U.D.O.: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M |
|||
| (Nie pokazano 27 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Udo Dirkschneider.jpg|200px|thumb|Jedyny i niepodzielny wódz]] |
|||
=Beton= |
|||
'''U.D.O.''' (także '''Udo Dirkschneider's Orgy<ref>[[język polski|pol]]. Orgia Udo Dirkschneidera</ref>''') – [[Niemcy|niemiecki]] zespół założony przez <del>Piszczel</del> <del>Kolano</del> [[Udo Dirkschneider]]a po tym jak członkom [[Accept]]u znudził się jego głos przypominający pracującą wiertarkę. |
|||
{{t|Beton}}obiekt uwielbienia budowlańców, często [[seks|z wzajemnością]], ciało sprężyste<ref>Zgodnie z zasadą, że jeśli praktyka nie zgadza się z teorią, tym gorzej dla praktyki</ref>. Przez profanów nazywany jest ''sztucznym kamieniem''. Najprostszy beton składa się z [[piasek|piasku]], [[woda|wody]] i [[cement]]u. |
|||
== |
== Historia == |
||
Początek zespołu datuje się na moment wydania pierwszego albumu. To makabryczne wydarzenie miało miejsce w 1987. Choć na albumie grają już muzycy U.D.O., to cały materiał napisany został przez członków Accept, co przejawia się w jej brzmieniu. |
|||
Beton znany był już w czasach starożytnych, w Rzymie i w Chinach. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego cement został jednak uznany za dzieło [[Szatan]]a i beton na dobry tysiąc lat został wyparty ze świadomości Europejczyków. Recepturę produkcji cementu odkrył dopiero w 1756 Anglik John Smeaton. Jego beton nie był jednak takim betonem jaki znamy, między innymi miał brązową, a nie szarą barwę. Wywoływało to, zwłaszcza w czasie produkcji i transportu mieszanki półciekłej, [[kupa|jednoznaczne skojarzenia]], co sprawiało, że był niechętnie stosowany. Renesans betonu nastąpił dopiero po wynalezieniu kanonicznego, szarego cementu portlandzkiego. Od tego czasu beton jest obecny niemal wszędzie, od domków letniskowych poprzez urzędy państwowe po sam sejm. |
|||
Już od samego początku zespół posiadał tendencje do ustawicznych zmian składu, skutkiem czego każdy następny album był nagrywany w innym składzie. Po pewnym czasie sam Dirkschneider doszedł do wniosku, że taka zabawa jest bez sensu i w 1992 wrócił do Acceptu. |
|||
== Metody produkcji == |
|||
W obecnych czasach |
|||
Wydawać by się mogło, że to już definitywny koniec zespołu, ale zaledwie pięć lat później Dirkschneider ponownie opuścił Accept. Tym razem zaprosił do U.D.O. także perkusistę Stefana Kaufmanna, któremu powierzył dość awangardowo rolę gitarzysty. Duet gitarowy stworzył z nim [[Szwajcaria|Szwajcar]] Igor Gianola, a rolę basisty przejął znany już z wcześniejszego składu Fitty Weinhold. Perkusista, co prawda, dalej był zmieniany systematycznie, ale można mówić o jakiejś stabilizacji składu. Tak nagrywali kolejne albumy, odchodząc powoli od klasycznego brzmienia Acceptu w stronę czegoś nowocześniejszego. Zaskoczenie przyszło w 2010, gdy Accept zaprezentował [[Blood of the Nations|nowy album]], który miał zbliżone brzmienie. Rozgoryczony tym Dirkschneider wywalił gitarzystów i przygotował nowy album o znacznie miększym brzmieniu, przywodzącym na myśl [[Gamma Ray]]. |
|||
== Rodzaje betonu == |
|||
=== Ze względu na wytrzymałość === |
|||
*{{t|Beton zwykły}}jak sama nazwa wskazuje jest zwykły, co oznacza, że nie wyróżnia się niczym szczególnym. Przykładem takiego betonu jest pan pilnujący wejścia na imprezę dostępną od lat osiemnastu. |
