U.D.O.: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
WizualnieWikikod
 
(Nie pokazano 64 wersji utworzonych przez 8 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
[[Plik:Udo Dirkschneider.jpg|200px|thumb|Jedyny i niepodzielny wódz]]
=Muzycy=
'''U.D.O.''' (także '''Udo Dirkschneider's Orgy<ref>[[język polski|pol]]. Orgia Udo Dirkschneidera</ref>''') – [[Niemcy|niemiecki]] zespół założony przez <del>Piszczel</del> <del>Kolano</del> [[Udo Dirkschneider]]a po tym jak członkom [[Accept]]u znudził się jego głos przypominający pracującą wiertarkę.


==Michael Weikath==
== Historia ==
Początek zespołu datuje się na moment wydania pierwszego albumu. To makabryczne wydarzenie miało miejsce w 1987. Choć na albumie grają już muzycy U.D.O., to cały materiał napisany został przez członków Accept, co przejawia się w jej brzmieniu.
Eksportowa wersja [[Ritchie Blackmore|Blackmore'a]], przynajmniej jeśli chodzi o charakter, bo z talentem u niego momentami cienko. Wyrzuca innych muzyków z [[Helloween]] tak często, że rodzi to spekulacje, że jest bękartem angielskiego gitarzysty z czasów, gdy ten przebywał w Niemczech. W przeciwieństwie do Blackmore'a do wyrzucania członków zespołu nie używa już siekiery, tylko nowoczesnego środka przekazu, jakim jest [[e-mail]].Wyznaje zasadę: ''Helloween to ja''.
==Markus Grosskopf==
Basista [[Helloween]], zdaniem niektórych prawie tak dobry jak [[Steve Harris]]. Jako jedyny nie został jeszcze wyrzucony przez Weikatha, ale być może to dlatego, że się nigdy nie odzywa, a swój pierwszy i jak na razie jedyny utwór skomponował w 2003 na płytę ''Rabbit Don,t Come Easy''. Posiada własny projekt ''Bassinvaders'', z którym wydał jedną płytę. Projekt ów wyróżnia się tym, że zwyczajową rolę gitary przejęła jej basowa wersja.
==Michel Kiske==
Jedyny słuszny wokalista [[Helloween]], który zasłynął głosem tak wysokim, że zawstydził nawet [[Rob Halford|Halforda]]. Być może mógłby po nim objąć posadę Boga Metalu, zwłaszcza że skalą głosu przewyższał [[Queen#Frontman|Freddie'go Mercury'ego]], gdyby nie fakt, że olał sobie metal, gdy został z tegoż Helloweeen wyrzucony. Od tego czasu nagrywał solowe płyty utrzymane w klimacie gitarowego popu (nie licząc występów w [[Avantasia|Avantasii]], a jego popularność ustawicznie spadała, zapewne przez charakterystyczną czapeczkę, którą nosił na koncertach, aż do momentu,w którym odkrył, że nie stać go na taksówkę. Wypłakał się wtedy [[Kai Hansen|Hansenowi]] w ramię, który z litości pomógł mu założyć zespół [[Unisonic]] (i z litości zapłacił za taksówkę).
==Roland Grapow==
Rusek, który zastąpił [[Kai Hansen|Hansena]] jako [[solowy wymiatacz]] w [[Helloween]], z którego zresztą został dziesięć lat później wyrzucony ([[e-mail]]em rzecz jasna]]. Z rozpaczy założył z [[Jørn Lande|Jørnem Lande]] zespół [[Masterplan]]. Ma kompleksy wobec [[Yngwie Malmsteen|Yngwiego Malmsteena]].
==Andreas Deris==
Następca [[Michael Kiske|Kiskego]] w [[Helloween]]. Z racji kompletnie innych warunków głosowych wykonywane przez niego na koncertach utwory brzmią cokolwiek śmiesznie. Aby mogły zabrzmieć też śmiesznie w studiu [[Michael Weikath]] wymyślił sobie nagrać coś o nazwie ''Unarmed:Best of 25th Anniversary''. Wcześniej Andi śpiewał w zespole ''Pink Cream 69'' i wydał nawet z nimi trzy płyty.
==Ulrich Kusch==
Perkusista najpierw [[Gamma Ray]], a potem, na prośbę samego [[Kai Hansen|Hansena]], [[Helloween]]. Po paru latach zresztą z tegoż Helloween wyleciał razem z pewnym Ruskiem. Uli jest standardowym niemieckim perkusistą, czyli raz zaprogramowany potrafi grać tylko jedną melodię, stąd brak zmian tempa w utworach powermetalowych.
==Hansi Kürsch==
Wokalista [[Blind Guardian]]. Uwielbia barwę własnego głosu dlatego, wzorem [[Queen#Frontman|Freddiego Mercury'ego]] zwielokrotnia go podczas produkcji albumów (tj. chórki powstają nałożenie na siebie tej samej partii wokalnej w minimalnym rozsunięciu czasowym. Jest też wielkim fanem [[Władca Pierścieni|Władcy Pierścieni]] i czasem zdaje mu się, że jest [[hobbit]]em.
==André Olbrich==
Gitarzysta [[Blind Guardian]]. Nie potrafi zagrać własnych solówek (gra je za niego [[Kai Hansen]]), gdyż powstają poprzez dogrywanie poszczególnych fragmentów podczas produkcji albumów. Mimo to jest uznawany za jednego z lepszych niemieckich gitarzystów.
==Thomas Stauch==
Były perkusista [[Blind Guardian]]. Jest przeciwieństwem standardowego niemieckiego perkusisty i potrafi zmieniać tempo w czasie trwania utworu. Czasem nawet zespół pozwalał mu zagrać solówkę na koncercie. W 2005 stwierdził jednak, że dzieje się tak zdecydowanie za rzadko i odszedł szukać sobie szczęścia w innym zespole. Jak na razie bez sukcesu.
==Ralf Scheepers==
Śpiewak prowadzący najpierw [[Gamma Ray]], potem [[Primal Fear]]. Ma kompleks niższości wobec [[Rob Halfor|Halforda]], który wzmógł się dodatkowo w momencie, gdy przegrał casting na wokalistę [[Judas Priest]] z [[Tim Owens|Timem Owensem]], gdy rzeczony Halford strzelił focha. Na dodatek, gdy Scheepers starał się o posadę [[Kaai Hansen|Hansen]] nagrał z Gamma Ray album z własnym wokalem i stwierdził, że nie chce oglądać więcej Ralfa na oczy. Scheepers trafił wtedy do Primal Fear, gdzie śpiewa do dziś.
==Mat Sinner==
Basista i lider [[Primal Fear]]. Czasem pomaga [[Ralf Scheepers|Scheepersowi]] śpiewać. Ma też własny zespół o nazwie ''Sinner'', tj. ''Grzesznik''.
==Tobias Sammet==
Wokalista zespołu [[Edguy]] i lider projektu [[Avantasia]]. Zbliżony możliwościami wokalnymi do [[Bruce Dickinson|Bruce'a Dickinsona]] i uważany za jego godnego następcę. Nabił sobie jednak do głowy, że będzie naśladował [[Michael Kiske|Kiskego]], co wychodzi mu delikatnie mówiąc śmiesznie. Sammet grał też na basie na pierwszych albumach Edguya, ale w pewnym momencie stwierdził, że mu się nie chce.
==Jørn Lande==
Szwedzka wersja [[Whitesnake|Davida Coverdale'a]]. Śpiewał nawet w zespole ''The Snakes'', założonym przez byłego gitarzystę BiałegoWęża. Z czasem jednak doszedł do wniosku, że <s>chciałby stworzyć coś własnego</s> naśladować [[Ronnie James Dio|Dio]] niż Coverdale'a. Światową sławę przyniósł mu album ''Dio'', na którym nagrał dziewięć piosenek idola i jedną dedykowaną mu (''Song for Ronnie James''). Dzięki temu zaśpiewał też na pożegnalnym koncercie [[Black Sabbath#Historia zespołu|Heaven & Hell]]


Już od samego początku zespół posiadał tendencje do ustawicznych zmian składu, skutkiem czego każdy następny album był nagrywany w innym składzie. Po pewnym czasie sam Dirkschneider doszedł do wniosku, że taka zabawa jest bez sensu i w 1992 wrócił do Acceptu.
Oprócz tego Jørn udziela się w [[Avantasia|Avantasii]] i jest wokalistą [[Masterplan]]u.
==Piet Sielck==
W młodym wieku wyjechał do Stanów, bo zamarzyło mu się zostać producentem muzycznym. Niestety nie odniósł za oceanem większych sukcesów i wrócił do Europy. Tu założył z pomocą [[Kai Hansen|Hansena]] zespół [[Iron Savior]], któremu przewodzi do dziś. Wyróżnia się bardzo charakterystycznym śpiewem przywodzącym na myśl rannego niedźwiedzia. Jest też stosunkowo kiepskim gitarzystą.


