Pesa Swing
Pesa Swing – pseudotramwaje wyprodukowane w Bydgoskich zakładach Pojazdy Eksperymentalne Szczególnie Awaryjne wyłącznie po to, żeby Warszawieś, Uć, Tyfusowo, Rydzykowo, Elbląg, Danzig oraz Szczękocin miały czym szpanować na scenie polskiej komunikacji miejskiej. Rozwojowa wersja pierwszego pseudotramwaju Tramicus na świecie.
Zalety
- Są długie;
- mają pantografy po środku;
- można w nich kupić bilet (czego i tak nikt nie robi, bo po co?)
Wady
- Są niskopodłogowe (ułatwia to szturmowanie tramwaju przez babcie tramwajowe);
- pikają przy zamykaniu drzwi;
- mają zamontowane ekrany LCD, które cały czas wkurzają pasażerów informując ich, że na ulicy, którą jadą właśnie wywalił się jakiś tramwaj i spowodował zablokowanie całego centrum;
- mają zderzaki jak tarany;
- wydają nieprzyjemnie dźwięki;
- warsiafskie sztuki miały tendencję do mimowolnego opuszczania torowiska.
- zaś uckie są wyposażone w tryb jazdy autonomicznej.
Zastosowanie
Na początku powody do szpanu miała Stolyca, bo to ją Swingi podbiły jako pierwsze. Potem trafiły do Danzig. Szczękocin by móc zaszpanować jedyną jakąś rzeczą też zakupił kilkadziesiąt sztuk. Na placu boju pozostały jedynie Gorzów Wielkopolski, Olsztyn i Wrocław. Gorzów twierdzi że helmuty z lat '60 są lepsze od stopiątek (a tym bardziej od Pes), Olsztyn zakupił inne marne tramwaje Solarisa, a Wrocław odpadł poprzez antyszpan pojazdami 2010NW (nie zaszpanował przez chujową nazwę). Kolejne miasta, czyli Toruń i Bydzia, by nie być gorsze, też sobie Swingi kupiły dla sławy. Miasto, którego nie ma na żadnej mapie pogodowej kupiło jako ostatnie te wynalazki.
Wersje
- 119Na – trzyczęściowa, wąska (jeszcze nikt takiej nie kupił);
- 120Na – pięcioczęściowa (Warszawieś, Danzig, Szczękociny);
- 121Na – trzyczęściowa, wąska (Elbląg, Toruń);
- 122Na – pięcioczęściowa, wąska (dla Tyfusów, Rydzykowa i Wsi, której nie ma na żadnej mapie pogodowej).
