Język serbsko-chorwacki

Z powodu ograniczeń zdroworozsądkowych tytuł tego artykułu jest nieprawidłowy. Właściwy tytuł to: języki bośniacki, czarnogórski, chorwacki i serbski.

Język serbsko-chorwacki – język, który wyróżnia się tym, że ci, którzy go używają, twierdzą, że nie istnieje, ponieważ oni się nie lubią.

W encyklopediach można znaleźć zdanie Trwają intensywne prace nad kodyfikacją języka bośniackiego, które oznacza, iż Jugosławianie wymyślają nowy język, aby podkreślić swoje kłótnie.

Jedyne, co sprawia, że ta sprawa nie jest śmieszna, to wojna.

Istnieje jednak pewna znacząca korzyść dla ludzi znających ten język. Mogą oni mianowicie wpisać sobie w życiorys znajomość języka serbskiego, chorwackiego, bośniackiego, a ostatnio również czarnogórskiego, dzięki czemu mogą się lansować w nieświadomym społeczeństwie jako błyskotliwi poligloci, a ich wartość na rynku pracy znacząco wzrasta. Znane są przypadki tłumaczeń literatury, filmów itp. np. z serbskiego na chorwacki, za które tłumacze zapewne zgarnęli niechudą kasę, chociaż różnica między tymi językami jest mniejsza niż między np. brytyjskim i amerykańskim dialektem angielskiego. Różnica między standardowymi wersjami serbskiego i chorwackiego jest dużo mniejsza niż np. między poszczególnymi dialektami chorwackiego - powiedzmy dalmatyńskim i zagrzebskim - które formalnie stanowią jeden i ten sam język.

Częstym błędem w popełnianym w zapisie języka serbsko-chorwackiego jest zastępowanie litery č przez ć, np. Fuad Muzurović zamiast Fuad Muzurovič. Przyczyną tego błędu jest brak prawidłowego znaku na polskiej klawiaturze oraz wymowa nieco zbliżona do polskiego dźwięku odpowiadającego ć. Znak ć nie występuje jednak w żadnym języku słowiańskim poza polskim, a w innych językach istnieje tylko č o brzmieniu pośrednim między ć i cz, ale etymologicznie odpowiadające jednoznacznie polskiemu cz.