Wydawać by się mogło, że to już definitywny koniec zespołu, ale zaledwie pięć lat później Dirkschneider ponownie opuścił Accept. Tym razem zaprosił do U.D.O. także perkusistę Stefana Kaufmanna, któremu powierzył dość awangardowo rolę gitarzysty. Duet gitarowy stworzył z nim [[Szwajcaria|Szwajcar]] Igor Gianola, a rolę basisty przejął znany już z wcześniejszego składu Fitty Weinhold. Perkusista, co prawda, dalej był zmieniany systematycznie, ale można mówić o jakiejś stabilizacji składu. Tak nagrywali kolejne albumy, odchodząc powoli od klasycznego brzmienia Acceptu w stronę czegoś nowocześniejszego. Zaskoczenie przyszło w 2010, gdy Accept zaprezentował [[Blood of the Nations|nowy album]], który miał zbliżone brzmienie. Rozgoryczony tym Dirkschneider wywalił gitarzystów i przygotował nowy album o znacznie miększym brzmieniu, przywodzącym na myśl [[Gamma Ray]].
=Zespoły=
==U.D.O.==
Zespół założony przez [[Udo Dirkschneider]]a po tym jak opuścił on [[Accept]]. Stało się tak ''z powodu różnic w poglądach dotyczących kierunku, w którym powinna podążać muzyka zespołu''. Jest to dość charakterystyczne twierdzenie, jeśli wziąć pod uwagę, że U.D.O. gra niemal dokładnie to samo co Accept. Chociaż nie, rosyjskiego hymnu nie grają.
==Stratovarius==
==Edguy==
Zespół założony przez grupkę kolegów ze szkoły. Jego nazwa pochodzi od przezwiska jakim obdarzyli swojego nauczyciela matematyki w liceum. Aby się wylansować sięgali po pomoc wielu znanych muzyków takich jak [[Hansi Kursch]] czy [[Michael Kiske]]. Muzycznie powielają z reguły pierwsze płyty [[Helloween]]. Na tle innych zespołów powermetalowych wyróżnia go zaskakująca obfitość instrumentów klawiszowych (to ktoś jeszcze pamięta, że jest coś takiego jak ''klawisze''!?).
==Avantasia==
Rewolucyjny projekt [[Tobias Sammet|Tobiasa Sammeta]], tak przynajmniej zapowiadało się po premierze pierwszego albumu. Sammet zagonił do roboty najlepszych instrumentalistów i kilku uznanych wokalistów i nagrał coś co nazwał metalową operą. Brzmiało to całkiem przyzwoicie, po wydaniu drugiej płyty zespół stracił parę, pomimo że współpracą z nim zainteresowały się całkiem znane postaci takie jak Klaus Maine czy Tim Owens. Niestety w międzyczasie [[Michael Kiske|Kiskemu]] znudziło się śpiewać i to najpewniej jest przyczyna upadku projektu.
==Demons & Wizards==
Dość charakterystyczny twór mogący pochwalić się dwupłytowym dorobkiem. Składa się z [[Hansi Kursch|Hobbita]] i gitarzysty [[Iced Earth]] Jona Schaffera. Grają [[Power Metal]] z elementami [[Heavy metal]], a teksty ich utworów dotyczą najczęściej literatury fantastycznej.
==Masterplan==
Szwedzko-niemiecki zespół [[power metal|powermetalowy]]. Dość charakterystyczny biorąc pod uwagę, że ma na składzie tylko jednego gitarzystę, a rolę drugiego przejął klawiszowiec. Przez to wiele utworów brzmi jak podróbka [[Disco polo]].
==Dream Evil==
Szwedzki zespół założony przez producenta, w związku z czym gra odtwórczą, skrajnie komercyjną wersję [[Power metal|power metalu]]. W pewnym momencie podczas nagrywania pierwszej płyty uśpić jego czujność i stworzyć cudo o nazwie ''The Book of Heavy Metal (March of Metallians)'', która to piosenka stanowi unikalne połączenie Power metalu z [[Death metal|death metalem]]. Stosunkowo ciężkim momentem dla zespołu było odejście w 2009 gitarzysty Gusa G., który zaczął grać w zespole [[Ozzy Osbourne|Ozzy'iego Osbourne'a]].
==Iced Earth==
Amerykański zespół założony przez dwóch policjantów, przyrodnich braci zresztą, grający coś pomiędzy [[thrash metal|thrashe]] a [[power metal]]em. Jest niezwykle amerykanocentryczny, dlatego w Europie mało kto o nim słyszał. Niemniej w pewnym momencie, gdy policjant robiący za wokalistę stwierdził, że mu się nie chce, wydali całkiem sympatyczny album z Timem Owensem jako wyjcem. Co prawda dotyczył on dalej amerykańskiej historii, ale widać nie można mieć wszystkiego.
=Płyty=


== Skład zespołu ==
Wymienienie wszystkich członków zespołu zeżarłoby całe zasoby serwera Nonsensopedii, dlatego nie ujawni się ich tutaj. Zresztą, dla większości fanów i tak liczy się tylko Dirkschneider.


