Język potoczny

Język potoczny – język mieszkańców potoku. Bardzo rozpowszechniony wśród ludzi. Charakteryzuje się występowaniem partykuł se i weź. Stosuje się go do wielokrotnego wydłużania tekstów mówionych, rzadziej pisanych ze względu na nieuznawanie tych wyrażeń przez Radę Języka Polskiego.

Fonetyka

W języku potocznym znikają spółgłoski "ł", "w", czasem "b" po samogłoskach, a pojawia się zwarcie krtaniowe:

• czoek - człowiek
• czea - trzeba
• kaasz - karabin Kałasznikowa
• widziaem se - widziałem
• byam se - byłam
• no'o - tak
• nie'e - nie

Przegłos niektórych samogłosek:

• pińdzisiont - pięćdziesiąt
• włanczam se - włączam
• staneem se - stanąłem
• siondz se - usiądź sobie

Koniugacja

Język potoczny charakteryzuje się także nieregularną odmiamą czasownika posiłkowego iść w rodzaju męskim czasu przeszłego.

1. Ja szłem. My szłeśmy.
2. Ty szłeś. Wy szłeście.
3. On szł. Oni szlajali się.

Oraz podejść

1. Ja podszłem. My podszliśmy
2. Ty podszłeś. Wy podszliście
3. On podszł. Oni podszłli.

Przykład poezji, pisanej w języku potocznym:

"Szłem se łąką

kwiaty fajnie pachły

wiater wiał

ona mnie odepchła.

Weszłem do doma

czasłem drzwiam

pierdłem

żygłem

i wyszłem,

bo chamsta nie zniesę

c'nie?"

Historia języka potocznego

Dzieje języka potocznego sięgają 966 roku. Wtedy to czescy kapłani, zapomniawszy tekstu przy chrzcie Mieszka I, powiedzieli: Ano, ja vás... Tého... No, ják se to řika... Ja vás oblívám tou svěconou vodou, která třimám ve jmenu Otce, Syna a Ducha Svatého, ámén. Ten sposób wysławiania się spodobał się miejscowym gapiom, więc wprowadzili go na chłopskie progi. Został on także wprowadzony na dwory szlacheckie. Potem Mikołaj Rej w okresie renesansu na Zgrupowaniu Młodzieży Królestwa Polskiego rzekł: [...]że Polacy to se nie są gęsie, że to łoni se... no... majom je'ezyka!" Adam Mickiewicz zaś napisal słynny poemat nazwany "Panem Tadkiem". Oto fragment tego jednego z najstarszych zachowanych poematów języka staro-neopolskiego:

"Ej, ej, Litwo, ty, ten, moja łojczysno;

ty se jesteś no'omalnie jak sdrofie.

Na ile ciem czsza cenić, tę' sie tylko dofje,

"kto ciebie, tego, no... opuśćnął".

Rozmówki polsko–potoczańskie

• Cześć – Witaj se.
• Dzień dobry – Jaki se ten dzień normalnie jest dobry.
• Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus – Weź se Jezu bądź pochwalony.
• Nazywam się ... – Se mnie nazywają o tak: ...
• Jak masz na imię? – Weź mi se powiedz, jak se się wabisz?
• Proszę – Se normalnie cię proszę.
• Dziękuję – Se normalnie ci dziękuję, człowieku.
• Przepraszam – Se cię normalnie przepraszam.
• Nic się nie stało – Se nic się normalnie człowieku nie stało, nie?
• O, k – Ale se normalnie fajna prostytutka lezie, weź popatrz.
• Uderzyć otwartą dłonią – Wziął se normalnie człowieka z liścia trzasnął.
• To zdjęcie przedstawia rozmnażanie płciowe u psów - Se zobacz jak sie te psy rucha.
• Dzień dobry, poproszę posypkę kokosową do ciast i kapustę pekińską - Dzień se dobry je, ja cię se proszę, psze pani, tą... no... posypkę z tego, kokosów i sała... kapustę tą normalnie pekińska se je.
• Jędrek, pójdziemy do budki po kebaba? - Ej no, Jędrek, ty, może se skoczymy tam, do tej budy na tego, no, kebaba, c'nie?
• Wyszłam za mąż - Ja se kurde ostatnio śluba wzięłam, c'nie'?
• Chciałbyś się napić piwa? - Hej, chcesz se, kurde, wychlać browarka?
• Wytrzyj, proszę, nos, bo ciągle nim 'siąkasz' - E! Słuchaj, weź wysmarkaj se nosa, bo tego, bo bez przerwy se furgoczesz nim, no.
• Są wybory dobre i są wybory złe - co wybrać? - Więc są te, wybory okej i są te niedobre wybory, złe, c'nie? No i co trza, tego... no... O! Mam! Wybrać.
• Wczoraj byłem u mojego najlepszego kolegi - Wczoraj żem se był u swojego kolegi najlepsiejszego
• Bo tak - No bo, kurwa, jo!
• Do zobaczenia - No to hejka, narka, do zobaczyska.