Makbet
Być albo nie być – ty jesteś jak zdrowie. Ile cię cenić trzeba, ten tylko się dowie, Gdy Hamlet Książe duński przyjedzie na krowie.
- Witold Pyrkosz w roli Chama – kolegi Makbeta
Nie. Ja tylko pociągnął.
- Słowa Makbeta gdy wyszło na jaw, że to nie kamerdyner, a właśnie on zabił króla.
Szybciej, bo jak ci bańkę zasadzę, to ci z patyka spadnie!
- Żona Makbeta, gdy ten się jeszcze wahał nad swoim czynem.
Książka mi się bardzo nie podoba i dlatego mi się podoba. Bo jak się nie wie co się czyta, to nie należy się brać za pisanie.
- Były prezydent, elektryk o Makbecie.
Włonczenie tej ksionszki do kanonu rektur wymaga sprecyzowania i określenia dalszych kierunkuf rozwoju systemu szkolnego i kadry odpowiadajoncej za realizacje bieżoncych potrzeb. Wyższe założenia ideowe, a także konsultacja z szerokim aktywem umożliwiom w wienkszym stopniu tworzenie kierunkuf postępowego wychowania.
- Minister Edukacji Narodowej o Makbecie.
Makbet – (znany również jako McBet) – dramat, a nawet tragedia Sheakspea… Szekspira napisana po spotkaniu z Wanną Gronkowiec-Walec na początku XVII wieku. Jak twierdzą niektórzy dzieło to podyktował Szekspirowi pewien gadający pies. Podobnie z resztą jak większość jego „radosnej” twórczości.
Fabuła[edytuj • edytuj kod]
Większość akcji rozgrywa się w Szkocji. Mimo to autor nie wspomina nic o transwestytach w kratę. W pierwszym akcie Makbet wraz ze swoim przyjacielem szefem banku Bankiem spotyka 3 wstrętne wiedźmy, które zakładają się z nim, że zostanie on królem Szkocji (stąd jego ksywka McBet).
Aby wygrać zakład, Makbet postanawia zamordować króla Dunkana, królewicza Malcolma, królewicza Donalbeina, swojego przyjaciela Banko, syna Banka, morderców Banka, hrabiego Makdufa, żonę hrabiego Makdufa, syna hrabiego Makdufa, babkę hrabiego Makdufa. Nie mam babki! – odpowiedziałby zapewne hrabia Makduf, gdyby nie fakt, że w międzyczasie zwiał do Anglii, zostawiając swoją rodzinę na pastwę tyrana. To prababkę. – dodałby Makbet, gdyby wiedział, że Makduf nie ma babki.
Jak na tak zwyrodniałego mordercę Makbet okazuje się być mięczakiem. Cały czas ma wyrzuty sumienia, a później halucynacje. Również jego żona, która tak go zachęcała do niecnego czynu, umiera na fiksum dyrdum.
W ostatnim akcie atakują Makbeta wszyscy ci Szkoci, których nie udało się Makbetowi zabić. Tym, który w ostatniej scenie zabija Makbeta, jest Makduf. W nagrodę otrzymuje on od Homera Simpsona roczny zapas piwa Duff (stąd jego ksywka McDuff). W ostatniej scenie dowiadujemy się również, że jego matka nie żyła na długo przed narodzeniem syna.
Interpretacja[edytuj • edytuj kod]
Początkowo Makbet pisany był jako scenariusz amerykańskiego filmu sensacyjnego, w którym główną rolę grać miał Arnold Schwartzeneger. Niestety amerykańscy producenci uznali, że scenariusz jest za mało krwawy i zbyt pruderyjny, aby przyciągnąć przed ekrany gimbusy, pustaki i nastolatków. Producenci obawiali się również, że język w którym powstało to wielkie dzieło, mógłby być niezrozumiały dla przeciętnego widza. Nawet napisany naprędce monolog pijanego portiera i happy end (zabicie Makbeta i przekazanie korony w prawowite ręce) nie poprawiły sytuacji.
Niezrażony sytuacją Szekspir postanowił wystawić tragedię w teatrze. Okazało się, że nie było tragedii. Makbet, mimo oskarżeń o gejostwo, żydostwo a antysemityzm, osiągnął wielki sukces. Hollywoodzcy producenci do dziś plują sobie w brodę, a sztuka stała się inspiracją dla twórców takich dzieł jak Shrek, Gwiezdne Wojny czy Program Wyborczy Solidarnej Polski.
Makbet, co charakterystyczne dla twórczości Szekspira, jest pełen mordu, krwi, spisków, polityki, pijaństwa, seksu i przemocy. Dzięki temu jest idealny na rodzinne spotkania w teatrze lub przeglądy młodzieżowych teatrów amatorskich.