== Dyskografia ==
==Keeper of the Seven Keys Trilogy==
* '''Animal House''' (''Dom dla zwierząt'', 1987) – niejaki [[Lordi]] twierdzi, e ta płyta zmieniła jego życie i sprawiła, że zaczął ubierać się w skóry i grać heavy metal. Utwory takie same jak Acceptu, bo pisane przez jego członków.
'''Keeper of the Seven Keys ''' – epicka trylogia, a w zasadzie dylogia, bo ten trzeci krążek znalazł się tu chyba przypadkiem, niemieckiego zespołu [[Helloween]]. Opowiada o wielu radosnych rzeczach w rodzaju kwiatków i latających ptaszków, tak jak więkrzość albumów metalowych. Motywem przewodnim jet tu historii gościa, który został wybrany do pilnowania, żeby nikt nie otworzył siedmiu pieczęci, za którymi uwięziony jest [[Szatan]]. Zostaje więc w tym celu klucznikiem czyli, bacząc n warunki w jakich pełni swoją służbę kimś w rodzaju dozorcy.
* '''Mean Machine''' (''Machina znaczeń'', 1988) – tutaj, co prawda, nie ma już śladu po Accepcie, ale mimo to cała płyta brzmi tak samo jak poprzednia.
* '''Faceless World''' (''Świat bez twarzy'', 1990) – również ''nihil novi''. Płytka taka jak jej tytuł – bez twarzy.
* '''Timebomb''' (''Bomba zegarowa'', 1991) – a tu Accept powoli się wlewa z powrotem. Deaffy, pisząca teksty dla nich, objawiła się i tutaj. Mimo to album odchodzi od poprzedniej stylistyki. Jest znacznie bardziej [[mrok|mroczny]].
* '''Solid''' (''Lity'', 1997) – pierwszy album Dirkschneidera po opuszczeniu Acceptu. W zasadzie to samo.
* '''No Limits''' (''Bez limitów'', 1998) – tu dalej kisi się klasyczny Accept. Udo proponuje nam też wspólne polowanie na ludzi.
* '''Holy''' (Święty, 1999) – to samo, co wcześniej.
* '''Man and Machine''' (''Człowiek i maszyna'', 2002) – a tu już znacznie ciężej, choć bez przesady. Płyta przesycona kryzysem wieku średniego.
* '''Thunderball''' (''Piorun kulisty'', 2004) – a tu jest już zupełnie inaczej niż jeszcze dwie płyty temu. Ciężko i mrocznie, a do tego Udo coraz bardziej charczy<ref>Tak, to możliwe!</ref>.
* '''Mission No. X''' (''Misja nr X'', 2005) – tu z kolei miało być mrocznie, ale przez takie, a nie inne teksty, wyszło jak zwykle.
* '''Mastercutor''' (''Mistrzowski kastrator'', 2007) – ciężko, mrocznie, gdzie nie spojrzeć tam piekło i szatany. A także coraz bardziej chrypnący wokalista.
* '''Dominator''' (''[[Mariusz Pudzianowski|Pudzian]]'', 2009) – a tutaj ciężkość osiąga apogeum. Nawet ballady mają gitarę w stylu [[Candlemass]].
* '''Rev-raptor''' (''[[Reptilianie|Reptilianin]]'', 2011) – a tutaj do tego Dirkschneider zaczyna opiewać [[Josef Mengele|doktora Mengele]], kolegę taty z wojska.
* '''Steelhammer''' (''Stalowy młotek'', 2013) – a tu dla odmiany power metal w stylu Gamma Ray. Co prawda, Udo nie zaśpiewał nagle słowiczym trelem, ale nie można mieć przecież wszystkiego.
* '''Decadent''' (''Dekadencki'', 2015) – a tutaj jakby mniej wiertarki a więcej popisów nowych gitarzystów. Tytuł adekwatny do treści albumu.


== Oryginalne ''Kipery'' ==
== Zobacz też ==
* [[Accept]]
* [[Gamma Ray]]
* [[Udo Dirkschneider]]


{{Przypisy}}
===Lista utworów na CD1===
# '''Initiation''' – krótki utwór instrumentalny, w porównaniu do późniejszych intr pisanych przez Hansena dość mierny.
# '''I'm Alive''' – utwór opowiada o tym, że podmiot liryczny w żyje i jest szczęśliwy z tego powodu. wszystko to odbywa się przy akompaniamencie radosnej gitarki.
# '''A Little Time''' – utwór autorstwa Kiskego. Michi pozazdrościł [[Pink Floyd]]od mich ''Time'' i tutaj też możemy usłyszeć dzwoniący zegar. Tyle że w środku, a nie na początku piosenki.
# '''Twilight of the Gods''' – cóż, [[Fryderyk Nietzsche|Gott ist Tot]]. Kiske śpiewa tutaj bardzo wysoko. Niepolecane puszczanie w pobliżu kruchego szkła.
# '''A Tale That Wasn't Right''' – piękna ballada z nastrojową gitarą Weikatha i doskonałym śpiewem Kiskego.
# '''Future World''' – bezczelna zrzynka z [[The Number of the Beast (album Iron Maiden)|22 Accacia Avenue]] Iron Maiden.
# '''Halloween''' – bardzo, bardzo długi utwór, w którym poznajemy naszego bohatera. Jest on typowym dzieciakiem, który w halloweenową noc wlazł gdzie nie potrzeba. Wykorzystał to stary klucznik i bez słowa wyjaśnienia wręczył mu klucze, po czym wyjechał na Bahamy.
# '''Follow the Sign''' – nastrojowe [[outro]]. Jedynym przejawem wokalu są enigmatyczne słowa ''Podążaj za znakami'' skierowane najpewniej do bohatera poprzedniego utworu. Rodzi t przypuszczenia, że miało to być zakończenie poprzedniego utworu, ale ktoś mądry uznał, że piętnaście minut to ździebko za długo.


{{Power Metal}}
bonusowe utwory na edycji z 2006 r.:
# '''Victim Of Fate''' - nagrana ponownie, w celu promowania nowego wokalisty, stara piosenka.
# '''Starlight (remix)''' - [[remix]] z wokalem Kiskego zamiast Hansena. Beznadziejna jakość.
# '''A Little Time''' (alternatywna wersja) - taki tam odrzut ze studia, w sam raz na singla.
# '''Halloween''' (video edit) - edit i to pokaźny, bo piosenka trwa "zaledwie" pięć minut.


[[Kategoria:Zespoły metalowe]]
===Lista utworów na CD2===
[[Kategoria:Niemieckie zespoły]]
# '''Invitation''' - intro, ale lepsze niż na poprzednim pierwszej płycie.
# '''Eagle Fly Free''' - radosna piosenka o latających orzełkach. Grosskopf popisuje się tutaj umiejętnością grania na basie bez progów.
# '''You Always Walk Alone''' - bepłciowe coś o bardzo słabej jakości.
# '''Rise and Fall''' - piosenka o bardzo wyeksponowanym basie. Na koniec słychać rżącego konia.
# '''Dr. Stein''' - jeden z najbardziej znanych utworów grupy. Zaczyna się pogrzebowymi organami, a potem następuje wejście na przekór wszystkiemu radosnej gitary Hansena. Ukryta opcja niemiecka w osobie Michiego wymawia Stein jako ''Stin''.
# '''We Got the Right''' - znowu eksponujemy bas, żeby Grosskopf miał radochę.
# '''Save Us''' - nudna piosenka z niepasującym do reszty albumu pseudo[[accept]]owym chórkiem.
# '''March of Time''' - przyjemna pioseneczka, niezwykle radosna i optymistyczna.
# '''I Want Out''' - piosenka legenda, inspiracja dla połowy zespołów powermetalowych na świecie. Kiske osiąga tutaj tony nieosiągalne nawet dla [[Justin Bieber|Justina Biebera]], co zresztą trafnie zostało określone na wikipedii. Padło tam stwierdzenie, przy opisie jednego z coverów, że ''ta wersja jest najbardziej podobna do oryginału, bo jest śpiewana przez kobietę''. Współczucia, Michi.
# '''Keeper of the Seven Keys''' - kontynuacja historii młodego klucznika z ''Helloween''. Bardzo długi utwór, przesycony gitarą Weikatha i niezwykłymi przejściami wokalnymi Kiskego. Takich piosenek dzisiaj już się nie robi.

bonusowe utwory na edycji z 2006 r.:
# '''Savage''' – przeniesione żywcem z singla ''I want Out''. Mierne.
# '''Living Ain’t No Crime''' – to samo co powyższe, dochodzą jeszcze właściwości usypiające.
# '''Don’t Run for Cover''' – ostatnia z piosenek z singla. Tak jak pozostałe zbyt mierna, żeby znaleźć się na albumie.
# '''Dr. Stein (remix)''' – tutaj przynajmniej gitary brzmią ciężej, być może dlatego, że wysunięto jako prowadzącą gitarę Weikatha, a nie Hansena.
# '''Keeper of the Seven Keys (remix)''' – cięższy i ostrzejszy od pierwowzoru, a przy tym jakiś taki gorszy.

===Twórcy===
*'''[[Michael Kiske]]''' - śpiew i różnego rodzaju pienia.
*'''[[Kai Hansen]]''' - gitara, projekt okładki. No co? Inżynier vudowlany to i [[geometria wykreślna|rysować umie!]]
*'''[[Michael Weikath]]''' - gitara, ale taka inna i klawisze.
*'''[[Markus Grosskopf]]''' - różne cuda wianki na basie.
*'''Ingo Schwichtenberg''' - perkusja.

