Dream Evil: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M (→Płyty) |
|||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 9 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik: |
[[Plik:Dream Evil 2010.05.06.jpg|200px|thumb|Podczas zarabiania na życie]] |
||
'''Dream Evil''' ([[język polski|pol.]] '''Sen Zło''') – [[Szwecja|szwedzki]] zespół [[Power metal|power metalowy]] założony przez producenta, a zatem skrajnie komercyjny. Mimo to wydał jeden utwór, który wyszedł poza konwencję i, co ciekawe, do dzisiaj jest jedynym cenionym utworem grupy. Członkowie zespołu występują pod pseudonimami, bo sami się go wstydzą. |
|||
== Historia == |
== Historia == |
||
Pewnego dnia Fredrik Nordström został zaproszony na tzw. przyjęcie artystyczne, zwane przez pospolitą tłuszczę |
Pewnego dnia Fredrik Nordström został zaproszony na tzw. przyjęcie artystyczne, zwane przez pospolitą tłuszczę [[Libacja alkoholowa|libacją alkoholową]]. Poznał tam młodego greckiego gitarzystę o bardzo skomplikowanym nazwisku. Było ono do tego stopnia skomplikowane, że Nordström jeszcze tego samego dnia zwracał się do gitarzysty per [[Główny Urząd Statystyczny|Gus]]. Wraz z ilością wypitego alkoholu wzrastała też przyjaźń między dwoma muzykami. W pewnym momencie dojrzała na tyle, że postanowili <del>mieć razem dzieci</del> założyć własny zespół. Do współpracy zaprosili perkusistę [[Snowy Shaw|Snowiego Shawa]] oraz dwóch gości znalezionych pod budką z piwem – wokalistę Niklasa Isfeldta i basistę Petera Stålforsa. |
||
Jako że już na wejściu mieli do dyspozycji studio nagraniowe i wejścia w branży Nordströma, debiut nie sprawiał im najmniejszych trudności. Skład wydał w ciągu trzech lat trzy nie różniące się od siebie utwory, z czego na ostatnim znalazł się utwór, który uczynił zespół znanym w całej Europie. Gy wydawało się, że czeka ich już tylko sława, [[wino]], [[Kobieta|kobiety]] i śpiew, Gus postanowił opuścić zespół i, pewnego dnia udawszy się w mrok, już nie wrócił. Zastąpiono go imitacją gitarzysty i zespół zaczął się powoli staczać. Dlatego też postanowili odejść także wokalista i basista, ale po kilku miesiącach na bezrobociu wrócili. Wydawało się, że w tym składzie wydany zostanie następny album, ale zespół postanowił zostać dobity przez Snowiego Shawa, który odkrył w sobie talent wokalny (szkoda, że nie odkrył go nikt poza nim) i również odszedł. Co gorsza, również nie wrócił. |
|||
Wkrótce Nordström znalazł sobie nowego pałkarza i nagrał czarty album, który dzięki nieprawdopodobnym umiejętnościom gitarzysty prowadzącego został zjechany zarówno przez krytyków, jak i fanów. Pchnęło to szefa do znalezienia nowego gitarzysty, z którym zespół wydał jeszcze jedną płytę i gra do dziś. |
|||
== Kwestia nazwy == |
|||
Wbrew pozorom nazwa zespołu nie odnosi się do ich stylu gry, a jedynie do albumu [[Dio]] o tej samej nazwie. Do Dio miał też nawiązywać śpiew Isfeldta, ale nie wyszło. Już bardziej nawiązania widoczne są w warstwie lirycznej utworów, trzeba mieć jednak bardzo dużo szczęścia, aby zrozumieć teksty. Isfeldt włada bowiem dziwną odmianą angielskiego, z gatunku tych propagowanych przez polskie [[Nauczycielka angielskiego|nauczycielki]]. |
|||
== Skład == |
== Skład == |
||
* |
* '''Nick Night''' (Niklas Isfeldt znaczy się) – wokal, rzężenie, propagowanie przesadnej angielskiej wymowy. Wytłumaczenie jego pseudonimu jest tak skomplikowane, że aż strach je przytaczać. Otóż, nie chodzi bynajmniej o nawiązanie do [[mrok|mhroku]], a o to, że wspomniany Dio śpiewał m. in. o dzieciach nocy (''children of the night''). Niklas przekonuje nas, że jego [[ojciec|tatusiem]] był on. Ten noc. |
||
* |
* '''Ritchie Rainbow''' (Fredrik Nordström) – gitara rytmiczna, bezczelne wykorzystywanie danych osobowych znanych [[Ritchie Blackmore|muzyków]] oraz ich [[Rainbow|twórczości]]. |
||
* |
* '''Danee Demon''' (Daniel Varghemne) – udaje, że gra solówki od 2007 roku. I nawet to udawanie jakoś mu wychodzi. |
||
* |
* '''Pete Pain''' (Peter Stålfors) – gitara z czterema strunami. Jego pseudonim sugeruje masochizm lub sadyzm. |
||
* |
* '''Pat Power''' (Patrik Jerksten) – niby wali w gary, ale Snowy Shaw i tak robił to lepiej. W zespole znalazł się w 2006. |