|||
*{{t|Beton wysokowytrzymały}}beton o wytrzymałości nieco większej niż beton wykonywany ze specjalnie przygotowanego cementu. Sztandarowym przejawem betonu wysokowytrzymałego są politycy. |
|||
*{{t|Beton wysokowartościowy}}charakteryzuje się wysoką wytrzymałością na ściskanie, wykonywany poprzez dodanie do betonu wysokowytrzymałego superplastyfikatorów. Przykładem takiego betonu jest [[pani z dziekanatu]] – nie dość, że beton to jeszcze przekonany o własnej wartości. |
|||
*{{t|Beton o wysokiej wytrzymałości wczesnej}}inaczej szybkotwardziejący, wykonywany z cementów z literką „R” w nazwie. Betonem o wysokiej wytrzymałości wczesnej nazywani są kolejarze, których trzy pierwsze słowa po urodzeniu to „mama, tata, dotacja”. |
|||
== Skład zespołu == |
|||
=== Ze względu na pozostałe właściwości === |
|||
Wymienienie wszystkich członków zespołu zeżarłoby całe zasoby serwera Nonsensopedii, dlatego nie ujawni się ich tutaj. Zresztą, dla większości fanów i tak liczy się tylko Dirkschneider. |
|||
Receptura produkcji tych betonów jest tak tajna, że nie zna jej nikt poza grupą wykwalifikowanych pracowników. Niemniej każdy z pewnością już się z nimi zetknął. |
|||
*{{t|Beton siarkowy}}przykładem takiego betonu jest [[Anarchia| zatwardziały anarchista]] spożywający tanie wino. |
|||
*{{t|Beton <del>przezroczysty</del><ref>Tak twierdzi [[Wikipedia]]</ref> transparentny}} dzięki zalanym w nim światłowodom może przewodzić promienie świetlne. |
|||
*{{t|Drewnobeton}}połączenie betonu zwykłego z zalanymi w nim wiórami. Holendrzy robią z tego dachówki, w [[Polska|Polsce]] to niemożliwe<ref>Jak wszystko...</ref>. Przykładem drzewobetonu są nasi [[Reprezentacja Polski w piłce nożnej|piłkarze]]. |
|||
*{{t|Beton samozagęszczalny}}potrafi sam się utwardzać. Jego przykładem są pracownicy [[Urząd skarbowy|Urzędu Skarbowego]] – nie potrzebują ustaw, żeby wykończyć przedsiębiorcę. Wystarczy, że ''wiedzą'', że mają rację. |
|||
== Dyskografia == |
|||
Należy przy tym nadmienić, że powyższe rodzaje betonu mogą przeplatać się i łączyć ze sobą w niemal dowolnych kombinacjach. W praktyce oznacza to między innymi, że beton samozagęszczalny może być jednocześnie betonem wysokowartościowym. Szanse przebicia się przez taki opór materii są zatem bliskie zeru. |
|||
* '''Animal House''' (''Dom dla zwierząt'', 1987) – niejaki [[Lordi]] twierdzi, e ta płyta zmieniła jego życie i sprawiła, że zaczął ubierać się w skóry i grać heavy metal. Utwory takie same jak Acceptu, bo pisane przez jego członków. |
|||
* '''Mean Machine''' (''Machina znaczeń'', 1988) – tutaj, co prawda, nie ma już śladu po Accepcie, ale mimo to cała płyta brzmi tak samo jak poprzednia. |
|||
* '''Faceless World''' (''Świat bez twarzy'', 1990) – również ''nihil novi''. Płytka taka jak jej tytuł – bez twarzy. |
|||
* '''Timebomb''' (''Bomba zegarowa'', 1991) – a tu Accept powoli się wlewa z powrotem. Deaffy, pisząca teksty dla nich, objawiła się i tutaj. Mimo to album odchodzi od poprzedniej stylistyki. Jest znacznie bardziej [[mrok|mroczny]]. |
|||
* '''Solid''' (''Lity'', 1997) – pierwszy album Dirkschneidera po opuszczeniu Acceptu. W zasadzie to samo. |
|||
* '''No Limits''' (''Bez limitów'', 1998) – tu dalej kisi się klasyczny Accept. Udo proponuje nam też wspólne polowanie na ludzi. |
