Szablon:Artykuł na medal
| Artykuły na medal |
_male_(6707344031).jpg)
Nosacz sundajski, nosacz (pol. Polak, ang. proboscis – proboszcz) – grupa zamieszkałych aktualnie na wyspie Borneo w Indonezji polskich imigrantów, którzy z niewiadomych przyczyn przybrali wygląd i rozum małpy, zachowując jedynie swój charakterystyczny „syndrom Polaka”, objawiający się między innymi nazwaniem swojego potomstwa „Seba” czy „Karyna”, częstymi wizytami w Biedronce, czy oglądaniem seriali paradokumentalnych takich jak Dlaczego ja?, Ukryta prawda czy Trudne sprawy.
Ciekawą sprawą jest unikatowa nazwa na samca i samicę – są to odpowiednio: Janusz oraz Grażyna. Inna ciekawa sprawa to nazwy potomstwa. Samce z lat 90. nazywa się Sebastianami, a samice Karynami. Obecnie rodzi się nowe pokolenie nosaczy, które na samców będzie mówić Brajanki, a na samice Dżesiki. Najmłodsze pokolenie jest eksperymentem społecznym prowadzonym przez polskich naukowców od końca 2015 roku. W eksperymencie dużą wagę przykłada się na pieniądze, które idą na utrzymanie i dokarmianie najmłodszych nosaczy.
Co do gustu muzycznego nosaczy sundajskich, większość Januszy (męskich osobników) odpowiadało w badaniach pozytywnie na muzykę Budki Suflera i śpiew Krzysztofa Cugowskiego. Samice – Grażyny, lub Karyny, w zależności od miejsca zamieszkania – odpowiadały pozytywnie na muzykę Bajmu i śpiew Beaty Kozidrak. U wszystkich nosaczy można zaobserwować uwielbienie do znanych piosenkarzy disco polo (z Zenkiem Martyniukiem na czele). Nieobce nosaczom są także znane przeboje Krawczyka czy Rodowicz.
