Faraon (powieść)

Ten artykuł dotyczy pruskiej powieści. Zobacz też inne znaczenia słowa „faraon”.

Faraon – dzieło Bolka Prusa z okresu pozytywizmu, będące jedyną książką historyczną tego pisarza (sam nie lubił powieści historycznych). Opowiada o czasach starożytnego Egiptu. Książka cechuje się rozbudowanymi opisami przyrody, chociaż Prus nigdy Egiptu na oczy nie widział. Możliwe, że książka ma jakiś sens przenośny, jednak naukowcy wciąż to badają.

Akcja

Tempo akcji w Faraonie jest porównywalne do tego w Modzie na sukces. Dygresjami w tej książce są obszerne (po kilka stron) opisy przyrody (należy je pomijać). Powieść rozpoczyna cholernie monotonny i statyczny prolog opisujący, jaki to piękny jest Egipt i jak zmienia się w ciągu roku. Jeżeli przeczyta się kilka ostatnich zdań, też będzie się wiedziało o co w tym chodzi. Dynamiczne momenty powieści to: spór, czy można przejść koło żuczków na pustyni, walka Ramzesa z Lykonem (sobowtórem głównego bohatera), opis, jak kamień trafia Sarę w czoło.

Wątki w utworze

• Wątek miłosny – przelotne uczucia Ramzesa XIII.
• Wątek polityczny – czyli jak to Ramzes nie lubi Herhora.
• Wątek religijny – rozprzestrzenianie się religii w kraju poprzez działalność kapłanów na państwo.

Bohaterowie

Jak na powieść historyczną przystało, mamy w niej trochę i jeszcze więcej bohaterów. Każdy z nich cechuje się tym, że chociaż raz słyszał „głosy”, widział rzeczy niesłychane lub miał wrażenie, że cały świat jest przeciwko niemu.

• Ramzes XIII – główny bohater. Nie wiadomo czy tytułowy, bo faraonów w powieści było trzech. Człek usilnie próbujący wyplenić wszelkie oznaki kapłaństwa, które jak sądził, chciało przejąć nad nim władzę. Poza tym jest postacią, która jest na drugim miejscu pod względem słyszalności głosów, które dobrze mu radzą – niestety, nie zawsze ich słucha. Oznacza to, że ma problemy ze sobą. Jest typem amanta, który podnieca się za każdym razem, gdy kapłanki odtańczą swoje tańce. W całej powieści miał 3 kochanki. Pierwszą z nich była żydówka Sara, drugą Kama, a ostatnią żona jego przyjaciela.
• Herhor – najwyższy arcykapłan, człowiek przebiegły i chytry. Konkurent Ramzesa o władzę. Uwielbia niszczyć przyszłość ludziom, których nie lubi. Jest niczym czarny charakter z brazylijskich telenowel. To, że wie więcej niż inni, sprawia, że lubi z ludzi robić debili i wykorzystuje ich niewiedzę do manipulowania nimi, strasząc chłopów zaćmieniem Słońca i wmawiając im, jakoby to był gniew bogów i ogólna apokalipsa.
• Sara – z pochodzenia żydówka, kochanka Ramzesa XIII. W powieści prawie na każdym kroku Egipcjanie okazywali jej antysemityzm. Przykładowo oskarżyli ją o nieszczęścia i rzucili kamieniem w głowę. W końcu ją mordują i jej historia się kończy
• Kama – II kochanka Ramzesa XIII. Jest Fenicjanką oraz czarnym charakterem w związkach Ramzesa. Zazdrosna jak nikt inny, złośliwa niczym osa.
• Hebron – III kochanka Ramzesa. Z jej osobą związany jest romans. Ona jest żoną Tutmozisa, który jest przyjacielem Ramzesa, jednak ona go nie kocha, ale chce z nim być, a Ramzesa mieć tylko jako kochanka.
• Nikotris – matka Ramzesa XIII, żona Ramzesa XII. W całej powieści to ona słyszy najwięcej głosów. Jest naiwna jak mało kto. Wszystko wiąże z religią i bóstwami. To dlatego nikt nie traktuje jej na poważnie
• Ramzes XII – faraon, syn bogów, człowiek z wykształceniem, ojciec Ramzesa XIII. Nawet po śmierci ludzie go czcili.
• Oraz mistrzowie drugiego planu – wojskowi, kapłani, chłopi, tancerki, czarodzieje, prorocy, kupcy, których nie sposób zliczyć i opisać.

Zobacz też

• Antek
• Egipt
• Lalka