Język chiński
Język chiński – standardowy język urzędowy kraju znad Jangcy. Posługuje się nim ok. 1,3 mld ludzi na ziemi (większość z nich to Chińczycy) i dzięki temu jest językiem nr 1 na świecie. Jest podobny do języków: japońskiego i koreańskiego, ale jego znaki są znacznie bardziej skomplikowane. Na przykład japońskiej literze 日 odpowiada chińskie 漢. Podobnie jak język japoński składa się z ogromnej ilości znaczków, ale jest ich więcej (49 762, a nie 50 000, jak sądzi większość osób).
Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od niechińskich. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe).
Warto również nadmienić, że w języku japońskim oraz koreańskim istnieją alfabety sylabiczne dzięki którym, przy pomocy ok. 50. znaków, możemy zapisać wszystko. I wtedy jest ok. Tylko Chińczycy są na tyle bezmyślni by nadal posługiwać się samym Kanji (to te znaczki), gdzie każdy znak ma tysiąćpięćsetstodziewięćset różnych znaczeń! I weź tu człowieku sobie gazetę przeczytaj...
Nieodkrytą zagadką pozostało to, jak chińscy nonsensopedyści komunikują się na IRC-u, skoro klawiatura ma kilkadziesiąt liter, a język chiński kilkadziesiąt tysięcy. Pewna teoria twierdzi, że Chińczycy ułatwiają sobie to zadanie posługując się tylko ośmioma tysiącami z nich.
