HammerFall
Let the hammer fall!!!
- Hammerfall na każdym albumie
Oooooooooooooooooooooooo!
- Hammerfall w co drugim utworze
HammerFall (pol. HammerówUpadek) – szwedzki zespół lubujący się w spadających młotkach, w czym Sigmund Freud dopatrzyłby się traumy z dzieciństwa[1]. Grają coś będące pośrednim etapem między power a heavy metalem, choć może to mylne wrażenie, spowodowane dużą ilością coverów zespołów heavymetalowych.
Rys historyczny[edytuj • edytuj kod]
HammerFall założone zostało w 1993 roku jako zabawka gitarzysty Jespera Strömblada z In Flames, który postanowił spróbować swoich sił jako perkusista oraz dwóch innych muzyków deathmetalowych. Przez pierwsze cztery lata przewinęło się przez niego wielu członków In Flames, po czym ukształtował się skład zdolny do wydania płyty z Joacimem Cansem jako wokalistą. Gwoli ścisłości na tymże pierwszym albumie nie gra ŻADEN z założycieli zespołu, lecz jedynie dla niepoznaki wymieniony został Jesper Strömblad. W rzeczywistości grał na nim Patrik Räfling, który dwa lata później został zwolniony, bo żądał podwyżki honorarium za dochowanie tajemnicy.
Twórczość[edytuj • edytuj kod]
Twórczość inspirowana jest dziełami znamienitych twórców fantasy, chociaż z uwagi na mierność tekstów równie dobrze mogłaby być inspirowana kawałkiem mięsa lub dajmy na to lewitującym długopisem. Sytuację ratuje jednak pełny głos Cansa. W co drugiej piosence wokalista popisuje się umiejętnością mówienia „ooo” przez prawie minutę modulując swój głos. Niewątpliwym jego sukcesem jest też wyzbycie się typowej dla Szwedów hiperpoprawności w w wymowie angielskich słów. HammerFall nagrało też jedną piosenkę po szwedzku, gdyż mieli dość niedouczonych fanów myślących, że zespół jest niemiecki.
Wybrana dyskografia[edytuj • edytuj kod]
- Glory to the Brave (Chwała wspaniałym, 1997) – debiutancki album i od razu z fikcyjnym perkusistą.
- Legacy of Kings (Spadek Królów, 1998) – opowiada historię o tym jak Joacim dowiedział się, że stryjeczna babka jego żony z poprzedniego małżeństwa spokrewniona jest po kądzieli z cioteczną siostrą wujka zmarłego w 1973 króla Szwecji Gustava VI Adolfa, co dawałoby mu prawo do spadku w wysokości 0,000001% majątku tegoż, gdyby się, rzecz jasna, nie rozwiódł.
- Renegade (Zdrajca, 2000) – wylanie żalu po Räflingu, który zdefraudował pieniądze przeznaczone na zbiorowe chlanie dla zespołu i został wyrzucony.
- Crimson Thunder (Karmazynowy Grzmot, 2002) – czyli o skutkach stosowania środków typu grzybki halucynki w czasie burzy. Uznawany za niezwykle przełomowy, ponieważ… w zasadzie to nie wiadomo dlaczego. Widocznie któryś trzeba było za takowy uznać.
- Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken (Rozdział V: Niekrzywi, Niezgięci, Niezłamani, 2005) – a także niewyżyci, nienormalni, nieznani… Bez ciężkich gitar brzmi jednak nad wyraz nędznie, na pewno nie przywodząc na myśl black metalu, a najwyżej tokującego orangutana.
