Polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych

Oto jestem i cię natycham!!!

Wena ukazująca się polskiej pisarce współczesnych powieści obyczajowych w oparach wrzącego barszczu.

Polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych – stworzenie płci żeńskiej, posiadające dostęp do komputera z edytorem tekstowym, Wikipedii oraz nadmiar wolnego czasu. To ostatnie mogłaby spożytkować inaczej, ale ona akurat poczuła się natchnięta do napisania kolejnej bestselerowej współczesnej powieści współczesnej o życiu współczesnych kobiet i przemyśleniach nad nim.

Krótki opis pisarki

Oprócz płci żeńskiej polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych posiada następujące cechy charakterystyczne:

• skończyła jakieśtam studia (filologię polską, psychologię, pedagogikę specjalną, kosmetologię, obróbkę-skrawanie),
• pracowała zawodowo jako pani od polskiego albo w jakiejś korporacji (np. w McDonaldu), co utwierdziło ją w niesłuszności tego wyboru i pchnęło ją w objęcia literatury,
• w ostateczności jest znaną polską aktorką, piszącą pod pseudonimem (np. Iza Kuna jako Izabela Łasica),
• mieszka poza Warszawą albo we niej,
• choduje koty, psy, konie, pawiany albo wszystko naraz,
• na dzień wydania powieści posiada dom na wsi, ale ten nie wiadomo, czy wkrótce się nie zawali,
• jej powieści skrzą się dowcipem i są pisane ciętym językiem trafnie opisującym współczesną rzeczywistość,
• na zewnętrznej stronie okładki umieszczono jej najmniej twarzowe zdjęcie,
• w głebi serca chciałaby być jak Katarzyna Grochola i hulać z Maserakiem.

Ograniczenia kreatywności

Polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych posiada pewną kreatywność w tworzeniu swych dzieł, która ogranicza się do następujących oryginalnych rozwiązań literackich:

• bohaterka ma lat trzydzieściparę, czyli nie jest już taka młoda, ale zupełnie stara też nie jest,
• rodzice bohaterki skrzywdzili ją oryginalnym imieniem, np. Perpetua, Gryzelda, Klotylda lub Pafnucyna,
• bohaterka była już mężatką, którą mąż zdradzał ze swoją koleżanką z pracy, więc się rozwiodła,
• jeżeli bohaterka posiada dzieci, to wyłącznie w wieku dorastania, co powoduje wiele śmiesznych w zamyśle aktorki sytuacji,
• bohaterka posiada 1 (słownie: jedną) psiapsiółkę, która w sytuacjach zagrożenia życia przyrządza bohaterce kogel-mogel,
• bohaterka rzuca wszystko w diabły i jedzie do jakiegoś Bołtupajewa nad Sitwą, zaszywa się w sitowiu, gdzie odnajduje święty spokój, starą chałupę i smak chleba z masłem,
• następnie bohaterka od ręki znajduje nową pracę z przystawiającym się do niej szefem, którego kopie w krocze, co jej przyjaciółka pochwala,
• szef jej nie zwalna, a na dach jej chałupiny spada motolotnia z mężczyzną przystojnym niby Żmijewski/Żebrowski/Kasprzykowski/Zakościelny/Szyc/Majewski/Olbrychski, który się poturbowywuje,
• między bohaterką a mężczyzną spadniętym wybucha uczucie wśród kwiecia polnego i łąkowego,
• następnie następuje szereg perturbacji, bohaterka idzie z mężczyzną do łóżka, potem się rozstają, potem żyć bez siebie nie mogą, potem mówią o tym wszystkim, potem on się jej oświadcza, potem biorą ślub, co jej przyjaciółka pochwala,
• potem dzieje się coś, żeby można było napisać sequel, np. okazuje się, że była żona mężczyzny, obecnie wśród Indian w Hondurasie jednak nie dała mu rozwodu...

...i wszystko zaczyna się od nowa.

Większość polskich pisarek współczesnych powieści obyczajowych pod inną szerokością geograficzną dorobiło by się co najwyżej pozycji twórczyń Harlequinów, ale u nas ich pozycja z uwagi na pionierskość literackich poczynań jest niepodważalna i włączona w nieprzerwany rozwój literatury rodzimej.

Problem płci

Jedną z najciekawszych polskich pisarek współczesnych powieści obyczajowych jest Janusz Leon Wiśniewski, twórczyni „Samotności w sieci”. Obecnie trwa proces naturalizacji pisarza pisarki, w trakcie ktorego wykorzystuje się doświadczenia, zdobyte podczas prac nad Kopernikiem.