Bitwa o krzyż (2010)

Ten artykuł dotyczy największej bitwy prawdziwych Polaków. Zobacz też Bitwa pod Termopilami.

colspan=2 style="text-align:center;" |
Bitwa o krzyż pod Pałacem Prezydenckim

Konflikt	Powyborczy rokosz PiS
Data	3 sierpnia 2010, godz. 13.00 – 11 maja 2024
Miejsce	Warszawa, okolice Pałacu Prezydenckiego
Wynik	Zwycięstwo sił narodowej prawicy

Strony
Obrońcy krzyża	Żydomasoneria
Dowódcy
Tadeusz Rydzyk Jarosław Kaczyński†	Bronisław Komorowski Bufetowa
Siły
Moherowe berety Dresiarze Polacy-katolicy Matki Polki Księża i zakonnice kościoła toruńskokatolickiego Telewizja Trwam Radio Maryja Nasz Dziennik Prawo i Sprawiedliwość	Byli milicjanci, niegodni orzełka na czapce Straż miejska Kolaboracyjni księża Żydzi (na czele z syjonistą Bronkiem) Masoni Komuniści Postkomuniści jednak nie, to przecież lewicowi działacze starszego pokolenia Dziennikarze TVN Dziennikarze Gazety Wybiórczej Pedały (i kujony) Platforma Obywatelska
Straty
kilka babć i dziadków oszołomionych gazem łzawiącym jeden pobity przez policję SB ziomek	dwóch policjantów ogłuszonych zniczami trwały uraz w psychice ludzi obdarzonych zdrowym rozsądkiem

Bitwa o krzyż (2010) – największa bitwa w historii IV RP.

Zaczniemy od kawału

Ilu polaków trzeba żeby sciąć jedno drzewo? 96 i 1 samolot

Przebieg bitwy

Pierwsze starcie

Zaczęło się całkiem niewinnie. Najpierw spadł jakiś samolot, gdzieś, kiedyś, z naszym zacnym prezydentem na pokładzie. Potem było już tylko lepiej. Harcerze postawili krzyż pod Pałacem Prezydenckim i zaczęło się! Po zakończeniu żałoby narodowej uznano, że po cholerę ten krzyż ma tutaj dalej stać?! Lepiej będzie go przenieść do kościoła. I tak postanowiono.

Kiedy oficjalne informacje o przeniesieniu krzyża zostały udostępnione prasie, rozgorzały pierwsze walki. Babcie, uzbrojone w znicze i moherowe berety, z radiami na ramionach, z których wydobywały się pierwsze psalmy, zaczęły wyklinać policjantów. Rozpoczęły się pierwsze przepychanki. Pierwsze babcie rzucały się z niesamowitą siłą na policjantów, używając tajemnych mocy, ukrytych w ich pomarszczonych ustach.

Ostatecznie krzyża nie przeniesiono. Został na swoim miejscu, wraz z wieszającymi się na nim kobietami i mężczyznami, którzy nie mieli nic innego do roboty.

Tablica

Kiedy pod Pałacem Prezydenckim trwały modły, a do policjantów dzwonili pierwsi mieszkańcy miasta, zirytowani wku ich modlitwami, zapadła decyzja o powieszeniu tablicy przy Pałacu. Ale to nie rozwiązało sprawy. Oburzeni tym, że tablicę powieszono w ciszy, bez salw armatnich i przenoszenia portretu Leszka po całym mieście obrońcy krzyża uznali, że trzeba działać. Krótko po powieszeniu tablicy została ona sprofanowana przez jednego z obrońców. Rzucono w nią słoikiem z fekaliami. Rząd postanowił nie brać sobie tego do serca i od razu zamówiono odpowiednich ludzi do czyszczenia tego burdelu. Ale chodźmy dalej.

Drugie starcie

Postanowiono spróbować przenieść krzyż jeszcze raz. Tym razem impreza rozkręciła się na dobre i bez interwencji policji się nie obeszło. Odgrodzono bydło od krzyża i w końcu, po wielu bojach, przekleństwach i innych, czysto polskich, zachowaniach, krzyż przeniesiono.

Dalsze wydarzenia

A co z obrońcami krzyża? Żyją dalej, mieszając się w tłumie katolików i udając rozumnych ludzi. Policjantów, którzy odnieśli rany fizyczne od uderzeń torebek i zniczy odwieziono do szpitali, a tych z obrażeniami psychicznymi zostawiono samym sobie - bo co rząd obchodzi, że jakiś policjant moczy się w nocy do łóżka, gdyż śnią mu się obrońcy?

Pod krzyżem nadal trwają modły, lecz to już nic nie zmieni – krzyża nie ma i nie będzie. O ile oczywiście nikt go tam nie przyniesie. Znając jednak Polaków za niedługo wszyscy o tym zapomną. Ale – póki pamięć jest – na razie bitwa trwa nadal.

Zobacz też

• Obrońcy krzyża
• Zespół Macierewicza