== Spadek ==
Nie od dziś wiadomo, że najwięcej kasy trzepie się na różnego rodzaju sequelach. Z tą myślą powstał trzeci album o kluczniku obdarzony podtytułem '''The Legacy'''. Niestety jedyne co zostało z poprzednich albumów to długi utwór tytułowy i popisy Grosskopfa na basie.

===Lista utworów===


The song "Occasion Avenue" uses samples from "Halloween", "Eagle Fly Free" and "Keeper of the Seven Keys" with Michael Kiske on vocals. One of the samples is a clip from a heretofore unreleased live version of "Keys" with Kiske singing the first part of the chorus and the crowd joining in.

#'''The King for a 1000 Years''' – w tej piosence okazuje się, że nasz bohater nawalił i Lucyfer wydostał się ze swojego więzienia. Bardo charakterystyczne jest przejście z radosnej tonacji charakterystycznej dla wczesne twórczości do współczesnego brzmienia zespołu.
#'''The Invisible Man''' – Deris odkrywa sposób stania się niewidzialnym.
#'''Born on Judgment Day''' – o tym jak paskudne musi być życie osoby, która urodziła się w dniu sądu ostatecznego. Faktycznie okropne.
#'''Pleasure Drone''' – dalszy ciąg depresji.
#'''Mrs. God''' – radosna pioseneczka, będąca jednocześnie translacją polskiego ''A Kopernik była kobietą!''
#'''Silent Rain''' – smętne coś, co kończy pierwszą połowę albumu.
#'''Occasion Avenue''' – najpierw słychać sample ze starych piosenek z Kiskem na wokalu. które Deris nazywa bardzo elegancko ''gównem''. Tego się nie robi z własną twórczością. Negatywnego wrażenia nie zacierają popisy Grosskopfa na basie.
#'''Light the Universe''' – nietypowa piosenka. Gościnnie śpiewa w niej w duecie z Derisem Candice <s>Night</s> Blackmore. Tak, żona tego [[Ritchie Blackmore|Bleackmore'a]].
#'''Do You Know What You Are Fighting For''' – ta piosenka z kolei nie wnosi niczego poza bardzo długim tytułem.
#'''Come Alive''' – podróbka ''I'm Alive''. Cienka nawiasem mówiąc.
#'''The Shade in the Shadow''' – wypełniacz absolutny.
#'''Get It Up''' – gdyby nie wyczesana solówka, tego utworu mogłoby nie być.
#'''My Life for One More Day''' – spokojna balladka na koniec.
#'''Revolution''' - japoński bonus napisany w całości przez basistę. To słychać.

===Twórcy===
*'''[[Andi Deris]]''' – śpiew, klawisze.
*'''Michael Weikath''' – gitara, bycie jedynym słusznym wodzem.
*'''Sascha Gerstner''' – dodatkowa gitara, więcej klawiszy.
*'''Markus Grosskopf''' – niezmiennie wymiatanie na basie.
*'''Dani Löble''' – perkusja. Który to już perkusista Helloween? Jeden zwariował, drugi został wyrzucony mailem, trzeci był otruty... Tak, ten jest czwarty.
*'''Michael Kiske''' - sample na początku ''Occasion Avenue'', robienie za idiotę, z którego można się pośmiać.
*'''Candice Night''' – gościnnie wokal w ''Light the Universe''.

==Free==
'''''Land of the Free''''' is the fourth studio album by [[Germany|German]] [[power metal]] band [[Gamma Ray (band)|Gamma Ray]], released in 1995. Continuing a trend that would conclude with the band's fifth studio release, the lineup for the album was different from the previous one, as ''Land of the Free'' was the first Gamma Ray album to be released since the departure of [[Ralf Scheepers]], leaving [[Kai Hansen]] to take up lead vocals. While not his first stint as a vocalist (Hansen had sung lead for [[Helloween]] until 1987 and had also recorded lead vocals on "Heal Me" from ''[[Insanity and Genius]]''), it would be the first time he had performed lead vocals exclusively in 8 years.

Additionally, bassist Jan Rubach was to swap positions with guitarist [[Dirk Schlächter]]. Rubach initially agreed, but then resisted making the move. Rubach and drummer Thomas Nack instead decided to leave Gamma Ray. Rubach left towards the tail end of ''Men On A Tour''; Schlächter took over the bass duties and [[Henjo Richter]] took over as the second guitarist. Nack would complete the tour and then leave, with both Rubach and Nack rejoining their former band ''Anesthesia''.

[[Michael Kiske]] (ex-[[Helloween]]) and [[Hansi Kürsch]] ([[Blind Guardian]]) were featured on the album as guest vocalists.

The track ''"Afterlife"'' was written as a tribute to [[Ingo Schwichtenberg]], Kai Hansen's former bandmate in [[Helloween]], who committed [[suicide]] prior to the album's release.

Along with most of the band's past catalogue, the album was re-released in 2003 with a different cover and expanded tracklist which featured three tracks that had either appeared as bonuses on various editions of the album (namely ''"Heavy Metal Mania"'', which was a Japanese bonus track on the original release) or were unreleased tracks.

*"Heavy Metal Mania" and "As Time Goes By (pre-production version)" also appear on the ''[[Rebellion in Dreamland]]'' EP.
*"The Silence '95" also appears on the ''[[Silent Miracles (EP)|Silent Miracles]]'' EP.

==Reception==
Critics praised the album, with one review stating that it served "the definition of power metal well and is indeed one of the most metal albums of the late '90s".<ref name="AllMusic"/>

''Land of the Free'' is by far Gamma Ray's most successful album with the most copies sold worldwide.{{Citation needed|date=December 2008}}

==Credits==
*'''Lead Vocals & Guitar:''' [[Kai Hansen]]
*'''Guitar:''' [[Dirk Schlächter]]
*'''Bass Guitar:''' [[Jan Rubach]]
*'''Drums:''' [[Thomas Nack]]

===Guest musicians===
*'''Keyboard:''' [[Sascha Paeth]]
*'''Guest Vocals:''' [[Hansi Kürsch]] (additional lead vocals on ''"Farewell"'', backing vocals on ''"Land of the free"'' and ''"Abyss of the void"'')
*'''Guest Vocals:''' [[Michael Kiske]] (all lead vocals on ''"Time to Break Free", backing and additional lead vocals on "Land Of The Free"'')

==To the Metal!==
'''''To The Metal!''''' is the tenth full length studio album by [[Gamma Ray (band)|Gamma Ray]]. It was released on 29 January 2010. <br>
To promote '''''To The Metal!''''', [[Gamma Ray (band)|Gamma Ray]] will headline a tour with [[Freedom Call]] and [[Secret Sphere]].
The album was recorded in Kai's own studio in Hamburg in autumn 2009.<br>
The band has recorded 12 songs. Ten of them will be featured on the regular album release, while the other two will be bonus tracks and they will appear on the different editions of the album.<br>
The band described some of the songs on the official website, revealing that there will be a full-throttle number called "Rise", a rhythmic and melodically diverse song called "Time To Live", and a multilayered anthem titled "All you need to know", featuring ex-[[Helloween]] frontman [[Michael Kiske]].<br>
Other songs mentioned are "No Need to Cry", a song written by [[Dirk Schlächter]] about the death of his father, "To The Metal", a song they played on various festivals last summer and the atmospherically dense "Empathy".

