Dream Theater

Dream Theater – amerykańska grupa muzyczna zajmująca się graniem metalu dla snobów oraz muzyki o stopniu złożoności porównywalnej do teorii superstrun.

Założony w 1985 roku zespół pierwotnie nazywał się Majesty, jednak po wydaniu pierwszego demo okazało okazało się, że w Las Vegas istnieje już zespół o takiej nazwie i jego członkowie poprosili kulturalnie o wybranie sobie innej nazwy. Do dziś nie wiadomo, kim oni w ogóle byli.

Członkowie

James LaBrie strzelający z łuku, próbujący trafić w wysokie C

• John Petrucci – gitarzysta i mesjasz wszelkiej maści wymiataczy. Prędzej będzie w stanie wymienić wszystkich członków swojej rodziny do czterech pokoleń wstecz, niż gitary, które dla niego wyprodukował Music Man.
• John Myung – basista z wiecznym pokerfacem. Jak na typowego Azjatę przystało, nie zestarzał się ani trochę podczas kariery trwającej już kilka dekad. Występując sprawia wrażenie, jakby doznawał objawienia i sam Cthulhu mu dyktował, co ma grać.
• Jordan Rudess – chyba jedyny na świecie klawiszowiec metalowy, z którego nikt się nie śmieje i który zbiera więcej oklasków od wokalisty. Pierwszy na świecie wirtuoz iPada.
• James LaBrie – wokalista, sprawiający wrażenie uwięzionego w latach '80. Pomimo wieku i niejednej okazji do utraty głosu wciąż jest w stanie śpiewać wyżej niż Freddie Mercury pociągnięty za jaja. Po zapuszczeniu wąsów i przybraniu na wadze zaczął przypominać połączenie płaczącego dziecka i otyłego Thora.
• Mike Mangini – perkusista, od 2010 roku uzurpujący sobie prawo do nazywania się członkiem DT. Inkarnacja Zwierzaka z Muppetów i nieślubny syn Severusa Snape'a. Wygrał casting na nowego perkusistę – głównie dzięki temu, że na większości zespołowego sprzętu widniało imię Mike i nikomu nie chciało się już tego poprawiać.

Byli członkowie

• Mike Portnoy – jedyny słuszny perkusista i współzałożyciel zespołu. Znany z tego, że potrafi podrapać się pod pachą nie przerywając gry. W 2010 zrobił kolegom nieco nieudanego pranka, mianowicie zapowiedział pięcioletnie wakacje i odpoczynek od DT. Po pewnym czasie wyjaśnił im, że w sumie to chodziło tylko rok i w ogóle nieprawda, jednak wyszło trochę głupio – koledzy w międzyczasie zdążyli przeprowadzić casting i podpisać kontrakt z Manginim. Mimo to potajemnie romansuje i nagrywa z Petruccim na jego solowych albumach.
• Chris Collins – dowód na to, że nie wystarczy się nazywać Collins, aby być dobrym wokalistą.
• Charlie Dominici – kolejny wyjec. Utrzymał się aż przez półtora roku, jednak okazał się zbyt „popowy” i chłopaki stwierdzili, że nie potrzebują Billy'ego Joela.
• Kevin Moore – klawiszowiec, który wykorzystał DT do napędzenia własnej kariery i zwiał, gdy tylko lachony zaczęły go kojarzyć.
• Derek Sherinian – może nie jedyny słuszny, ale preferowany przez fanów klawiszowiec, wyrzucony na zbity pysk przez kolegów. Odkąd jeden z techników rozlał postawione na jego keyboardzie piwo, zaczął ustawiać go pod kątem na krzywym statywie.

Tematyka tekstów

DT zdecydowanie wyróżni się tematyką tekstów, gdy się je zestawi z innymi podgatunkami metalu. Zazwyczaj bowiem metalowcy śpiewają o tym, że powinieneś umrzeć (jak to ma miejsce w Death Metalu) lub oddać swoją duszę szatanowi (vide Black Metal). DT natomiast śpiewają o tym, że powinieneś zaakceptować swój pierwotny upadek, a następnie iść do terapeuty.

Logo

Z jakiegoś powodu uznano, że fajne będzie logo powstałe z nałożenia liter M, W oraz Fi (Φ). Teorie propagowane na grupkach fanowskich sugerują, że tworzenie logo z inicjałów jest passe i postanowiono skorzystać z głosek wewnątrz nazwy, stąd M oraz Φ (jako, że wymawia się to dżrim fijeter), natomiast w dalszym ciągu niezrozumiane jest pojawienie się litery W.

Jak być prawdziwym fanem DT

Ciekawostka: Dream Theater przez krótki czas współpracowało z Bartoszem Walaszkiem

Chcesz uchodzić za Prawdziwego Fana™ Dream Theater? Wspaniale! Wiedz jednak, że oprócz znajomości całej dyskografii oraz umiejętności wymienienia jednym tchem piosenek na płytach w odpowiedniej kolejności, musisz spełniać jeszcze kilka dodatkowych warunków.

• Oglądając nagranie z koncertu jesteś w stanie określić rok, w którym się odbył, wyłącznie na podstawie wyglądu zarostu Petrucci'ego.
• Swoją drogą to głosisz tezę, iż Petrucci to tak naprawdę Jezus, który zainspirowany musicalem Jesus Christ Superstar postanowił zrobić karierę na gitarze.
• Jesteś w stanie wymienić wszystkie okazje, przy których Myung się odezwał.
• Słysząc nazwisko „Mangini” czerwieniejesz – Dream Theater po odejściu Portnoya się skończyło.
• Dobra, inaczej: Mangini może i jest perkusistą w DT, ale Portnoy to DT sam w sobie.
• W zasadzie za początek końca uznajesz dołączenie Rudessa – za Moore'a partie klawiszowe brzmiały jak partie klawiszowe, a nie soundtrack z kreskówek Looney Tunes.
• Ubolewasz nad faktem, że Charlie Dominici zaśpiewał tylko na jednej płycie. Tak, tylko wtedy było idealnie.
• Może podobać ci się głos LaBrie z jakiegoś początkowego okresu – jednak za każdym razem podkreślasz, że potem już nie śpiewał tak dobrze.
• Ale miej ty rozum i godność człowieka! Pod każdym filmem opublikowanym w 2019 lub później piszesz komentarz ok, był już casting na nowego perkusistę – kiedy casting na wokalistę?”
• Znasz wszystkie zmiany metrum w Octavarium i przy każdej okazji opowiadasz o symbolice zawartej w tym utworze przez kilka minut bez przerwy.
• No dobra, przecież nie da się tego streścić w kilka minut. Opowiadasz o tym w czasie dłuższym niż koniecznym do wysłuchania całego utworu,
• Spuszczaj wpierdol każdemu, kto porówna As I am do Enter Sandman.
• Nie słuchasz zespołów, których muzyka nie wykazuje jakiegoś minimalnego poziomu skomplikowania i daje się zapisać za pomocą podstawowych akordów. Teksty muszą być złożone i wielowarstwowe, a utwory posiadają rozbudowaną formę. Tool jest dla plebsu.
• Słuchając DT w losowych momentach mów O, tutaj słychać, jak się inspirowali Rushem!