Quorthon
Quorthon albo Quorthon Seth (właśc. Thomas Börje Forsberg, ur. 27 lutego 1966, zm. 7 czerwca 2004), szwedzki muzyk, wiking, autor tekstów, gitarzysta, od biedy basista i jedyny stały członek szwedzkiego zespołu metalowego Bathory (patrz niżej). Przez długi czas jedyny członek. Jego ksywa wzięła się stąd, że Quorton, nordycki demon, był jedynym słowem z mitologii nordyckiej, które muzyk potrafił wymówić. Quothon w 1984 roku przyjął ten pseudonim, bo jego wcześniejsza ksywa, Ace Shot, była za mało diaboliczna, a trzeba było firmować pierwszą płytę.
Quorthon lubił piłkę nożna do czasu, gdy Jan Tomaszewski za dobrze zagrał w meczu przeciw Szwecji, czym zniechęcił Quorthona. Od tej pory były sataniasta lubił hokej. Pytany w wywiadach, czy gra black metal, odpowiadał, że gra death metal, bo myślał że wszyscy pytają o płytę Black Metal zespołu Venom, którą rzekomo miał kopiować.
Quorthon i Bathory
Quorthona założył Bathory w w 1983 roku w wieku siedemnastu lat, po tym jak rzucił szkołę. Żeby to zrobić, dał ogłoszenie do gazety, ponieważ chciał sprawdzić, czy trzy osoby mogą zacząć i skończyć grać jeden kawałek w tym samym czasie.
W początkach zespół miał nosić nazwę Natas, (Satan od końca). Pierwsi, oprócz Quothona, członkowie zespołu mieli ksywy Vans i Hanoi. Ksywa pierwszego wzięła się od marki butów, którą non stop nosił, ksywa drugiego od miasta w Wietnamie, w którym była ponoć świetna trawa. Do momentu przybrania ksywy Hanoi nie miał pojęcia o paleniu. Hanoi został potem ulizanym prawnikiem (patrz: cytaty z Quorthona), a Vans światowej klasy producentem klipów dla długowłosych.
W 1984 roku została nagrana płyta pt. Bathory. Mówiono o niej, że była kamieniem milowym black metalu, ale zespół dopiero długo po jej nagraniu uświadomił sobie, że istnieje coś takiego jak black metal. Płyta powstała w wyniku zapotrzebowania rynku, akurat wtedy, gdy regularni muzycy wyjechali do Anglii i została nagrana z dwoma znajomymi ojowcami Quorthona.
Wszystkie płyty Bathory, z wyjątkiem drugiej, The Return były nagrywane w wynajmowanych za 200 dolarów garażu (zwanym Heavenshore), na czternastośladowym stole mikserskim z przełomu lat 60. i 70. Niektóre wokale Quorthon nagrywał siedząc na kiblu. Garaż był tak zagracony, że muzycy nagrywali m.in. w schowku na miotły i w łazience. To właśnie dzięki walającym się wszędzie metalowym częściom samochodowym i braku jakiegokolwiek wygłuszenia zespół brzmiał tak jak brzmiał.
Około 1987 roku Quorthon zdecydował, że nie bedzie więcej grał koncertów, bo menadżer obiecał mu trasę, na którą zespół się przygotował, a menadżer ją odwołał. Poźniej zaczęły pojawiać się propozycje koncertów, za które płacono nawet milion marek, ale nikt się nie doczekał nawet godzinnego występu.
W 1988 roku, przy okazji płyty Blood Fire Death, zostały ujawnione ksywy pozostałych członków zespołu, basisty Kothaara i perkusisty Vvorntha. Od tamtej pory wszyscy kolejni basiści Bathory nosili ksywę Kothaar, a wszyscy kolejni perkusiści - Vvornth.
- Under the Sign of the Black Mark (1986)
- Blood Fire Death (1988)
- Hammerheart (1990)
- Twilight of the Gods (1991)
- Requiem (1994)
- Octagon (1995)
- Blood On Ice (1996)
- Destroyer of Worlds (2001)
- Nordland I (2002)
- Nordland II (2003)
Kult Bathory
W związku z rodzajem wykonywanej muzyki zespół został otoczony przeróżnymi legendami. Jeden koleś twierdził, że Quorthon umarł w 1991 roku, a wytwórnia znalazła kogoś na jego miejsce, żeby daleć ciągnąć kasę. Inny dzwonił to Quorthona i pytał się, czy to prawda, że nie żyje. Fanka ze Stanów przysłała Quorthonowi kasetę video, na której masturbuje się pod utwór Bathory. Inna, też ze Stanów, przysłała ziemię z grobu, na którym masturbowała się w imię Szatana.