==Album versions==
# Regular jewel case CD
# Limited edition featuring an additional DVD (including the making-of)
# Red vinyl in gatefold packaging
# Collectors’ edition featuring CD and 7” vinyl with 2 unreleased tracks, completely hand-signed

==Critical reception==

The critical reception to this album has been mostly positive, with some critics praising the musicianship and the drumming in particular. [{{Allmusic|class=album|id=r1715425|pure_url=yes}}] Others have praised the band for their consistency and for remaining 'one of heavy metal’s most unsung heroes'. <ref>{{cite web|url=http://heavymetal.about.com/od/g/gr/gammaray-tothemetal.htm |title=Gamma Ray To The Metal Review - Review of To The Metal by Gamma Ray |publisher=Heavymetal.about.com |date=2010-03-16 |accessdate=2012-03-12}}</ref>

==Personnel==
* [[Kai Hansen]] - vocals, guitar
* [[Henjo Richter]] - guitar, keyboards
* [[Dirk Schlächter]] - bass, vocals on "No Need to Cry"
* [[Dan Zimmermann]] - drums

===Guest musician===
* [[Michael Kiske]] - vocals on "All You Need to Know"

==Credits==
* Produced and engineered by: [[Dirk Schlächter]], [[Kai Hansen]]
* Cover Painting by: Hervé Monjeaud

==Crimson Thunder==
'''''Crimson Thunder''''' is the fourth studio release by [[Sweden|Swedish]] metal band [[HammerFall]]. It was the first album the band worked with producer [[Charlie Bauerfeind]] on.

The cover art is made by [[Samwise Didier|Samwise]] who is best known for his [[Warcraft universe|Warcraft]] concept arts.

==Personnel==
* '''[[Joacim Cans]]''' - ''Lead & backing vocals''
* '''[[Oscar Dronjak]]''' - ''Lead & Rhythm guitars, Backing vocals''
* '''[[Stefan Elmgren]]''' - ''Lead, rhythm & acoustic guitars, Backing vocals''
* '''[[Magnus Rosén]]''' - ''Bass guitar''
* '''[[Anders Johansson]]''' - ''Drums & percussion''

==Release information==
*Digipack CD, LP, shaped CD, picture LP, comic book edition, leather bound comic book edition, DVD-Audio, value box (with "Hearts On Fire" CDS), Gold Award edition.

*Limited Gold Editions comes in an amaray (DVD-box), including printed HammerFall signatures, including golden HammerFall-plektrum, including bonus track ("Heeding The Call" - live) and videoclip ("Hearts On Fire").

*Special Comic Edition Features a CD of Crimson Thunder housed in an oversize hardback comic book, with an original comic story and the album's original liner notes/lyrics. Stricktly Limited CD & Comicbook with 25 pages comic + 7 pages booklet, hardcover size A4 & the bonustrack "Rising Force".

*DVD-Audio comes in 5.1 Dolby Surround Multichannel Sound. Playable into all DVD Players and with 5.1 Channel Surround Sound System and has "Hearts On Fire" videoclip.

*There has also been a numbered (1000 have been made) limited edition 3CD longform leather digibook, that contains two 3" MCDs with one track on it each: Crazy Nights ([[Loudness (band)|Loudness]] cover), Detroit Rock City ([[Kiss (band)|Kiss]] cover).

*The Japanese version contains the bonus tracks: Crazy Nights ([[Loudness (band)|Loudness cover]]), Renegade (live), Hammerfall (live).

==Rainbow (album)==
'''''Ritchie Blackmore's Rainbow''''' (sometimes stylized '''''Ritchie Blackmore's R-A-I-N-B-O-W''''') is the first album by English rock guitarist [[Ritchie Blackmore]]'s solo band [[Rainbow (band)|Rainbow]], released in July 1975.

Two of the songs on the album were cover versions. "Black Sheep of the Family" was a cover of a song recorded by [[Quatermass (band)|Quatermass]], and "Still I'm Sad" was an instrumental cover of a [[The Yardbirds|Yardbirds]] track.

==Production and release==
During studio sessions in Tampa Bay, Florida on 12 December 1974, Blackmore originally planned to record the solo single "Black Sheep of the Family" with the newly composed B-side "Sixteenth Century Greensleeves". Other musicians involved included singer/lyricist [[Ronnie James Dio]] and drummer [[Gary Driscoll]] of [[blues rock]] band [[Elf (band)|Elf]], in addition to keyboardist [[Matthew Fisher]] formerly [[Procol Harum]], and cellist [[Hugh McDowell]] of [[Electric Light Orchestra|ELO]]. Satisfied with the two tracks, Blackmore decided to extend the sessions to a solo album.<ref>{{cite web |title=RAINBOW: 1974-1976 |work=The Ronnie James Dio Web Site |accessdate=2011-09-22 |url=http://www.ronniejamesdiosite.com/NewsInterviews/RainbowTours/rainbow1.htm}}</ref>

For the album, other Elf members, keyboardist [[Micky Lee Soule]] and bassist [[Craig Gruber]] were utilised. The album was recorded in [[Musicland Studios]], Munich, Germany in about 3 weeks during February-March 1975. Though it was originally thought to be a solo album, the record was billed as Ritchie Blackmore's Rainbow, and later progressed to a new band project. Blackmore and Dio did promotional work for the album. Shortly after the album was released, all Elf members excepting Dio were sacked, and Blackmore recruited new members for subsequent Rainbow albums. This first line-up never performed live, and the live photos used in the album art are of Blackmore while with Deep Purple and Elf playing live.
The original vinyl release had a gate fold sleeve, although later budget reissues on Polydor reduced to a single sleeve. The album's songs have been performed by subsequent Rainbow lineups.

''Ritchie Blackmore's Rainbow'' was re-issued on CD in remastered form in the U.S. in April 1999. The European release followed later in the year.

Vocalist Ronnie James Dio considered this release his favourite Rainbow album.<ref>{{cite book |last= Popoff |first=Martin |authorlink = Martin Popoff |title = ''The Very Beast of Dio'' (liner notes) |page = 11 }}</ref>

==Track listing==
All songs written by [[Ritchie Blackmore]] and [[Ronnie James Dio]] except where noted.

Note: On the cassette version of the album Side One features the last five tracks while Side Two plays the first four. On the case insert and on the cassette itself, "Sixteenth Century Greensleeves" is written as "'''Sixteen''' Century Greensleeves".
==Personnel==
;Rainbow
*[[Ritchie Blackmore]] – [[guitar]]
*[[Ronnie James Dio]] – [[Singing|vocals]]
*[[Micky Lee Soule]] – piano, mellotron, clavinet, organ
*[[Craig Gruber]] – [[bass guitar|bass]]
*[[Gary Driscoll]] – [[Drum kit|drums]]

with

*Shoshana – backing vocals

==Production notes==
*Produced by Ritchie Blackmore, Martin Birch, Ronnie James Dio
*Mixed by Martin Birch
*Recorded at Musicland Studios, Munich, Germany, February 20 – March 14, 1975

==Covers==
* [[Blackmore's Night]] have released a [[folk rock]] cover version of "Self Portrait" on their second studio album ''[[Under a Violet Moon]]'' in 1999. They also performed a live cover of "Sixteenth Century Greensleeves" (titled as "16th Century Greensleeves") on their 2002 live album ''[[Past Times with Good Company]]''.

*[[Bible Black (band)|Bible Black]], whose membership included [[Craig Gruber]] and [[Gary Driscoll]], would occasionally cover "Man on the Silver Mountain" live. In 2011 Gruber's new band, [[ED3N]] (Which also contained his Bible Black bandmate [[Jeff Fenholt]]) recorded a cover of "Man on the Silver Mountain" as a tribute to Dio and Driscoll.

* German guitarist [[Axel Rudi Pell]] covered the song "Still I'm Sad" on the tribute album "Holy Dio: A Tribute to the Voice of Metal Ronnie James Dio". A cover of The Temple of the King appeared on his career compilation "The Ballads III".

*[[Opeth]] played "Catch the Rainbow" live in concert as a tribute to the recently deceased Ronnie James Dio. [[Jack Starr|Jack Starr's Burning Starr]] also recorded a version on their 2009 album ''Defiance'', which was also featured on the Dio tribute album ''Magic''.