||
== Niektóre utwory == |
|||
* '''The Book of Heavy Metal (March of the Metallians)''' – chodzi w tej piosence o to, że gość złożył się w ofierze [[Szatan]]owi, żeby tylko móc zaistnieć w historii tej zacnej muzyki. To się nazywa poświęcenie dla sztuki, a nie tam jakieś [[Vincent van Gogh|obcinanie sobie uszu]]. |
|||
*{{t|Gus G.|''No memory to read the data''}}gitara prowadząca i to taka dobra. |
|||
* '''M.O.M.''' – filozoficzne pytanie: ''jesteś człowiekiem czy myszą?'' |
|||
*{{t|Mark Black|Nie miał pseudo, dziad jeden!}}}gitara, ale taka niedobra. |
|||
*{{t|Snowy Shaw|Tommie Helgesson}}wymiatanie na perkusji, czasem także wokal wspierający. |
|||
*'''Jake Lundberg''' i '''Tommy Larsson''' – tak naprawdę nie wiadomo kim byli ani na czym i jak grali, gdyż zespół nie zagrał nawet pół koncertu z ich udziałem. Zastępowali Isfeldta i Stålforsa, gdy ci mieli [[foch]]a w 2005. |
|||
== |
== Zobacz też == |
||
* [[HammerFall]] |
|||
*{{t|Dragonslayer|''<del>Owca</del> Łowca smoków'', 2002}}pierwsza płytka będąca tak naprawdę odbiciem ''Killing the Dragon'' Dio. Bardo bladym odbiciem, dodajmy. |
|||
* [[Sabaton]] |
|||
*{{t|Evilized|''Rozeźlony'', 2003}}tu byłoby trochę lepiej, gdyby nie fakt, że znaczną część utworów stanowią ballady, co przy dykcji Isfeldta czyni płytę prawie niesłuchalną. |
|||
*{{t|[[The Book of Heavy Metal]]|''Książka z ołowiu'', 2004}}jedyny znany album grupy. Dzięki piosence ''The Book of Heavy Metal'' doczekał się nawet wznowienia i oceny [[666]]/5 gwiazdek u wszystkich szanujących recenzentów. |
|||
*{{t|United|''Zjednoczeni'', 2006}}bezsprzecznie najgorszy album zespołu. Zaprzepaścił wszystko, co udało się zawojować trzema poprzednimi i jeszcze trochę. |
|||
*{{t|In the Night|''W nocy'', 2010}}znów całkiem sensowna płyta, daleko jej jednak do ''Książki''. |
|||
{{Power Metal}} |
{{Power Metal}} |
||
Aktualna wersja na dzień 08:28, 17 kwi 2020
Dream Evil (pol. Sen Zło) – szwedzki zespół power metalowy założony przez producenta, a zatem skrajnie komercyjny. Mimo to wydał jeden utwór, który wyszedł poza konwencję i, co ciekawe, do dzisiaj jest jedynym cenionym utworem grupy. Członkowie zespołu występują pod pseudonimami, bo sami się go wstydzą.
Historia[edytuj • edytuj kod]
Pewnego dnia Fredrik Nordström został zaproszony na tzw. przyjęcie artystyczne, zwane przez pospolitą tłuszczę libacją alkoholową. Poznał tam młodego greckiego gitarzystę o bardzo skomplikowanym nazwisku. Było ono do tego stopnia skomplikowane, że Nordström jeszcze tego samego dnia zwracał się do gitarzysty per Gus. Wraz z ilością wypitego alkoholu wzrastała też przyjaźń między dwoma muzykami. W pewnym momencie dojrzała na tyle, że postanowili mieć razem dzieci założyć własny zespół. Do współpracy zaprosili perkusistę Snowiego Shawa oraz dwóch gości znalezionych pod budką z piwem – wokalistę Niklasa Isfeldta i basistę Petera Stålforsa.
Skład[edytuj • edytuj kod]
- Nick Night (Niklas Isfeldt znaczy się) – wokal, rzężenie, propagowanie przesadnej angielskiej wymowy. Wytłumaczenie jego pseudonimu jest tak skomplikowane, że aż strach je przytaczać. Otóż, nie chodzi bynajmniej o nawiązanie do mhroku, a o to, że wspomniany Dio śpiewał m. in. o dzieciach nocy (children of the night). Niklas przekonuje nas, że jego tatusiem był on. Ten noc.
- Ritchie Rainbow (Fredrik Nordström) – gitara rytmiczna, bezczelne wykorzystywanie danych osobowych znanych muzyków oraz ich twórczości.
- Danee Demon (Daniel Varghemne) – udaje, że gra solówki od 2007 roku. I nawet to udawanie jakoś mu wychodzi.
- Pete Pain (Peter Stålfors) – gitara z czterema strunami. Jego pseudonim sugeruje masochizm lub sadyzm.
- Pat Power (Patrik Jerksten) – niby wali w gary, ale Snowy Shaw i tak robił to lepiej. W zespole znalazł się w 2006.
Niektóre utwory[edytuj • edytuj kod]
- The Book of Heavy Metal (March of the Metallians) – chodzi w tej piosence o to, że gość złożył się w ofierze Szatanowi, żeby tylko móc zaistnieć w historii tej zacnej muzyki. To się nazywa poświęcenie dla sztuki, a nie tam jakieś obcinanie sobie uszu.
- M.O.M. – filozoficzne pytanie: jesteś człowiekiem czy myszą?