|||
* '''Holy''' (Święty, 1999) – to samo, co wcześniej. |
|||
* '''Man and Machine''' (''Człowiek i maszyna'', 2002) – a tu już znacznie ciężej, choć bez przesady. Płyta przesycona kryzysem wieku średniego. |
|||
* '''Thunderball''' (''Piorun kulisty'', 2004) – a tu jest już zupełnie inaczej niż jeszcze dwie płyty temu. Ciężko i mrocznie, a do tego Udo coraz bardziej charczy<ref>Tak, to możliwe!</ref>. |
|||
* '''Mission No. X''' (''Misja nr X'', 2005) – tu z kolei miało być mrocznie, ale przez takie, a nie inne teksty, wyszło jak zwykle. |
|||
* '''Mastercutor''' (''Mistrzowski kastrator'', 2007) – ciężko, mrocznie, gdzie nie spojrzeć tam piekło i szatany. A także coraz bardziej chrypnący wokalista. |
|||
* '''Dominator''' (''[[Mariusz Pudzianowski|Pudzian]]'', 2009) – a tutaj ciężkość osiąga apogeum. Nawet ballady mają gitarę w stylu [[Candlemass]]. |
|||
* '''Rev-raptor''' (''[[Reptilianie|Reptilianin]]'', 2011) – a tutaj do tego Dirkschneider zaczyna opiewać [[Josef Mengele|doktora Mengele]], kolegę taty z wojska. |
|||
* '''Steelhammer''' (''Stalowy młotek'', 2013) – a tu dla odmiany power metal w stylu Gamma Ray. Co prawda, Udo nie zaśpiewał nagle słowiczym trelem, ale nie można mieć przecież wszystkiego. |
|||
* '''Decadent''' (''Dekadencki'', 2015) – a tutaj jakby mniej wiertarki a więcej popisów nowych gitarzystów. Tytuł adekwatny do treści albumu. |
|||
== Zobacz też == |
|||
=Muzycy= |
|||
* [[Accept]] |
|||
==Hansi Kürsch== |
|||
* [[Gamma Ray]] |
|||
Wokalista [[Blind Guardian]]. Uwielbia barwę własnego głosu dlatego, wzorem [[Queen#Frontman|Freddiego Mercury'ego]] zwielokrotnia go podczas produkcji albumów (tj. chórki powstają nałożenie na siebie tej samej partii wokalnej w minimalnym rozsunięciu czasowym. Jest też wielkim fanem [[Władca Pierścieni|Władcy Pierścieni]] i czasem zdaje mu się, że jest [[hobbit]]em. |
|||
* [[Udo Dirkschneider]] |
|||
==André Olbrich== |
|||
Gitarzysta [[Blind Guardian]]. Nie potrafi zagrać własnych solówek (gra je za niego [[Kai Hansen]]), gdyż powstają poprzez dogrywanie poszczególnych fragmentów podczas produkcji albumów. Mimo to jest uznawany za jednego z lepszych niemieckich gitarzystów. |
|||
==Thomas Stauch== |
|||
Były perkusista [[Blind Guardian]]. Jest przeciwieństwem standardowego niemieckiego perkusisty i potrafi zmieniać tempo w czasie trwania utworu. Czasem nawet zespół pozwalał mu zagrać solówkę na koncercie. W 2005 stwierdził jednak, że dzieje się tak zdecydowanie za rzadko i odszedł szukać sobie szczęścia w innym zespole. Jak na razie bez sukcesu. |
|||
{{Przypisy}} |
|||
==Mat Sinner== |
|||
Basista i lider [[Primal Fear]]. Czasem pomaga [[Ralf Scheepers|Scheepersowi]] śpiewać. Ma też własny zespół o nazwie ''Sinner'', tj. ''Grzesznik''. |
|||
==Tobias Sammet== |
|||
Wokalista zespołu [[Edguy]] i lider projektu [[Avantasia]]. Zbliżony możliwościami wokalnymi do [[Bruce Dickinson|Bruce'a Dickinsona]] i uważany za jego godnego następcę. Nabił sobie jednak do głowy, że będzie naśladował [[Michael Kiske|Kiskego]], co wychodzi mu delikatnie mówiąc śmiesznie. Sammet grał też na basie na pierwszych albumach Edguya, ale w pewnym momencie stwierdził, że mu się nie chce. |
|||
==Piet Sielck== |
|||