* Spanish [[folk metal]] band [[Mägo de Oz]] covered "The Temple of the King" (albeit with different lyrics, in spanish) as "El Templo del Adiós" on their 1998 album [[La Leyenda de la Mancha]]. Also, by Mägo de Oz, a cover of "Man on the Silver Mountain" is included in their compilation album [[Rarezas (Mägo de Oz album)|Rarezas]], though this album is somewhat unrecognized by the band itself due to some unresolved disagreements with the album's producer: [[Locomotive Music|Locomotive]].

* Swedish [[power metal]] band [[HammerFall]] covered "Man on the Silver Mountain".

==Long Live Rock 'n' Roll==
'''''Long Live Rock 'n' Roll''''' is the third studio album released by [[Rainbow (band)|Rainbow]], released in 1978, and the last to feature [[Ronnie James Dio]].

Although [[Bob Daisley]] & [[David Stone (keyboardist)|David Stone]] are listed on the album credits for their contributions they joined the band part way through the recording sessions and only appear on a couple of tracks. (Stone wrote parts of "Gates of Babylon" but was never credited). Blackmore played most of the bass parts himself for the album.

"Kill the King" was already a staple part of the tour setlists, opening Rainbow concerts since mid-1976. It first appeared on the live album ''[[On Stage (Rainbow album)|On Stage]]'' in 1977.

The original vinyl release was in a gatefold-sleeve, with a lyric-sheet insert. The crowd picture is actually from a [[Rush (band)|Rush]] concert, with the wording on the banner the fans were actually holding replaced by the Rainbow album title and the visible Rush t-shirts airbrushed to black.

'''''Long Live Rock 'n' Roll''''' was remastered on CD for the US market in April 1999, with the European version following later. The US version had a matte booklet/ insert, which matched the original vinyl sleeve for all markets, whereas the European issue was the standard glossy type.

In the 1977-78 live concerts the title track and "Kill the King" were the only songs performed, although "LA Connection" did get a few airings on the US tour before being dropped from the set.

This was Rainbow's last album to feature [[Ronnie James Dio]] on vocals. From 2004 to his death in 2010, Dio's solo shows featured a live version of "Gates of Babylon."

In June 2009 a CD size book about the making of album was released in the series "Rock Landmarks" called "''Long Live Rock N' Roll'' Story", written by Rainbow and Blackmore expert Jerry Bloom.


==Track listing==
All songs written by [[Ritchie Blackmore]] and [[Ronnie James Dio]] except where noted. All lyrics by Dio.<ref>[http://deep-purple.net/review-files/books/long-live-rock-n-roll.html Ritchie Blackmore Book Review<!-- Bot generated title -->]</ref>

==Personnel==
;Rainbow
*[[Ritchie Blackmore]] – [[guitars]], [[Bass guitar|bass]]
*[[Ronnie James Dio]] – [[lead vocals]]
*[[Cozy Powell]] – [[Drum kit|drums]], [[Percussion instrument|percussion]]
*[[David Stone (keyboardist)|David Stone]] – [[Keyboard instrument|keyboards]] on "Gates of Babylon", "Kill the King", "The Shed". Piano outro on "L.A. Connection"
*[[Bob Daisley]] – [[Bass (guitar)|bass]] on "Kill the King", "Sensitive to Light" and "Gates of Babylon"

with
*Bavarian String Ensemble [[Conducting|conducted]] by Rainer Pietsch on "Gates of Babylon"
*Ferenc Kiss & Nico Nicolicv – [[viola]] on "Rainbow Eyes"
*Karl Heinz Feit – [[cello]] on "Rainbow Eyes"
*Rudi Risavy & Max Hecker – [[flute]] on "Rainbow Eyes"

==Production notes==
*Produced by Martin Birch
*Direction: Bruce Payne

==Singles==
* 1978 - "Long Live Rock 'n' Roll / Sensitive to Light"
* 1978 - "L.A. Connection / Lady of the Lake"
These two singles were also re-released in the UK in July 1981.

==Covers==
*[[Yngwie J. Malmsteen]] covered "Gates of Babylon" on his album ''[[Inspiration (Yngwie Malmsteen album)|Inspiration]]''.
*[[Dream Theater]] when known as Majesty played "Gates of Babylon" in their earliest live shows in 1986.
*Spanish [[folk metal]] band [[Mägo de Oz]] recorded a cover version of "Gates of Babylon" on their album ''[[Gaia II: La Voz Dormida]]'' entitled "En Nombre de Dios" (In God's Name).
*American band [[Heathen (band)|Heathen]] covered "Kill the King" on their album ''[[Victims of Deception]]'', as did bands [[Stratovarius]], [[Liege Lord]], [[Primal Fear (band)|Primal Fear]], [[Grave Digger (band)|Grave Digger]] and others.
* German band [[Gamma Ray (band)|Gamma Ray]] did a cover of "Long Live Rock 'n' Roll" on the 2002 reissue of their album ''[[Power Plant (Gamma Ray album)|Power Plant]]''.
* Finnish band [[Stratovarius]] did a cover of "Kill the King" as a B-Side to the "Father Time" Single/EP, as well as being released on their Intermission album
*Fictitious band [[Blood Pollution]] also covered the song "Long Live Rock 'n' Roll" for the 2001 movie ''[[Rock Star (2001 film)|Rock Star]]''.
*Serbian heavy metal band [[Kraljevski Apartman]] recorded a cover version of the song "Long Live Rock 'n' Roll" with lyrics in [[Serbian language|Serbian]] on their [[1997]] debut album ''[[Long Live Rock 'n' Roll (Kraljevski Apartman album)|Long Live Rock 'n' Roll]]''.
*Serbian band [[Osvajači]] recorded a cover version of the song "Rainbow Eyes" entitled "Tragovi" on their [[1999]] album ''[[Vrelina]]''.
*[[Blackmore's Night]] did a folk rock arrangement of "Rainbow Eyes" for their 2008 album ''[[Secret Voyage]]''.<ref>[http://www.spv.de/scripts/artistlight_e.asp?Eingabe=Blackmore Secret Voyage @ SPV]</ref>
*Swedish band [[Tad Morose]] covered "Gates of Babylon" on their album Sender of Thoughts.
*American band [[Twisted Sister]] covered "Long Live Rock 'n' Roll" during their 2010 summer concerts in the memory of Ronnie James Dio.
*Finnish band [[Tarot (band)|Tarot]] covered "Kill the King" on their first live album [[To Live Again (album)|To Live Again]].
==British Steel==
'''''British Steel''''' is the sixth album by the British [[Heavy metal music|heavy metal]] band [[Judas Priest]], released on 14 April 1980. It saw the band reprise the commercial sound they had established on ''[[Killing Machine]]'' however; this time, they abandoned many of the dark lyrical themes which had been prominent on their previous releases. ''British Steel'' was recorded at [[Tittenhurst Park]], home of former Beatle [[Ringo Starr]], after a false start at Startling Studios, a recording studio located on Tittenhurst's grounds. Digital [[Sampling (music)|sampling]] was not yet widely available at the time of recording, so the band used analog recording of smashing milk bottles to be included in "[[Breaking the Law]]", as well as various sounds in "Metal Gods" produced by billiard cues and trays of cutlery.<ref name="notes">{{cite album-notes|title=British Steel (remastered edition)|artist=Judas Priest|year=1980|publisher=[[Sony Music Entertainment]]}}</ref> It was released in the UK at a discount price of £3.99, with the advertisements in the music press bearing the legend "British Steal". Songs "Breaking the Law", "[[United (Judas Priest song)|United]]", and "[[Living After Midnight]]" were released as singles,<ref name="notes"/> while the track "Metal Gods" earned the band members their moniker.

British Steel is also Judas Priest's first album to feature songwriting for all songs by only current members of the band at the time: ''[[Rocka Rolla]]'' and ''[[Sad Wings of Destiny]]'' featured songwriting by [[Al Atkins]]; ''[[Sin After Sin]]'' inclues a cover of [[Joan Baez]]'s ''[[Diamonds & Rust]]''; ''[[Stained Class]]'' has a cover of [[Spooky Tooth]]'s ''[[Better By You, Better Than Me]]''; ''[[Killing Machine]]'' features a cover of [[Fleetwood Mac]]'s ''[[The Green Manalishi]]''.

