Polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych
Oto jestem i cię natycham!!!
- Wena ukazująca się polskiej pisarce współczesnych powieści obyczajowych w oparach wrzącego barszczu
Polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych – stworzenie płci żeńskiej posiadające dostęp do komputera z edytorem tekstowym, Wikipedii oraz mające nadmiar wolnego czasu. Poczuwa się, zamiast spożytkowania jej wolnego czasu na coś innego, natchniona do napisania kolejnej bestselerowej współczesnej powieści współczesnej o życiu współczesnych kobiet i przemyśleniach nad nim.
Krótki opis pisarki[edytuj • edytuj kod]
Oprócz płci żeńskiej polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych posiada następujące cechy charakterystyczne:
- skończyła jakieś-tam studia (filologię polską, psychologię, pedagogikę specjalną, kosmetologię, obróbkę-skrawanie);
- pracowała zawodowo jako pani od polskiego albo w jakiejś korporacji (na przykład w korporacji McDonalda), co utwierdziło ją w niesłuszności tego wyboru i pchnęło ją w objęcia literatury;
- w ostateczności jest znaną polską aktorką, piszącą pod pseudonimem (na przykład Iza Kuna jako Izabela Łasica);
- mieszka poza Warszawą albo w niej;
- hoduje koty, psy, konie, pawiany albo wszystko naraz;
- na dzień wydania powieści posiada dom na wsi, ale ten nie wiadomo, czy wkrótce się zawali;
- jej powieści skrzą się dowcipem i są pisane ciętym językiem trafnie opisującym współczesną rzeczywistość;
- na zewnętrznej stronie okładki umieszczono jej najmniej twarzowe zdjęcie;
- w głębi serca chciałaby być jak Katarzyna Grochola i hulać z Maserakiem.
Ograniczenia kreatywności[edytuj • edytuj kod]
Polska pisarka współczesnych powieści obyczajowych posiada pewną kreatywność w tworzeniu swych dzieł, która ogranicza się do następujących oryginalnych rozwiązań literackich:
- bohaterka ma lat trzydzieści-parę, czyli nie jest już taka młoda, ale zupełnie stara też nie jest;
- rodzice bohaterki skrzywdzili ją oryginalnym imieniem, na przykład Perpetua, Gryzelda, Klotylda lub Pafnucyna,
- bohaterka była już mężatką, którą mąż zdradzał ze swoją koleżanką z pracy, więc się rozwiodła;
- jeżeli bohaterka posiada dzieci, to wyłącznie w wieku dorastania, co powoduje wiele (w zamyśle aktorki) śmiesznych sytuacji;
- bohaterka posiada jedną psiapsiółkę, która w sytuacjach zagrożenia życia przyrządza bohaterce kogel-mogel,
- bohaterka rzuca wszystko w diabły i jedzie do jakiegoś Bołtupajewa nad Sitwą, zaszywa się w sitowiu, gdzie odnajduje święty spokój, starą chałupę i smak chleba z masłem;
- następnie bohaterka od ręki znajduje nową pracę z przystawiającym się do niej szefem, którego kopie w krocze, co jej przyjaciółka pochwala;
- szef jej nie zwalnia, a na dach jej chałupiny spada motolotnia z przystojnym mężczyzną, który się o nią poturbowuje;
- między bohaterką a mężczyzną wybucha uczucie wśród kwiecia polnego i łąkowego;
- następnie następuje szereg perturbacji, bohaterka idzie z mężczyzną do łóżka, potem się rozstają, potem żyć bez siebie nie mogą, potem mówią o tym wszystkim, a on się jej oświadcza, potem biorą ślub, co jej przyjaciółka pochwala;
- potem dzieje się coś, żeby można było napisać sequel, np. okazuje się, że była żona mężczyzny, przebywająca obecnie wśród Indian w Hondurasie, jednak nie dała mu rozwodu…
…i wszystko zaczyna się od nowa.
Większość polskich pisarek współczesnych powieści obyczajowych pod inną szerokością geograficzną dorobiło by się co najwyżej pozycji twórczyń Harlequinów, ale u nas ich pozycja z uwagi na pionierskość literackich poczynań jest niepodważalna i włączona w nieprzerwany rozwój literatury rodzimej.
Problem płci[edytuj • edytuj kod]
Jedną z najciekawszych polskich pisarek współczesnych powieści obyczajowych jest Janusz Leon Wiśniewski, twórczyni Samotności w sieci. Obecnie trwa proces naturalizacji pisarza pisarki, w trakcie którego wykorzystuje się doświadczenia, zdobyte podczas prac nad Kopernikiem.