W młodym wieku wyjechał do Stanów, bo zamarzyło mu się zostać producentem muzycznym. Niestety nie odniósł za oceanem większych sukcesów i wrócił do Europy. Tu założył z pomocą [[Kai Hansen|Hansena]] zespół [[Iron Savior]], któremu przewodzi do dziś. Wyróżnia się bardzo charakterystycznym śpiewem przywodzącym na myśl rannego niedźwiedzia. Jest też stosunkowo kiepskim gitarzystą. |
|||
{{Power Metal}} |
|||
=Zespoły= |
|||
==U.D.O.== |
|||
Zespół założony przez [[Udo Dirkschneider]]a po tym jak opuścił on [[Accept]]. Stało się tak ''z powodu różnic w poglądach dotyczących kierunku, w którym powinna podążać muzyka zespołu''. Jest to dość charakterystyczne twierdzenie, jeśli wziąć pod uwagę, że U.D.O. gra niemal dokładnie to samo co Accept. Chociaż nie, rosyjskiego hymnu nie grają. |
|||
==Stratovarius== |
|||
==Edguy== |
|||
Zespół założony przez grupkę kolegów ze szkoły. Jego nazwa pochodzi od przezwiska jakim obdarzyli swojego nauczyciela matematyki w liceum. Aby się wylansować sięgali po pomoc wielu znanych muzyków takich jak [[Hansi Kursch]] czy [[Michael Kiske]]. Muzycznie powielają z reguły pierwsze płyty [[Helloween]]. Na tle innych zespołów powermetalowych wyróżnia go zaskakująca obfitość instrumentów klawiszowych (to ktoś jeszcze pamięta, że jest coś takiego jak ''klawisze''!?). |
|||
==Demons & Wizards== |
|||
Dość charakterystyczny twór mogący pochwalić się dwupłytowym dorobkiem. Składa się z [[Hansi Kursch|Hobbita]] i gitarzysty [[Iced Earth]] Jona Schaffera. Grają [[Power Metal]] z elementami [[Heavy metal]], a teksty ich utworów dotyczą najczęściej literatury fantastycznej. |
|||
==Masterplan== |
|||
Szwedzko-niemiecki zespół [[power metal|powermetalowy]]. Dość charakterystyczny biorąc pod uwagę, że ma na składzie tylko jednego gitarzystę, a rolę drugiego przejął klawiszowiec. Przez to wiele utworów brzmi jak podróbka [[Disco polo]]. |
|||
==Dream Evil== |
|||
Szwedzki zespół założony przez producenta, w związku z czym gra odtwórczą, skrajnie komercyjną wersję [[Power metal|power metalu]]. W pewnym momencie podczas nagrywania pierwszej płyty uśpić jego czujność i stworzyć cudo o nazwie ''The Book of Heavy Metal (March of Metallians)'', która to piosenka stanowi unikalne połączenie Power metalu z [[Death metal|death metalem]]. Stosunkowo ciężkim momentem dla zespołu było odejście w 2009 gitarzysty Gusa G., który zaczął grać w zespole [[Ozzy Osbourne|Ozzy'iego Osbourne'a]]. |
|||
==Iced Earth== |
|||
Amerykański zespół założony przez dwóch policjantów, przyrodnich braci zresztą, grający coś pomiędzy [[thrash metal|thrashe]] a [[power metal]]em. Jest niezwykle amerykanocentryczny, dlatego w Europie mało kto o nim słyszał. Niemniej w pewnym momencie, gdy policjant robiący za wokalistę stwierdził, że mu się nie chce, wydali całkiem sympatyczny album z Timem Owensem jako wyjcem. Co prawda dotyczył on dalej amerykańskiej historii, ale widać nie można mieć wszystkiego. |
|||
=Płyty= |
|||
[[Kategoria:Zespoły metalowe]] |
|||
==To the Metal!== |
|||
[[Kategoria:Niemieckie zespoły]] |
|||
'''''To The Metal!''''' is the tenth full length studio album by [[Gamma Ray (band)|Gamma Ray]]. It was released on 29 January 2010. <br> |
|||
To promote '''''To The Metal!''''', [[Gamma Ray (band)|Gamma Ray]] will headline a tour with [[Freedom Call]] and [[Secret Sphere]]. |
|||
