Język polonistów: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M (Wycofano ostatnie edycje autorstwa Jamnik z Tarnowa; przywrócono ostatnią wersję autorstwa Runab.)
Znacznik: rewert
 
(Nie pokazano 19 wersji utworzonych przez 14 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
'''Język polonistów''' – odgałęzienie [[język polski|języka polskiego]], stosowane przez nauczycieli „polaka” oraz wszelkich absolwentów [[studia|uczelni]] humanistycznych.
'''Język polonistów''' – odgałęzienie [[język polski|języka polskiego]], stosowane przez nauczycieli „polaka” oraz wszelkich absolwentów [[studia|uczelni]] humanistycznych.


== Cechy charakterystyczne ==
== Cechy charakterystyczne ==
{{osoba styl sekcja}}
Język polonistów/humanistów opiera się na bezbłędnym użyciu języka polskiego w przypadku pisowni, jednak mówić to nie <s>umiom</s> <s>umią</s> umieją. Podstawową różnicą jest wymawianie końcówki „-em”, „-om”, „-en" rzadziej „-on” w miejscu samogłosek „ą” i „ę”.
Język polonistów/humanistów opiera się na bezbłędnym użyciu języka polskiego w przypadku pisowni, jednak mówić to nie <del>umiom</del> <del>umią</del> potrafią. Podstawową różnicą jest wymawianie końcówki „-em”, „-om”, „-en" rzadziej „-on” w miejscu samogłosek „ą” i „ę”.
W praktyce wyglonda to mniej wiencej tak:
W praktyce wyglonda to mniej wiencej tak:


*''pójdem''
* ''pójdem''
*''bendem''
* ''bendem''
*''zrobiem'', ''zrobiom''
* ''zrobiem'', ''zrobiom''
*''chrzonszcz''
* ''chrzonszcz''
*''krentacz''
* ''krentacz''
*''plonsajonc''
* ''plonsajonc''


Kolejną, dość podobną cechą jest problem z [[wymowa|wymową]] dwóch samogłosek pod rząd. W takim przypadku humaniści często zastępują je spółgłoską "ł":
Kolejną, dość podobną cechą jest problem z [[wymowa|wymową]] dwóch samogłosek pod rząd. W takim przypadku humaniści często zastępują je spółgłoską „ł”:


*''sytłacja''
* ''sytłacja''
*''nałka''
* ''nałka''
*''kakało''
* ''kakało''
*''krełacja''
* ''krełacja''


== Alfabet ==
== Alfabet ==
Linia 95: Linia 96:
|''ze''
|''ze''
|}
|}
== Znane aforyzmy ==
* ''Nie chcem, ale muszem'' - Lech Wałęsa


{{Stub|jez}}
[[Kategoria:Językoznawstwo]]
{{języki}}
[[Kategoria:Języki abstrakcyjne i sztuczne|Polonistów]]

Aktualna wersja na dzień 20:59, 31 paź 2021

Język polonistów – odgałęzienie języka polskiego, stosowane przez nauczycieli „polaka” oraz wszelkich absolwentów uczelni humanistycznych.

Cechy charakterystyczne[edytuj • edytuj kod]

Język polonistów/humanistów opiera się na bezbłędnym użyciu języka polskiego w przypadku pisowni, jednak mówić to nie umiom umią potrafią. Podstawową różnicą jest wymawianie końcówki „-em”, „-om”, „-en" rzadziej „-on” w miejscu samogłosek „ą” i „ę”. W praktyce wyglonda to mniej wiencej tak:

  • pójdem
  • bendem
  • zrobiem, zrobiom
  • chrzonszcz
  • krentacz
  • plonsajonc

Kolejną, dość podobną cechą jest problem z wymową dwóch samogłosek pod rząd. W takim przypadku humaniści często zastępują je spółgłoską „ł”:

  • sytłacja
  • nałka
  • kakało
  • krełacja

Alfabet[edytuj • edytuj kod]

W tym jakże specyficznym języku wyróżniamy też osobny rodzaj alfabetu. Choć litery i ich zapis jest taki sam jak w przypadku języka polskiego, to różnica polega również na wymowie. Jednak tylko w niektórych przypadkach.

Litera Wymowa
A æ
B be
C ce
D de
E æ (brak różnicy pomiędzy A i E powoduje specyficzną wymowę słów w polonistycznym)
F fe (łatwo załapać, nie?)
G ge (wymowa bez „i”)
H h (należy zacharczeć)
I i
J jij
K ke
L le
M me
N ne
O o
P pe
R re
S s (wymawiać jak wonż)
T te
U u
W we
Y e, ygrek
Z ze


Crystal Clear app applixware.png To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny językoznawstwa. Jeśli nie jesteś Ruskiem z bazarurozbuduj go.