o na dowodzeniu się znał równie dobrze, co borsuk na lataniu. Jej celem było zajęcie bogatego w ropę i Czeczenów Kaukazu. Trasa wycieczki prowadziła przez Stalingrad, wielgachne miasto nad Czarną Wołgą. Wujek Stalin na jego obronę wysłał 62. Armię, a na obronę armii wysłał dyrektywę nr 227 – „ani kroku w tył”, a na obronę dyrektywy oddziały NKWD, mające za zadanie strzelać do każdego cofającego się radzieckiego żołnierza, choćby, naglony potrzebą, wracał się on do szaletu. Dowódca 62. Armii, Wasilij Czujkow, zafascynowany Spartanami, zapowiedział, że utrzyma miasto, albo zapełni ruskimi trupami wszystkie doły i nierówności terenu w promieniu 100 mil morskich, rozwiązując tym samym problem dziur w drogach.

Początek bitwy

Hans, idziemy na ryby na Wołgę?

Po ewakuacji moherowych beretów, dzieci i osób niezdolnych do walki i kontrolowania zwieraczy, Czujkow był gotowy do obrony miasta. Hitler nie kazał mu długo czekać i 23 sierpnia rozpoczęło się bombardowanie Stalingradu, z którym Rosjanie nie mogli sobie poradzić, mimo rozpylenia sztucznej mgły i zastosowaniu bojowych brzóz przeciwlotniczych. Dwa dni później do miasta wjechały niemieckie czołgi, bezużyteczne podczas walki w mieście, zapewniające jednak duży zysk podczas sprzedaży w skupie złomu. Mimo gorszego wyposażenia, Rosjanie, przyzwyczajeni od dziecka do walki z wilkami o samowar, dawali sobie radę w trudnych warunkach, przewaga wojsk niemieckich była jednak za duża i siły radzieckie były spychane w stronę Wołgi, dając tym samym funkcjonariuszom NKWD możliwość popisywania się bezbłędnego wykonywania strzału w tył głowy. Gdy w rękach Ruskich zostało tylko 10% miasta, w tym fabryka traktorów produkująca niezbędne w radzieckim gospodarstwie rolnym czołgi T-34, Czujkow postanowił wypróbować nową broń, własnego zresztą pomysłu – przyciśnięci do rzeki Rosjanie, będący w bliskiej odległości od Niemców, zostali wyposażeni przez generała w szczury, którymi mieli okładać po głowach napastników. Zdezorientowani Niemcy, bojąc się dżumy, skakali, niczym lemingi, na główkę z okien piwnicznych, łamiąc sobie przy tym uszy. Rattenkrieg (tak nazwano tą taktykę) miał tylko jedną wadę – spowodował zmarnowanie lwiej części rosyjskiego prowiantu, gdyż szczury były w tamtym okresie podstawą diety żołdaka. W połączeniu z ostrzałem wojsk (również własnych) Keyboardami Stalina Rosjanie zaczęli odnosić pewne sukcesy, zatrzymali napór szkopskich wojsk i utrzymali przystań na Wołdze, dzięki której otrzymywali wsparcie, głównie duchowe.

Plik:Pioneer logo.svg.png

Takie naklejki mieli na hełmach niemieccy pionierzy

Paulus, zdający sobie sprawę, że zbliżająca się zima zdziesiątkuje jego, ubrane w Lederhosen oddziały, dlatego nakazał zwiększyć napięcie natężenie ataków, zwłaszcza, że pływająca po Wołdze kra odcięła jednostki radzieckie. Na szczęście dla Rosjan, genialny Czujkow zgromadził 12 ton czekolady, która stała się najważniejszym (i jedynym) posiłkiem. Każdy wie, że czekolada daje energię, dlatego niemieckie ataki, nawet przy pomocy elitarnych pionierów były powstrzymywane, a plany szwabskiego generała, będącego już myślami w swojej willi, z nogami w miednicy ze wrzątkiem, spaliły na panewce. Zapatrzony w swój wyimaginowany świat, pełen krasnoludków i niemieckiego piwa, Paulus nie zauważył szykującej się na jego lewym skrzydle radzieckiej kontrofensywy.

Odsiecz

Na polecenie samego Stalina został opracowany plan wypierdolenia Niemców spod Stalingradu. Zakładał on okrążenie niemieckich pozycji, rozpylenie w powietrzu afrodyzjaków i sprowadzenie w tamten rejon wszystkich zagrzybionych, zasyfionych, zarzężączkowanych i zahivowanych prostytutek, które miały za zadanie zarażać żołnierzy Wehrmachtu, zarabiając przy tym nieco rubli.

W pierwszej kolejności zaatakowano będących na flankach Rumunów, Włochów i Węgrów. Z dwiema ostatnimi narodowościami prostytutki poradziły znakomicie, jednak po dotarciu do Rumunów uciekły przerażone do monasterów. Ze względów na wczesną porę i obecność młodzieży wszechpolskiej w wieku zarówno przed-, jak i poszkolnym, nie przedstawimy szczegółów zajścia w rumuńskim obozie.

Gruzin szybko zrozumiał, że Niemców pokonać można tylko podczas odcięcie ich od piwa i techno, dlatego wysłał milion wojska, które miało za zadanie okrążyc 6. Armię. Rosjanie, przekupieni przez dowódców, obiecujących chochlę bimbru za każdy skalp z aryjczyka, ochoczo zaatakowali niemieckie pozycje, okrążając je. Już 21 listopada Niemcom pozostała jedna droga prowadząca ze Stalingradu. Lekko zaniepokojony Paulus, podczas prasowania koszuli, postanowił spytać się Hitlera o pozwolenie na wycofanie się z miasta i zjedzenie kolacji. Führer odpowiedział „ni chuja” i nakazał czekać na niemiecką kontrofensywę. Lojalny i głodny szef 6. Armii, mimo opracowania planu ucieczki ze Stalingradu, musiał biernie oglądać jak czerwonoarmiści odcinają ostatnią drogę zaopatrzeniową, a zadowolony z siebie Adolf przeniósł się do Wilczego Szańca, gdzie poprosił o popcorn i relację na żywo z upadku 6. Armii.