The album was remastered in 2001, with two bonus tracks added. Bonus track "Red, White, and Blue" was written in the earlier years of Priest's career. It was recorded at [[Compass Point Studios]] in [[Nassau, Bahamas|Nassau]] in July 1985.<ref name="notes"/> The second bonus track, a live performance of "Grinder", was recorded on 5 May 1984, in Los Angeles during the ''Defenders of the Faith'' tour. The first album to feature drummer [[Dave Holland (drummer)|Dave Holland]].

In 2009 Judas Priest kicked off their 30th anniversary tour in the US by playing the entire album live for the first time. The only other Judas Priest albums of which all the songs have been performed live are ''[[Defenders of the Faith]]'' and ''[[Rocka Rolla]]'', but neither of them were played in the original LP running order or during the same tour.

[[Anthrax (band)|Anthrax]] guitar player [[Scott Ian]] said in an interview in the documentary ''Heavy Metal: Louder than Life'' that ''British Steel'' was probably the album that really defined heavy metal, because, according to him, it did away with the "last shards of blues" that had otherwise been characteristic of the genre. He said, "Even the title... how does it get more metal than that?"

The 30th anniversary release of the album came with a DVD and CD of a live show recorded on 17 August 2009 at the [[Seminole Hard Rock Hotel and Casino Hollywood|Seminole Hard Rock Arena]] in [[Hollywood, Florida]] as part of the British Steel 30th Anniversary tour.<ref>{{cite web|url=http://www.sonymusicdigital.com/judas-priest/pages/5473900/ |title=Judas Priest Store |publisher=Sonymusicdigital.com |date=2009-08-17 |accessdate=2011-07-27}}</ref> The live versions of all the ''British Steel'' tracks from this release were also made available as downloadable content for the ''[[Rock Band]]'' video game series beginning 11 May 2010.<ref>{{cite web|url=http://www.rockband.com/forums/showthread.php?p=3677955#post3677955 |title=DLC Week of 5/11 - Judas Priest's British Steel (Live)! // Rock Band® |publisher=Rockband.com |date= |accessdate=2011-07-27}}</ref>

==Personnel==
===Judas Priest===
*[[Rob Halford]]: Lead Vocals
*[[Glenn Tipton]]: Lead Guitars
*[[K.K. Downing]]: Lead Guitars
*[[Ian Hill]]: Bass Guitar
*[[Dave Holland (drummer)|Dave Holland]]: Drums

===Additional Musicians===
*[[Scott Travis]]: Drums (For 2009 Live Tour DVD/CD)

==Defenders of the Faith==
'''''Defenders of the Faith''''' is the ninth studio album by British [[Heavy metal music|heavy metal]] band [[Judas Priest]]. It was recorded at Ibiza Sound Studios, [[Ibiza|Ibiza, Spain]] and mixed from September to November 1983 at DB Recording Studios and Bayshore Recording Studios in [[Coconut Grove]], Miami, Florida. The [[vinyl record|LP]] and cassette tape were released on 4 January 1984 and later appeared on CD in July. A remastered CD was released in May 2001. Three tracks were released as singles: "[[Freewheel Burning]]", "[[Some Heads Are Gonna Roll]]" and "Love Bites".

<blockquote>"Rising from darkness where Hell hath no mercy and the screams for vengeance echo on forever. Only those who keep the faith shall escape the wrath of the Metallian... Master of all metal."</blockquote>
:-- Album back cover

The cover art by Doug Johnson (who also designed the Hellion in ''[[Screaming for Vengeance]]'') depicts the Metallian, a [[sheep|ram]]-horned, [[tiger]]-like land assault creature with Gatling guns and tank tracks conceptualized by the band.

"Eat Me Alive" was listed at #3 on the [[Parents Music Resource Center]]'s "Filthy Fifteen", a list of 15 songs the organization found most objectionable. PMRC co-founder [[Tipper Gore]] stated the song was about oral sex at gunpoint. In response to the allegations, Priest recorded the song "Parental Guidance" on the follow-up album ''[[Turbo (Judas Priest album)|Turbo]]''.
''Defenders of the Faith'' is a guitar-related section in ''[[Guitar World]]'' Magazine in which ''Guitar World'' readers are shown along with personal information. This is referred to as "Defending the Faith".

On the tour for this album, the band had played every song live, with the exception of "Eat Me Alive". On the tour for the ''[[Nostradamus (album)|Nostradamus]]'' album, in 2008, the band played many songs which had never been played live before, one of them being "Eat Me Alive". This made ''Defenders of the Faith'' the only Judas Priest album from which every song had been played live (other than the first LP Rocka Rolla), until the 2009 tour where ''[[British Steel (album)|British Steel]]'' was performed in full, in order.

"The Sentinel" was covered by [[Machine Head (band)|Machine Head]] for the special edition version of their 2011 album ''[[Unto the Locust]]''.
==Personnel==
===Judas Priest===
*[[Rob Halford]]: Lead Vocals
*[[Glenn Tipton]]: Lead Guitars
*[[K.K. Downing]]: Lead Guitars
*[[Ian Hill]]: Bass Guitar
*[[Dave Holland (drummer)|Dave Holland]]: Drums

==Framing Armagedon==
'''''Framing Armageddon: Something Wicked Part 1''''' is the eighth [[studio album]] from [[Iced Earth]], released on September 11, 2007. It is part one of two [[concept album]]s based on a trilogy of songs from Iced Earth's fifth studio album, ''[[Something Wicked This Way Comes (Iced Earth album)|Something Wicked This Way Comes]]''. The saga, aptly titled the [[Something Wicked Saga]], tells the fictional history of mankind, from its creation to its destruction. It is the second and final album with vocalist [[Tim "Ripper" Owens]].

==Overview==
''Framing Armageddon'' is the band's first studio album featuring lead guitarist [[Troy Seele]], and drummer [[Brent Smedley]], who never played on an Iced Earth studio album during his previous stints with the group. [[Tim "Ripper" Owens]] makes his final appearance as lead singer on this record, as well. Also, this was bassist [[Dennis Hayes (bassist)|Dennis Hayes]]' first appearance on an Iced Earth album, though he only appears on two songs. Former Iced Earth lead guitarist [[Tim Mills]] is featured on "Reflections", and co-wrote both that song and "Infiltrate and Assimilate".

In December 2006, [[Jon Schaffer]] posted a journal announcing that Iced Earth's new album, then titled ''Something Wicked - Part 1'', would be released in September/October 2007. The followup album, then titled ''[[Revelation Abomination (Something Wicked Part 2)|Something Wicked - Part 2]]'', would be released in January/February 2008. On March 17, Schaffer announced the final tracklist, and that the album would be renamed to ''Framing Armageddon (Something Wicked Part 1)'', with a new target release of August or September. On June 25, Schaffer uploaded the cover of the album on icedearth.com. Audio samples of all the tracks have been posted at [http://spv.de spv.de], the official site of the band's record label.

A [[music video]] for "Ten Thousand Strong" was released, though lead guitarist [[Troy Seele]] was not yet with the band when it was filmed. The video features [[rotoscoping]].

The Japanese release of ''Framing Armageddon'' featurs the album's single, "[[Overture of the Wicked]]," as a bonus disc.