The album was recorded in Kai's own studio in Hamburg in autumn 2009.<br> |
|||
The band has recorded 12 songs. Ten of them will be featured on the regular album release, while the other two will be bonus tracks and they will appear on the different editions of the album.<br> |
|||
The band described some of the songs on the official website, revealing that there will be a full-throttle number called "Rise", a rhythmic and melodically diverse song called "Time To Live", and a multilayered anthem titled "All you need to know", featuring ex-[[Helloween]] frontman [[Michael Kiske]].<br> |
|||
Other songs mentioned are "No Need to Cry", a song written by [[Dirk Schlächter]] about the death of his father, "To The Metal", a song they played on various festivals last summer and the atmospherically dense "Empathy". |
|||
==Album versions== |
|||
# Regular jewel case CD |
|||
# Limited edition featuring an additional DVD (including the making-of) |
|||
# Red vinyl in gatefold packaging |
|||
# Collectors’ edition featuring CD and 7” vinyl with 2 unreleased tracks, completely hand-signed |
|||
==Critical reception== |
|||
The critical reception to this album has been mostly positive, with some critics praising the musicianship and the drumming in particular. <nowiki>[{{Allmusic|class=album|id=r1715425|pure_url=yes}}]</nowiki> Others have praised the band for their consistency and for remaining 'one of heavy metal’s most unsung heroes'. <!---<ref>{{cite web|url=http://heavymetal.about.com/od/g/gr/gammaray-tothemetal.htm |title=Gamma Ray To The Metal Review - Review of To The Metal by Gamma Ray |publisher=Heavymetal.about.com |date=2010-03-16 |accessdate=2012-03-12}}</ref>---> |
|||
==Personnel== |
|||
* [[Kai Hansen]] - vocals, guitar |
|||
* [[Henjo Richter]] - guitar, keyboards |
|||
* [[Dirk Schlächter]] - bass, vocals on "No Need to Cry" |
|||
* [[Dan Zimmermann]] - drums |
|||
===Guest musician=== |
|||
* [[Michael Kiske]] - vocals on "All You Need to Know" |
|||
==Credits== |
|||
* Produced and engineered by: [[Dirk Schlächter]], [[Kai Hansen]] |
|||
* Cover Painting by: Hervé Monjeaud |
|||
==Crimson Thunder== |
|||
'''''Crimson Thunder''''' is the fourth studio release by [[Sweden|Swedish]] metal band [[HammerFall]]. It was the first album the band worked with producer [[Charlie Bauerfeind]] on. |
|||
The cover art is made by [[Samwise Didier|Samwise]] who is best known for his [[Warcraft universe|Warcraft]] concept arts. |
|||
==Personnel== |
|||
* '''[[Joacim Cans]]''' - ''Lead & backing vocals'' |
|||
* '''[[Oscar Dronjak]]''' - ''Lead & Rhythm guitars, Backing vocals'' |
|||
* '''[[Stefan Elmgren]]''' - ''Lead, rhythm & acoustic guitars, Backing vocals'' |
|||
* '''[[Magnus Rosén]]''' - ''Bass guitar'' |
|||
* '''[[Anders Johansson]]''' - ''Drums & percussion'' |
|||
==Release information== |
|||
*Digipack CD, LP, shaped CD, picture LP, comic book edition, leather bound comic book edition, DVD-Audio, value box (with "Hearts On Fire" CDS), Gold Award edition. |
|||
*Limited Gold Editions comes in an amaray (DVD-box), including printed HammerFall signatures, including golden HammerFall-plektrum, including bonus track ("Heeding The Call" - live) and videoclip ("Hearts On Fire"). |
|||
