Poezja
Poezja – sztuka, Sztuka i jeszcze raz sztuka skondensowanej formy pisanej-lirycznej. Sztuka, z którą wielu zapoznaje się na lekcjach języka polskiego i nigdzie poza tym.
Poezja jako sztuka doceniona[edytuj • edytuj kod]
Poezja jest wielką i niezaprzeczalnie ważną w życiu każdego człowieka dziedziną sztuki, sprawiającą, że nawet na małego żuczka zaczynamy patrzeć z dużą dozą miłości i zrozumienia dla jego żywota, jednak – paradoksalnie – czytelnictwo tomików poezji pełza w pobliżu progu błędu statystycznego, nie jest to zatem dobra forma zarobkowania.
Wyjątkiem jest przypadek, gdy jesteśmy homoseksualnym murzynem, walczymy o prawa kobiet w Katarze i byliśmy za młodu molestowani przez księdza – satanistę; wtedy mamy szansę na nagrodę Nobla. W innych wypadkach lepiej będzie zatrudnić się na budowie.
Poezja jako szkoła liryki[edytuj • edytuj kod]
Poezja dzieli się na dobrą i do kitu, chociaż nikt nigdy nie zdefiniował jaka do której kategorii należy, wiadomo jedynie, że Mickiewicz jest dobry. Od tysiąca lat o definicje prawdziwej poezji walczy ze sobą trzy szkoły, jedna klasycystyczna, jedna awangardowa i jedna mająca wszystko w dupie. Czasami dochodzi czwarta, próbująca wszystko wymieszać, ale i tak jej przedstawiciele kończą w awangardzie bądź jako kontrowersyjna sztuka współczesna.
Poezja jako przełamywanie stereotypów[edytuj • edytuj kod]
Przedstawicieli różnych szkół można poznać po ubiorze, twórczości i charakterze, ale niektórzy skutecznie się kryją:
- Konserwatywna – wyglądający jak profesor z jakiegoś renomowanego uniwersytetu, ubrany po staremu, ale na swój sposób elegancko. Lata na salonach wyrobiły w nim specyficzny dowcip lecz często także kompleks niedocenienia, który skrywa pod obliczem zasępionego autorytetu. Ich wiersze to językowy pedantyzm w najwyższej formie, nie ma tam ani jednej zbędnej zgłoski. Najczęściej poruszane tematy to natura, stara miłość, przemijanie itp.
- Awangardowa – Czyli buntownicy i poszukiwacze tzw. nowej drogi w sztuce, ubrani po młodzieżowemu, ostry makijaż (nawet mężczyźni), zdolności medialne, porywczość, przez co w mniej spokojnych czasach padali jak muchy podczas rozmaitych wojen, powstań i pojedynków. Najczęściej poruszane tematy to takie, które będą ckliwe i zapisane w możliwie trudnej do przeczytania formie.
- Kontrowersyjna/Współczesna – Zradykalizowana forma powyższych. Mają niby patent na wyższą rację, dzięki czemu załatwiają sobie niechęć i nienawiść pozostałych grup. Ubiór możliwie jak najgłupszy, np. wiadro na głowie i płaszcz wampira, co odzwierciedla jego próby liryzmu – najoryginalniejsze, na co stać przedstawiciela współczesnej jest anagram, pentagram zbudowany z graficznej formy wiersza lub postawienie kropki na środku arkusza (nazywa się to często happeningiem). Jakie poruszają tematy? Ano kropki na kartce…
- Nihiliści – Zazwyczaj turpiści, egzystencjaliści lub nihiliści w czystej formie. Odznaczają się szykownym, drogim strojem, robiąc się na kapitana tonącego statku, jakim jest ten nasz parszywy świat. Prawdziwi geekowie, dla których brzydota, ohyda i czarnowidztwo łączy się z prawdziwym, głębokim i szokującym często liryzmem.
- Zawodowcy – Twórcy peanów, panegiryków i innych pieśni wychwalczych, kasujących za to grubą kasę lub przychylność danej grupy społecznej, lub jak w wypadku socrealizmu, grupy rządzącej. Znienawidzeni przez tych poetów, którzy za punkt honoru obrali sobie wolność, co za tym idzie biedę.
