Język japoński
Język japoński mówi o sobie, że jest 日本語, co mamy czytać jako nihongo. Jest językiem izolowanym i nie należy do żadnej z grup. Jego pismo jest japońskie (literomiks i katanaga) i kanji. Jest językiem urzędowym w Japonii.
Budowa
W języku japońskim można zaobserwować charakterystyczną opozycję morfologiczno-semantyczną miedzy kategorią przymiotnikowości a kategorią czasownikowości, zachodzącą w obrębie jednolitej pod względem funkcjonalno-składniowym klasy predykatywnych części mowy. Nikt nic nie rozumie, ale tak jest. Albert Einstein po usłyszeniu tego zdania stwierdził: Yyy... no chyba.
Pisanie liter w tym języku polega na namazaniu kilku kresek. Nieważne jakich, i tak będzie to coś znaczyło. Na przykład つんだ いかない czyta się jako tsunda ikanai. よむ czyta się yomu i znaczy czytać .
Język japoński posiada tylko 2 czasy – teraźniejszy i przeszły, które różnią się tylko końcówkami:
- teraźniejszy twierdzący ーます, przeczący ―ません;
- przeszły twierdzący ―ました, przeczący ―ませんでした.
Ze względów ekonomicznych, język japoński nie posiada czasu przyszłego, ponieważ tam nigdy nie wiesz, czy dożyjesz jutra.
Oczywiście, te dwa czasy to dopiero szczyt góry lodowej, bo te dwa czasy mogą być wyrażone w czterech tysiącach różnych stopniach uprzejmości. To, jak uprzejmie musisz mówić następujących faktorów:
- kim jesteś;
- z kim rozmawiasz;
- czy chcesz coś od tej osoby;
- który jest dzień tygodnia;
- jakie nosisz buty;
- jakiego koloru są gacie twojego rozmówcy;
- oraz wiele innych rzeczy.
Moja nauczycielka mówiła chyba kiedyś coś o wieku i szacunku, ale nie wiem, co miała na myśli.
Historia
Najstarsze bazgroły w tym języku pochodzą z V i VI w., a są to nazwy własne takie jak „mama”, „papa”, „dziadzia”, „tyłek” etc. Do VIII wieku język mocno się rozwinął i powstały pierwsze dłuższe teksty. Oto jeden z pierwszych japońskich wierszyków dla dzieci:
今日私は売春を見ていな
いそして好色をしない。
これは悪い日だった、で
もカシャンカを食べに行
く血液と肉だお酒を飲み
たいたくさんたくさん。
Mówi on o trzej krowach, z których jedna nie mogła wydobyć z siebie mleka i przerobiono ją na kaszankę. Drugiej pękło wymię i zdechła. Trzecia dostała kulkę w łeb i poległa na trawie.
Alfabet
Główny artykuł: alfabet japoński
Język japoński posiada 2 alfabety sylabowe (łącznie około 100 znaków), dzięki którym możemy zapisać dosłownie wszystko. Warto zaznaczyć, że każda z tych sylab kończy się samogłoską, z wyjątkiem "n", która jest widocznie również uważana za samogłoskę.
Oprócz tego istnieje jeszcze ogromny zbiór "znaków", kanji (powszechnie znany jako kwiatki, krzaczki, drzewka, znaczki itp, a bardzo często kratki z nieznaną zawartością przy korzystaniu z IksPeka). Jest to pozostałość po chińskim. Istnieje ponad 6000 znaków kanji, ale ponieważ nikomu nie chciało się ich uczyć, ograniczono liczbę "kanji, których trzeba znać, żeby przeczytać (i zrozumieć)japońską gazetę" na 2000. Każde kanji można czytać na conajmniej dwa sposoby (przy czym musisz zawsze wiedzieć, jak przeczytać dane kanji". Kanji można dowolnie ze sobą łączyć. W ten sposób otrzymujemy nowe, fajne słowa.
Przykład:
Łącząc znaczki teraz (今-ima) i dzień (日-hi) otrzymujemy dziś (今日).
Czytanie już nie jest takie prostę, gdyż zamiast oczekiwanego "imahi" otrzymujemy urocze "kyō".
Przykłady
Słowo „deszcz” możemy zapisać za pomocą kanji (drzewka): 雨, lub zwyczajnie, alfabetem sylabicznym : あめ. Deszcz to po prostu ame, pierwsze -drzewko- oznacza ame, a w alfabecie sylabicznym pierwszy znaczek to „a”, drugi to „me”. Ale żeby nie było za łatwo, to ame pisane w ten sposób "あめ" może również oznaczać "cukierek" lub "niebo". Wszystko jasne.
Podstawowe zwroty
Szablon:T お前の愚かな愛称を分かんないよ。
Szablon:T 携帯電話を得れ！
Szablon:T すみません、ここで売春宿か？
Szablon:T ぷ市いぇ桑津にあ すとっしゅ子輪
Szablon:T うるさい、 黙れ
Szablon:T ばか、 馬鹿
Proste, łatwe i logiczne!