*Special Comic Edition Features a CD of Crimson Thunder housed in an oversize hardback comic book, with an original comic story and the album's original liner notes/lyrics. Stricktly Limited CD & Comicbook with 25 pages comic + 7 pages booklet, hardcover size A4 & the bonustrack "Rising Force". |
|||
*DVD-Audio comes in 5.1 Dolby Surround Multichannel Sound. Playable into all DVD Players and with 5.1 Channel Surround Sound System and has "Hearts On Fire" videoclip. |
|||
*There has also been a numbered (1000 have been made) limited edition 3CD longform leather digibook, that contains two 3" MCDs with one track on it each: Crazy Nights ([[Loudness (band)|Loudness]] cover), Detroit Rock City ([[Kiss (band)|Kiss]] cover). |
|||
*The Japanese version contains the bonus tracks: Crazy Nights ([[Loudness (band)|Loudness cover]]), Renegade (live), Hammerfall (live). |
|||
==Framing Armagedon== |
|||
'''''Framing Armageddon: Something Wicked Part 1''''' is the eighth [[studio album]] from [[Iced Earth]], released on September 11, 2007. It is part one of two [[concept album]]s based on a trilogy of songs from Iced Earth's fifth studio album, ''[[Something Wicked This Way Comes (Iced Earth album)|Something Wicked This Way Comes]]''. The saga, aptly titled the [[Something Wicked Saga]], tells the fictional history of mankind, from its creation to its destruction. It is the second and final album with vocalist [[Tim "Ripper" Owens]]. |
|||
==Overview== |
|||
''Framing Armageddon'' is the band's first studio album featuring lead guitarist [[Troy Seele]], and drummer [[Brent Smedley]], who never played on an Iced Earth studio album during his previous stints with the group. [[Tim "Ripper" Owens]] makes his final appearance as lead singer on this record, as well. Also, this was bassist [[Dennis Hayes (bassist)|Dennis Hayes]]' first appearance on an Iced Earth album, though he only appears on two songs. Former Iced Earth lead guitarist [[Tim Mills]] is featured on "Reflections", and co-wrote both that song and "Infiltrate and Assimilate". |
|||
In December 2006, [[Jon Schaffer]] posted a journal announcing that Iced Earth's new album, then titled ''Something Wicked - Part 1'', would be released in September/October 2007. The followup album, then titled ''[[Revelation Abomination (Something Wicked Part 2)|Something Wicked - Part 2]]'', would be released in January/February 2008. On March 17, Schaffer announced the final tracklist, and that the album would be renamed to ''Framing Armageddon (Something Wicked Part 1)'', with a new target release of August or September. On June 25, Schaffer uploaded the cover of the album on icedearth.com. Audio samples of all the tracks have been posted at [http://spv.de spv.de], the official site of the band's record label. |
|||
A [[music video]] for "Ten Thousand Strong" was released, though lead guitarist [[Troy Seele]] was not yet with the band when it was filmed. The video features [[rotoscoping]]. |
|||
The Japanese release of ''Framing Armageddon'' featurs the album's single, "[[Overture of the Wicked]]," as a bonus disc. |
|||
Jon Schaffer intends to release both of the Something Wicked albums in one [[box set|boxed set]], with Matt Barlow contributing the vocals on both albums for the sake of continuity, adding at least four songs to ''The Crucible of Man'' and [[remixing]] ''Framing Armageddon''.<ref>[http://www.roadrunnerrecords.com/blabbermouth.net/news.aspx?mode=Article&newsitemID=101877 Iced Earth: Video Of Athens Press Conference]. [[Blabbermouth.net]]. Retrieved on August 12, 2008.</ref> |
