Accept

Accept – niemiecki zespół grający heavy metal założony przez drzyjomorda Udo Dirkschneidera w 1976, ale pierwszą płytę wydał dopiero w 1979. Największym jego osiągnięciem było zaśpiewanie nazistowskiej piosenki Heili Heilo w czasach kiedy wymówienie głośno słowa „Hitler” było faux pass większym niż używanie wtrętów w języku, którego się nie zna

Historia

Zespół założyło trzech Niemców, którzy przypadkowo spotkali się na Oktoberfeście – wymieniony wyżej Udo Dirkschneider , Wolf Hoffmann (gitara) i Peter Baltes (Gitara basowa|bas). Z czasem dobrali sobie do składu drugiego gitarzystę i perkusistę oraz panią manager, będącą też autorką większości wczesnych tekstów, a znaną szerszej publiczności pod pseudonimem Deaffy. Mało który z nich wytrzymał jednak w zespole dłużej niż kilka lat. Pierwszym poważnym zwrotem w historii zespołu był moment, w którym Udo strzelił focha i wzorem Dio postanowił zacząć solową twórczość jako U.D.O.. Wtedy to zespół współpracował z milionem różnych wokalistów i zaczął spadać w dół, do tego stopnia, że w 1989 stwierdzili, że mają dość.

W 1992 okazało się jednak, że twórczość solowa nie przynosi Dirkschneiderowi wystarczających dochodów i reaktywował on Accept. Pograli tak pięć lat po czym zespół rozpadł się zdawałoby się na dobre. Niestety, vox Populi vox Dei, i zespół zagrał kilka koncertów w 2004 i 2005 oraz nagrali reedycje starych przebojów, po czym sytuacja znowu zamarła na kilka lat. W 2009 olśniło jednak Petera Baltesa i reaktywował on zespół z nowym wokalistą, Markiem Tornillo, po czym nagrali razem Blood of Nations.

Skład

Obecny skład zespołu

• Mark Tornillo - naśladowanie Dirkschneidera (od 2009)
• Wolf Hoffmann - gitara elektryczna (zawsze)
• Herman Frank - gitara elektryczna (od 2009)
• Peter Baltes - gitara basowa (zawsze), wokal w niektórych piosenkach na albumach od Accept do Breaker.
• Stefan Schwarzmann - byłemu perkusiście Helloween skończyły się pieniądze więc przyszedł tłuc gary tutaj (od 2009)

Byli członkowie zespołu

• Udo Dirkschneider - jęki zawodzenie, wrzask mam! wokal. (1971-1987, 1992-1997, 2005). Okrzyknięty człowiekiem o najbardziej metalowym głosie i nazwisku. Śpiewał kiedyś w duecie z Nergalem aż ten drugi nabawił się kompleksów i dlatego to cudowne wydawnictwo możemy znaleźć tylko na Youtubie.
• David Reece - naśladowanie Dirkschneidera(1988-1989)
• Jan Koemmet - gitara elektryczna (1981-1982)
• Jörg Fischer - gitara elektryczna (1978-1982, 1984-1988)
• Jim Stacey - gitara elektryczna (1989)
• Birke Hoe - perkusja (1971-?)
• Frank Friedrich - perkusja (1976-1979)
• Stefan Kaufmann - perkusja (1980-1994)
• Michael Cartellone - perkusja (1995-1998)

Twórczość

Zespół uczynił z wojny religię, a z religii wojnę

Jakiś recenzent płyty Krew Narodów

Oprócz wyżej wymienionego wyczynu można uznać, że innym ich wybitnym osiągnięciem jest wplecenie w utwór Serce z Metalu fragmentów Dla Elizy Beethovena i Marszu słowiańskiego Czajkowskiego granych na gitarze, gdyby nie fakt, że przecież coś takiego potrafiłby każdy przedszkolak.

Dyskografia

• Accept (Akcept, 1979) – takie tam pitu-pitu zerżnięte z Judas Priest.
• I'm A Rebel (Jestem Rebeliantem, 1981) – kontynuacja powyższej linii, tyle że z dodaniem tekstów politycznych.
• Breaker (Hamulec, 1982) – pierwszy album z jajami. Prawdopodobnie dlatego autorem większości tekstów jest kobieta.
• Restless And Wild (Niespokojni i Dzicy, 1982) – pionierski album speeedmetalowy w Niemczech. Otwiera go wspomniane wyżej Heili Heilo (fragment piosenki Fast As Shark).
• Balls To The Wall (Kule w Ścianę, 1983) – najbardziej uznany album grupy, na którym ukonstytuowało się ostatecznie jej brzmienie.
• Metal Heart (Metalowe Serce, 1985) – debiut grupy w Japonii. Zwolnienie tempa wydawniczego spowodowane było koniecznością opicia poprzedniego albumu.
• Russian Roulette (Rosyjska Ruletka, 1986) – stosunkowo odtwórczy album bazujący na poprzednich dokonaniach grupy.
• Eat The Heat (Zjedz Żar, 1989) – przeciętny początkujący fan zespołu po usłyszeniu tego czegoś pyta: „Co to tu w ogóle robi?”. My uprzejmie odpowiadamy: jest.
• Objection Overruled (Zlekceważone Obiekcje , 1993) – wielki powrót po pierwszym rozpadzie.
• Death Row (Śmiertelna Kłótnia, 1994) – powoli zaczyna wychodzić na wierzch niezdecydowanie Dirkschneidera.
• Predator (Łowca, 1996) – takie byle co wymuszone przez wytwórnię. Udo śpiewa tam tak, jakby wolał zająć się podlewaniem grządek na działce.
• Blood of the Nations (Krew Narodów, 2010) – wbrew oczekiwaniom zespołu nazwano to cudo objawieniem, a w światowych rankingach sprzedaży płyta wyprzedziła Justynę i Hankę.