Język polonistów

Język polonistów – odgałęzienie języka polskiego, stosowane przez nauczycieli „polaka” oraz wszelkich absolwentów uczelni humanistycznych.

Cechy charakterystyczne

Język polonistów/humanistów opiera się na bezbłędnym użyciu języka polskiego w przypadku pisowni, jednak mówić to nie umiom umią potrafią. Podstawową różnicą jest wymawianie końcówki „-em”, „-om”, „-en" rzadziej „-on” w miejscu samogłosek „ą” i „ę”. W praktyce wyglonda to mniej wiencej tak:

• pójdem
• bendem
• zrobiem, zrobiom
• chrzonsz(cz)
• krentacz
• plonsajonc

pamiętać należy o wyjątkach w odmianie czasowników:

• ja nie rozumię
• ja nie umię
• ja nie wię

oraz wymowie, ew. pisowni rzeczowników:

• sęs
• pęs
• kąfidęt
• Donald Trųp

Kolejną, dość podobną cechą jest problem z wymową dwóch samogłosek pod rząd. W takim przypadku humaniści często zastępują je spółgłoską „ł”:

• sytłacja
• nałka
• kakało
• krełacja
• wideło

Alfabet

W tym jakże specyficznym języku wyróżniamy też osobny rodzaj alfabetu. Choć litery i ich zapis jest taki sam jak w przypadku języka polskiego, to różnica polega również na wymowie. Jednak tylko w niektórych przypadkach.

Litera	Wymowa
A	æ
B	be
C	ce
D	de
E	æ (brak różnicy pomiędzy A i E powoduje specyficzną wymowę słów w polonistycznym)
F	fe (łatwo załapać, nie?)
G	ge (wymowa bez „i”)
H	h (należy zacharczeć)
I	i
J	jij
K	ke
L	le
M	me
N	ne
O	o
P	pe
R	re
S	s (wymawiać jak wonż)
T	te
U	u
W	we
Y	e, ygrek
Z	ze

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny językoznawstwa. Jeśli nie jesteś Ruskiem z bazaru – rozbuduj go.