|||
== Story == |
|||
''Framing Armageddon: Something Wicked Part 1'' tells the story of the Setians, who were the original inhabitants of [[Earth]], and are directly descended from the "Great Architect". They are said to have nearly omniscient knowledge. Humans, who have developed space travel, invade Earth in a bid for "ultimate power and ultimate knowledge", killing all but ten thousand Setians (Invasion, Motivation of Man, Setian Massacre). |
|||
The remaining ten thousand go into hiding in the mountains in the east (A Charge To Keep). The Setian High Council, which consists of the twelve Elders and the High Priest, make a plan to get revenge on the invading human race (Reflections, Ten Thousand Strong, Order of the Rose). They plan to initiate "The Clouding", which involves brainwashing all the humans and making them forget their origins (Cataclysm, The Clouding). Once completed, the Setians will manipulate history by creating religions (Judaism, Islam, Christianity, etc.) to further divide the humans (Infiltrate and Assimilate, Retribution Through the Ages, The Domino Decree, Framing Armageddon). Once humankind is sufficiently divided, after ten thousand years, the Setians will await, as the prophecy told millennia ago, the birth of the Antichrist, [[Set Abominae]] (When Stars Collide, The Awakening). Set Abominae will destroy all of the human race and execute the revenge the Setians have long awaited. |
|||
''Framing Armageddon'' tells the story from the prophecy to the events right before the birth of [[Set Abominae]]. |
|||
==Personnel== |
|||
*[[Jon Schaffer]] - Lead/Rhythm/Acoustic Guitars; Bass Guitars; Backing Vocals |
|||
*[[Tim "Ripper" Owens]] - Lead/Backing Vocals |
|||
*[[Brent Smedley]] - Drums/Backing Vocals |
|||
===Additional personnel=== |
|||
*[[Troy Seele]] - Guitar Solos (Tracks 5,6,10,12,14 and 17) |
|||
*[[Dennis Hayes (bassist)|Dennis Hayes]] - Bass Guitars (7); Fretless Bass Guitar (12) |
|||
*Jim Morris - Lead Guitars (16); Backing Vocals |
|||
*[[Tim Mills]] - Clean Guitars (7) |
|||
*Howard Helm - Keyboards; Hammond Organ; Backing Vocals |
|||
*Steve Rogowski - Cello |
|||
*Todd Plant - Backing Vocals |
|||
*Patina Ripkey - Backing Vocals |
|||
*Debbie Harrell - Backing Vocals |
|||
*Kathy Helm - Backing Vocals |
|||
*Jason Blackerby - Backing Vocals |
|||
{{Przypisy}} |
|||
Aktualna wersja na dzień 11:24, 5 wrz 2021
U.D.O. (także Udo Dirkschneider's Orgy[1]) – niemiecki zespół założony przez Piszczel Kolano Udo Dirkschneidera po tym jak członkom Acceptu znudził się jego głos przypominający pracującą wiertarkę.
Historia[edytuj • edytuj kod]
Początek zespołu datuje się na moment wydania pierwszego albumu. To makabryczne wydarzenie miało miejsce w 1987. Choć na albumie grają już muzycy U.D.O., to cały materiał napisany został przez członków Accept, co przejawia się w jej brzmieniu.
Już od samego początku zespół posiadał tendencje do ustawicznych zmian składu, skutkiem czego każdy następny album był nagrywany w innym składzie. Po pewnym czasie sam Dirkschneider doszedł do wniosku, że taka zabawa jest bez sensu i w 1992 wrócił do Acceptu.