Poezja jako sztuka aktywna[edytuj • edytuj kod]
Uprawianie poezji polega na pisaniu słów znanych wszystkim, ale w zupełnie nieoczekiwanych kombinacjach, np: „Kreując śliwki wyrozumiałe pośród wszeteczności”. W czytelniku wzbudza to odruchowy szacunek wobec autora, uważa on bowiem w swojej naiwności, że chociaż Wielki Twórca pojmuje sens swoich dzieł, i tu, niestety, się myli. Wiersz idealny powinien być krótki i zwięzły, bo ileż można pisać o niezrozumiałych pierdołach. Do poezji zalicza się również wierszyki traktujące o dupie Maryni i to jakoś ją ratuje, ale bez przesady.
Poezja jako medium socjalizacyjne[edytuj • edytuj kod]
Poeta powinien organizować wieczorki poetyckie aby rozsławić swój geniusz, powinien także wydać tomik wierszy żeby nie było mu głupio, gdy będzie czytał owe wiersze podczas wieczorku, wiadomo bowiem, że słowo drukowane jest bardziej wartościowe. W ostateczności można włożyć wyrwane z zeszytu kartki w dowolną dostępną książkę. Jeśli tomik zostanie wydany nakład nie powinien przekroczyć stu sztuk, bowiem to pozbawiłoby poetę możliwości narzekania na to, że nikt go nie rozumie i że doceniony zostanie dopiero po śmierci.
Poezja jako głos przeciw komercjalizacji[edytuj • edytuj kod]
Ponadto każdy z nas może zostać poetą, wystarczy zaopatrzyć się w zestaw młodego liryka. W skład takiego zestawu wchodzą: zeszyt w kratkę 60-stronicowy z jakimś designerskim ew. przygnębiającym wzorkiem na okładce, długopis (najlepiej nadaje się taki przerywający, gdyż wtedy łatwiej nam odczuwać frustrację i beznadzieję, która przyda się potem przy opisie świata, przyrody etc.) i tanie wino. Zestaw do nabycia w każdym monopolowo – papierniczym.
Typowy poeta komercyjny to człowiek wypowiadający się, pozornie wyrafinowanym, bełkotem, stosujący słowa powszechnie używane w sposób zrozumiały jedynie jemu. Ważne jest w by w owe farmazony wpleść górnolotne słowa takie jak chociażby „życie” czy „nadzieja”. Co ciekawe cały sztab osób nazywających siebie krytykami usiłuje zawłaszczyć sobie prawo do „jedynie słusznej” interpretacji. Jest to sytuacja analogiczna do zebrania grona naukowców próbujących znaleźć jedyną prawidłową odpowiedź na pytanie „czym różni się wróbelek?”.
Poloniści pełnią taką rolę względem krytyków jak megafon względem wariata – propagują ideę narodowowyzwoleńczą w poezji, nawet jeśli rozmawiają o „Murzynku Bambo”.
Słowa które należy używać będąc poetą: epoka, cierpienie, ból, świat, niedoceniony/a, egzystencja, poezja, a także (najczęściej u poetów awangardy) gama pojęć organicznych: śluz, rzygowiny, łupież i tym podobne.
Należy pamiętać że jakość słowa stosowanego w poezji jest mierzona ilością czasu jaki trzeba spędzić przy słowniku w celu jego znalezienia.
Poezja jako środek przekazu w muzyce[edytuj • edytuj kod]
Sama poezja uznaje się tylko w poezji śpiewanej, przy której jak wiadomo, że tak niepoetycko się wyrażę, zajeb
się wódkę piję. Co prawda, inni popowi, rock-owi i metalowi muzycy próbują pisać poetyckie teksty, ale jedyne co im wychodzi, to rytmiczny, nihilistyczny, depresyjny/wesołkowaty bełkot na banalne tematy, które w poezji byłyby zapewne nie do przyjęcia.