Jon Schaffer intends to release both of the Something Wicked albums in one [[box set|boxed set]], with Matt Barlow contributing the vocals on both albums for the sake of continuity, adding at least four songs to ''The Crucible of Man'' and [[remixing]] ''Framing Armageddon''.<ref>[http://www.roadrunnerrecords.com/blabbermouth.net/news.aspx?mode=Article&newsitemID=101877 Iced Earth: Video Of Athens Press Conference]. [[Blabbermouth.net]]. Retrieved on August 12, 2008.</ref>

== Story ==
''Framing Armageddon: Something Wicked Part 1'' tells the story of the Setians, who were the original inhabitants of [[Earth]], and are directly descended from the "Great Architect". They are said to have nearly omniscient knowledge. Humans, who have developed space travel, invade Earth in a bid for "ultimate power and ultimate knowledge", killing all but ten thousand Setians (Invasion, Motivation of Man, Setian Massacre).

The remaining ten thousand go into hiding in the mountains in the east (A Charge To Keep). The Setian High Council, which consists of the twelve Elders and the High Priest, make a plan to get revenge on the invading human race (Reflections, Ten Thousand Strong, Order of the Rose). They plan to initiate "The Clouding", which involves brainwashing all the humans and making them forget their origins (Cataclysm, The Clouding). Once completed, the Setians will manipulate history by creating religions (Judaism, Islam, Christianity, etc.) to further divide the humans (Infiltrate and Assimilate, Retribution Through the Ages, The Domino Decree, Framing Armageddon). Once humankind is sufficiently divided, after ten thousand years, the Setians will await, as the prophecy told millennia ago, the birth of the Antichrist, [[Set Abominae]] (When Stars Collide, The Awakening). Set Abominae will destroy all of the human race and execute the revenge the Setians have long awaited.

''Framing Armageddon'' tells the story from the prophecy to the events right before the birth of [[Set Abominae]].

==Personnel==
*[[Jon Schaffer]] - Lead/Rhythm/Acoustic Guitars; Bass Guitars; Backing Vocals
*[[Tim "Ripper" Owens]] - Lead/Backing Vocals
*[[Brent Smedley]] - Drums/Backing Vocals

===Additional personnel===
*[[Troy Seele]] - Guitar Solos (Tracks 5,6,10,12,14 and 17)
*[[Dennis Hayes (bassist)|Dennis Hayes]] - Bass Guitars (7); Fretless Bass Guitar (12)
*Jim Morris - Lead Guitars (16); Backing Vocals
*[[Tim Mills]] - Clean Guitars (7)
*Howard Helm - Keyboards; Hammond Organ; Backing Vocals
*Steve Rogowski - Cello
*Todd Plant - Backing Vocals
*Patina Ripkey - Backing Vocals
*Debbie Harrell - Backing Vocals
*Kathy Helm - Backing Vocals
*Jason Blackerby - Backing Vocals

{{Przypisy}}

Aktualna wersja na dzień 10:24, 5 wrz 2021

Jedyny i niepodzielny wódz

U.D.O. (także Udo Dirkschneider's Orgy[1]) – niemiecki zespół założony przez Piszczel Kolano Udo Dirkschneidera po tym jak członkom Acceptu znudził się jego głos przypominający pracującą wiertarkę.

Historia[edytuj • edytuj kod]

Początek zespołu datuje się na moment wydania pierwszego albumu. To makabryczne wydarzenie miało miejsce w 1987. Choć na albumie grają już muzycy U.D.O., to cały materiał napisany został przez członków Accept, co przejawia się w jej brzmieniu.

Już od samego początku zespół posiadał tendencje do ustawicznych zmian składu, skutkiem czego każdy następny album był nagrywany w innym składzie. Po pewnym czasie sam Dirkschneider doszedł do wniosku, że taka zabawa jest bez sensu i w 1992 wrócił do Acceptu.

Wydawać by się mogło, że to już definitywny koniec zespołu, ale zaledwie pięć lat później Dirkschneider ponownie opuścił Accept. Tym razem zaprosił do U.D.O. także perkusistę Stefana Kaufmanna, któremu powierzył dość awangardowo rolę gitarzysty. Duet gitarowy stworzył z nim Szwajcar Igor Gianola, a rolę basisty przejął znany już z wcześniejszego składu Fitty Weinhold. Perkusista, co prawda, dalej był zmieniany systematycznie, ale można mówić o jakiejś stabilizacji składu. Tak nagrywali kolejne albumy, odchodząc powoli od klasycznego brzmienia Acceptu w stronę czegoś nowocześniejszego. Zaskoczenie przyszło w 2010, gdy Accept zaprezentował nowy album, który miał zbliżone brzmienie. Rozgoryczony tym Dirkschneider wywalił gitarzystów i przygotował nowy album o znacznie miększym brzmieniu, przywodzącym na myśl Gamma Ray.

Skład zespołu[edytuj • edytuj kod]

Wymienienie wszystkich członków zespołu zeżarłoby całe zasoby serwera Nonsensopedii, dlatego nie ujawni się ich tutaj. Zresztą, dla większości fanów i tak liczy się tylko Dirkschneider.

Dyskografia[edytuj • edytuj kod]

  • Animal House (Dom dla zwierząt, 1987) – niejaki Lordi twierdzi, e ta płyta zmieniła jego życie i sprawiła, że zaczął ubierać się w skóry i grać heavy metal. Utwory takie same jak Acceptu, bo pisane przez jego członków.
  • Mean Machine (Machina znaczeń, 1988) – tutaj, co prawda, nie ma już śladu po Accepcie, ale mimo to cała płyta brzmi tak samo jak poprzednia.
  • Faceless World (Świat bez twarzy, 1990) – również nihil novi. Płytka taka jak jej tytuł – bez twarzy.
  • Timebomb (Bomba zegarowa, 1991) – a tu Accept powoli się wlewa z powrotem. Deaffy, pisząca teksty dla nich, objawiła się i tutaj. Mimo to album odchodzi od poprzedniej stylistyki. Jest znacznie bardziej mroczny.
  • Solid (Lity, 1997) – pierwszy album Dirkschneidera po opuszczeniu Acceptu. W zasadzie to samo.
  • No Limits (Bez limitów, 1998) – tu dalej kisi się klasyczny Accept. Udo proponuje nam też wspólne polowanie na ludzi.
  • Holy (Święty, 1999) – to samo, co wcześniej.
  • Man and Machine (Człowiek i maszyna, 2002) – a tu już znacznie ciężej, choć bez przesady. Płyta przesycona kryzysem wieku średniego.
  • Thunderball (Piorun kulisty, 2004) – a tu jest już zupełnie inaczej niż jeszcze dwie płyty temu. Ciężko i mrocznie, a do tego Udo coraz bardziej charczy[2].
  • Mission No. X (Misja nr X, 2005) – tu z kolei miało być mrocznie, ale przez takie, a nie inne teksty, wyszło jak zwykle.
  • Mastercutor (Mistrzowski kastrator, 2007) – ciężko, mrocznie, gdzie nie spojrzeć tam piekło i szatany. A także coraz bardziej chrypnący wokalista.
  • Dominator (Pudzian, 2009) – a tutaj ciężkość osiąga apogeum. Nawet ballady mają gitarę w stylu Candlemass.
  • Rev-raptor (Reptilianin, 2011) – a tutaj do tego Dirkschneider zaczyna opiewać doktora Mengele, kolegę taty z wojska.
  • Steelhammer (Stalowy młotek, 2013) – a tu dla odmiany power metal w stylu Gamma Ray. Co prawda, Udo nie zaśpiewał nagle słowiczym trelem, ale nie można mieć przecież wszystkiego.
  • Decadent (Dekadencki, 2015) – a tutaj jakby mniej wiertarki a więcej popisów nowych gitarzystów. Tytuł adekwatny do treści albumu.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]

Przypisy

  1. ↑ pol. Orgia Udo Dirkschneidera
  2. ↑ Tak, to możliwe!


p • e
Magiczny Świat Power Metalu
Persony
Skull-danger-sword-axe.JPG
Zespoły grające power metal
Zespoły, które miały wpływ
na kształt gatunku
Źródło: „https://nonsa.pl/index.php?title=U.D.O.&oldid=1748648”