Wydawać by się mogło, że to już definitywny koniec zespołu, ale zaledwie pięć lat później Dirkschneider ponownie opuścił Accept. Tym razem zaprosił do U.D.O. także perkusistę Stefana Kaufmanna, któremu powierzył dość awangardowo rolę gitarzysty. Duet gitarowy stworzył z nim Szwajcar Igor Gianola, a rolę basisty przejął znany już z wcześniejszego składu Fitty Weinhold. Perkusista, co prawda, dalej był zmieniany systematycznie, ale można mówić o jakiejś stabilizacji składu. Tak nagrywali kolejne albumy, odchodząc powoli od klasycznego brzmienia Acceptu w stronę czegoś nowocześniejszego. Zaskoczenie przyszło w 2010, gdy Accept zaprezentował nowy album, który miał zbliżone brzmienie. Rozgoryczony tym Dirkschneider wywalił gitarzystów i przygotował nowy album o znacznie miększym brzmieniu, przywodzącym na myśl Gamma Ray.
Skład zespołu[edytuj • edytuj kod]
Wymienienie wszystkich członków zespołu zeżarłoby całe zasoby serwera Nonsensopedii, dlatego nie ujawni się ich tutaj. Zresztą, dla większości fanów i tak liczy się tylko Dirkschneider.
Dyskografia[edytuj • edytuj kod]
- Animal House (Dom dla zwierząt, 1987) – niejaki Lordi twierdzi, e ta płyta zmieniła jego życie i sprawiła, że zaczął ubierać się w skóry i grać heavy metal. Utwory takie same jak Acceptu, bo pisane przez jego członków.
- Mean Machine (Machina znaczeń, 1988) – tutaj, co prawda, nie ma już śladu po Accepcie, ale mimo to cała płyta brzmi tak samo jak poprzednia.
- Faceless World (Świat bez twarzy, 1990) – również nihil novi. Płytka taka jak jej tytuł – bez twarzy.
- Timebomb (Bomba zegarowa, 1991) – a tu Accept powoli się wlewa z powrotem. Deaffy, pisząca teksty dla nich, objawiła się i tutaj. Mimo to album odchodzi od poprzedniej stylistyki. Jest znacznie bardziej mroczny.
- Solid (Lity, 1997) – pierwszy album Dirkschneidera po opuszczeniu Acceptu. W zasadzie to samo.
- No Limits (Bez limitów, 1998) – tu dalej kisi się klasyczny Accept. Udo proponuje nam też wspólne polowanie na ludzi.
- Holy (Święty, 1999) – to samo, co wcześniej.
- Man and Machine (Człowiek i maszyna, 2002) – a tu już znacznie ciężej, choć bez przesady. Płyta przesycona kryzysem wieku średniego.
- Thunderball (Piorun kulisty, 2004) – a tu jest już zupełnie inaczej niż jeszcze dwie płyty temu. Ciężko i mrocznie, a do tego Udo coraz bardziej charczy[2].
- Mission No. X (Misja nr X, 2005) – tu z kolei miało być mrocznie, ale przez takie, a nie inne teksty, wyszło jak zwykle.
- Mastercutor (Mistrzowski kastrator, 2007) – ciężko, mrocznie, gdzie nie spojrzeć tam piekło i szatany. A także coraz bardziej chrypnący wokalista.
- Dominator (Pudzian, 2009) – a tutaj ciężkość osiąga apogeum. Nawet ballady mają gitarę w stylu Candlemass.
- Rev-raptor (Reptilianin, 2011) – a tutaj do tego Dirkschneider zaczyna opiewać doktora Mengele, kolegę taty z wojska.
- Steelhammer (Stalowy młotek, 2013) – a tu dla odmiany power metal w stylu Gamma Ray. Co prawda, Udo nie zaśpiewał nagle słowiczym trelem, ale nie można mieć przecież wszystkiego.
- Decadent (Dekadencki, 2015) – a tutaj jakby mniej wiertarki a więcej popisów nowych gitarzystów. Tytuł adekwatny do treści albumu.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
