Bierutów

Generalnie to burdel jest, no… no burdel.

Jeden z mieszkańców po kilku głębszych

A teraz po 50 groszy za kilo złomu tam na Towarowej.

Młody człowiek o Bierutowie

Bierutów – cesarstwo, należące jeszcze jakimś cudem do Polski (walczy o autonomię), położone gdzieś na dolnym Ślunsku na samej granicy z województwem opolskim. Mało kto wie, że istnieje (inni po prostu wolą nie wiedzieć), bo linia granicy województwa na mapie zasłania tę śmieszną kropkę z podpisem Bierutów. Nazwa miasta jest zupełnie przypadkowa, a wszyscy, którzy myślą inaczej, trafią w ręce tajemniczych panów.

Historia

711 lat temu dziwnym zbiegiem okoliczności otrzymała prawa miejskie, a libacja z tej okazji trwa do dzisiaj. W sumie, to od tej pory nic godnego uwagi się tam nie wydarzyło, chyba, że zuchwała kradzież trunku procentowego przez dwóch panów, którzy wyrwali kraty w monopolowym za pomocą legendy polskiej motoryzacji – Ursusa c360, oraz próbowali uciekać przed policją, obniżając prędkość radiowozu o 10 atakiem specjalnym: rzut bananem. Niestety bezskutecznie…

Gospodarka

Bierutów przyciąga wielu inwestorów mogących cieszyć się zyskami z wielkich zakładów recyklingu surowca wtórnego (czyt. złomowisko). Swego czasu istniała tu też cukrownia, póki nie przylazły ruskie i nie sprzedały maszyn na złom. Istniała tu też fabryka leków, ale znowu przylazły ruskie z automatami i rozpindrzyli wszystek w drobny mak. Tak naprawdę, to wszystko, co kiedyś tu funkcjonowało, zostało sprzedane na złom. Obecność złomowiska nie wróży także dobrze i nowym inwestycjom, więc całokształt wskazuje na to, że miasto to zatrzyma się w obecnym stanie kolejne 700 lat.

Ten artykuł dotyczy jakiejś pipidówy, sądząc po jego rozmiarze. Jeśli sprzeciwiasz się zaniżaniu znaczenia tej metropolii – rozbuduj go.