Zespół Macierewicza

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Medal.svg
Kampania społeczna
Choroba występuje masowo. Tutaj chorzy z objawami psychozy atakują policjantów, których uroili sobie jako wrogów.
Chora z objawami psychozy i skłonnościami samobójczymi próbuje się powiesić na obiekcie swego irracjonalnego uwielbienia

Zespół Macierewicza (ang. Macierewicz syndrome, łac. Morbus macierevicus chronicus) – odkryty w 2010 roku zespół chorobowy nabyty, objawiający się ciężkimi zaburzeniami psychicznymi. Został wpisany na listę Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 pod oznaczeniem Tu-154.

Etiologia[edytuj • edytuj kod]

Choroba została odkryta dopiero 14 lat temu i wciąż jest badana. Większość specjalistów twierdzi jednak, iż choroba jest powodowana przez silnie traumatyczne przeżycie, na przykład związane z utratą bardzo bliskiej osoby.

Epidemiologia[edytuj • edytuj kod]

Zaobserwowano, że choroba jest zaraźliwa. Za pacjenta zero uznaje się Tadeusza Rydzyka, zaś pierwszą epidemię odnotowano podczas bitwy o krzyż. Ponadto wiadomo, iż łatwiej zarażają się osoby o mniejszej niż przeciętna ilości fałdów mózgowych (czyli w większości fanatycy religijni). Częściej zapadają na nią osoby starsze, ale ostatnio zaobserwowano znaczącą liczbę osób młodych, których zachowanie wskazywałoby na wystąpienie u nich zespołu Macierewicza.

Etymologia nazwy[edytuj • edytuj kod]

Drugi pacjent (od jego nazwiska pochodzi nazwa choroby)

Lekarz, który odkrył tę chorobę, był na tyle skromny, że nie nazwał jej swoim nazwiskiem, ale nazwiskiem drugiego przebadanego przez niego pacjenta – Antoniego Macierewicza. Pierwszy zachowywał się agresywnie i na propozycję nazwania choroby jego nazwiskiem dostał ataku szału.

Objawy[edytuj • edytuj kod]

Istnieje szereg objawów, które można znaleźć u osób z zespołem Macierewicza. Niektórzy lekarze kwestionują obecność niektórych objawów na liście, ale zgadzają się, że choroba może mieć różny przebieg u różnych osób. Ma na to wpływ wiek, płeć i sposób nabycia choroby – samoistny czy poprzez zarażenie.

Oto objawy stwierdzone u przebadanych pacjentów:

Objawy zespołu Macierewicza
Nr Objaw Częstość występowania Uwagi
1. Paranoja Zawsze Chorzy oskarżają przypadkowe osoby o zabicie utraconej bliskiej osoby. Mają też skłonność do wymyślania irracjonalnych historii.
2. Histeria Często Częściej u kobiet. Chory ulega skrajnym emocjom.
3. Psychoza Często Chory zachowuje się agresywnie. Przestaje odróżniać swoje urojenia od rzeczywistości. Przestaje się kontrolować.
4. Skłonności samobójcze Często Ten objaw szczególnie często pojawia się u osób zarażonych od innej osoby.
5. Mania Często Chory ze szczególną zajadłością zaczyna bronić własnych urojonych przekonań i atakować urojonych wrogów lub osoby, które za tych wrogów uważa. Dzięki zmniejszonej potrzebie snu potrafi całymi dniami stać w jednym miejscu i krzyczeć.
6. Osobowość wieloraka Czasami Chory miewa okresy remisji choroby, w trakcie których zachowuje się jakby nic się nie wydarzyło, a potem zupełnie nagle i bez powodu choroba powraca, a chory nie zdaje sobie sprawy, że zachowywał się normalnie przez jakiś czas.
7. Hipomania Rzadko Chory odczuwa przymus mówienia o swoich urojeniach i jest drażliwy gdy napotyka na opór otoczenia. Jest otępiały i działa bez planu, a jego działania stają się przypadkowe. Nigdy nie występuje jednocześnie z manią.
8. Imbecylizm Incydentalnie Lekarze nie są pewni, czy jest to symptom choroby, czy raczej okoliczność ułatwiająca przebieg choroby.
9. Naśladownictwo Incydentalnie U osób inteligentnych zarażenie się zespołem Macierewicza ma nieco mniej zgubny wpływ niż na inne osoby. Chory zaczyna naśladować w zachowaniu osobę, od której się zaraził. W pewnym momencie dochodzą symptomy hipomanii i skłonności samobójczych.
10. Socjopatia Rzadko Chory nie uznaje norm etycznych oraz wzorców zachowań w społeczeństwie, nie potrafi podporządkować się zasadom współżycia społecznego

Leczenie[edytuj • edytuj kod]

Nieznane są na razie metody leczenia zespołu Macierewicza. Nie przyniosły rezultatu ignorowanie zachowań chorych czy też spełnianie ich żądań. Lekarze mają nadzieję, iż choroba może ulegać samowyleczeniu. W międzyczasie proponują leczenie farmakologiczne lekami normotymicznymi (solami litu) oraz lekami przeciwpadaczkowymi.

Większość specjalistów zgadza się, że dla bezpieczeństwa chorych, jak i otoczenia, należy ich umieszczać w zakładach psychiatrycznych, gdzie mogliby przechodzić proponowane leczenie. Szczególnie zwracają uwagę na objaw osobowości wielorakiej. Obawiają się, iż w umysłach chorych mogą się wytworzyć osobowości już nie tylko socjopatyczne, ale też psychopatyczne.

Remisje choroby mogą wskazywać, iż efekt jest nieodwracalny, a ataki mogą powrócić w każdej chwili. Jest jednak za wcześnie, aby wskazać niezawodny sposób leczenia i utrzymywania chorego przy zdrowych zmysłach. Intensywne badania trwają.

Próby leczenia Zespołu Macierewicza opatentowanymi zachodnimi metodami chirurgicznymi (na przykład lobotomia transorbitalna i dwuczołowa) zakończyły się niepowodzeniem z powodu niemożności zlokalizowania płatów czołowych u wszystkich chorych dotkniętych Zespołem Macierewicza.

Profilaktyka[edytuj • edytuj kod]

Metody zapobiegania zespołowi Macierewicza na dzień dzisiejszy nie są znane. Duże nadzieje na ich opracowanie niesie dokładne poznanie mechanizmów etiologicznych. Badania trwają na pięciu polskich i trzech zagranicznych uczelniach medycznych.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]