Iced Earth

Aktualny Nieaktualny od stycznia 2013 skład zespołu

Iced Earth – amerykański zespół grający coś pomiędzy power metalem, a thrashem, założony przez Jona Schaffera, który jest jego jedynym i niepodzielnym władcą. Jest przy tym niezwykle amerykanocentryczny, dlatego w Europie mało kto o nim słyszał.

Historia

W 1984 Jon Schaffer założył zespół o nazwie Purgatory. Prawdopodobnie byli w nim także inni muzycy, ale nimi raczej nie warto się przejmować. Wkrótce, po wdaniu pierwszego dema, Jon zadecydował o zmianie nazwy zespołu na Iced Earth. Wyjątkowo nikt mu tego nie doradzał, doszedł po prostu do wniosku, że nazwa „Czyściec” jest głupia. Wkrótce potem został debiutancki album o całkiem znośnej jakości (dało się odróżnić wokal od perkusji) nazwany odkrywczo Iced Earth. Ujawniło ono problemy z wokalem właśnie, czy też raczej jego brakiem, bo skrzek ciężko uznać za pełnowartościowy wokal.

Wobec tego faktu, Jon postawił ówczesnemu wokaliście, Gene Adamowi, ultimatum: albo zapisze się on na lekcje śpiewu albo zrezygnuje ze śpiewania. Gene, jak na prawdziwego artystę przystało, wybrał drugie rozwiązanie. Jego miejsce zajął niejaki John Greely. Również ciężko go było nazwać talentem wokalnym, ale przynajmniej znał swoje miejsce w szeregu. Niemniej już kilka chwil później i ten wokalista opuścił zespół.

Po dobrych kilku latach poszukiwań następcy Greeliego, Jon zadecydował o zatrudnieniu swojego przyrodniego brata (nepotyzm zawsze jest na czasie), oficera policji, Mata Barlowa. We dwóch szybko przekształcili raczej thrashowe Iced Earth w powermetalowy zespół śpiewający o amerykańskiej historii. Ponieważ jednak Amerykanie długiej, a ciekawej historii nie mają, Barlow uciekł z zespołu w 2002, gdy ten znajdował się u szczytu sławy (przynajmniej w Ameryce). Skusiło to Tima Owensa zwanego Rozpruwaczem do zajęcia tego poczesnego miejsca. Zarówno jednej jak i drugiej stronie było to na rękę. Owensowi, bo mógł podreperować swoją godność po pobiciu przez pedała wyrzuceniu z Judas Priest na rzecz Halforda, Schafferowi, bo Ripper był znany w Europie.

Ostatecznie jednak, po wydaniu dwóch płyt okazało się, że Owens nie ma wcale ochoty być tylko wykonawcą woli Schaffera, a chciał decydować o kompozycji utworów. Tego, rzecz jasna, Jon tolerować nie mógł i dlatego wyrzucił wokalistę, na jego miejsce znów przyjmując Barlowa. Tak wydali całą jedną płytę, po czym Barlow stwierdził, że mu się nie chce. Kolejnym wokalistą został rasowy blackmetalowiec Stu Block i jak na razie nie daje się wywalić.

W międzyczasie przez zespół przewinęło się około 40 gitarzystów, basistów oraz perkusistów, ale oni na dobrą sprawę nikogo nie obchodzą.

Skład

Jeden z wokalistów zespołu

• Jon Schaffer – gitara rytmiczna, czasem także bas i wokal. I to on tu jest wodzem, jasne?

• Stu Block – wokal, ryki piekielne (od 2011).
• Tim Owens – wokal, piski (2003–2007).
• Mat Barlow – wokal (1994–2003, 2007–2011).
• Luke Appleton – gitara basowa aka nic specjalnego (od 2012)

Reszta jest milczeniem.

Dyskografia

• Iced Earth (Zamarznięta ziemia, 1990) – takie to niezbyt. Gdyby chociaż jeszcze jakiś sensowny wokalista był.
• Night of the Stormrider (Noc jeźdźca burzy, 1991) – inny wokalista, tym razem piszczący, ale to wciąż jeszcze nie to.
• Burnt Offerings (Spalone ofiary, 1995) – album opowiada o ludziach, którzy przesadzili z solarium. Jest to też pierwsza płyta z Barlowem.
• The Dark Saga (Ciemna saga, 1996) – co prawda dalej dalekie jest to do ideału, ale herbatka dobra!
• Something Wicked This Way Comes (Coś nikczemnego nadchodzi tą drogą, 1998) – tutaj Barlow przeczuwa rychłe nadejście Owensa i wielką czystkę w zespole.
• Horror Show (Pokaz horrorów, 2001) – teksty inspirowane horrorami zwiastują prawdziwą masakrę. Zaledwie kilka miesięcy później miejsce wokalisty zajmie Owens.
• The Glorious Burden (Piękne brzemię, 2004) – pierwszy album z Owensem. Aby uniknąć masakry w warstwie tekstowej Schafffer nie dopuścił Rippera do pisania utworów. Ten zrewanżował się takimi wrzaskami, że zagłuszył wszystkie instrumenty na płycie.
• Framing Armageddon: Something Wicked Pt. 1 (Sfabrykowany armagedon: Coś złego cz. 1, 2007) – drugi i ostatni album z Owensem. Tym razem wokalista został już wyciszony. Album opowiada historię, z której wynika, że za wszystkim stoją Żydzi, Reptilianie czy inne bestie.
• Crucible of Man: Something Wicked Pt. 2 (Ukrzyżowanie człowieka: Coś złego cz. 2, 2008) – kontynuacja konfabulacji, ale już z Barlowem. Coś gdzieś umarło po drodze, ale kogo to obchodzi?
• Dystopia (Antyutopia, 2011) – tu z kolei Stu Block wywrzaskuje do nas o niesprawiedliwościach świata na podstawie różnego rodzaju książek, w tym polskich lektur szkolnych.
• Plagues of Babylon (Plagi Babilonu, 2014) – czego na tym albumie nie ma? Ciężko powiedzieć. jet za to Kursch, jest Allen, a do tego niesamowicie ciężkie gitary. Teksty, jak przystało na album o Babilonie traktują o niebezpieczeństwach ze strony alkoholu i związanych ze spożyciem w towarzystwie osób płci przeciwnej zagrożeniach.