Edguy

Edguy – niemiecki zespół, który chciałby grać hard rocka, niestety ogranicza go standardowy niemiecki perkusista, dlatego gra coś unikalnego w skali światowej, co nie doczekało się jeszcze własnej nazwy. Wyjątkowo nie jest z Hamburga, lecz z Fuldy.

Historia

Zespół założyło w 1992 czterech kolegów ze szkoły: Tobias Sammet, Jens Ludwig, Dirk Sauer i Dominik Storch. Pierwszy z nich objął rolę basisty, klawiszowca i wokalisty, ostatni zatrzymał dla siebie perkusję, a dwaj pozostali wzięli gitary. Ponieważ muzycy mieli wtedy po około piętnaście lat, na pierwszym miejscu ich zainteresowań znajdowała się szkoła, co znalazło odzwierciedlenie w nazwie zespołu. Pochodziła ona od ksywki jaką chłopcy nadali znienawidzonemu nauczycielowi matematyki.

Pierwsze dema pojawiły się już w 1994 i zostały wydane za pieniądze rodziców. Niemcy są wszakże bogaci stać ich. Żeby inwestycja się zwróciła, trzeba było czekać jednak do 1997, gdy została wydana pierwsza płyta, Kingdom of Madness. Mniej więcej w tym samym momencie Sammet zorientował się, że nie jest w stanie jednocześnie grać na basie i śpiewać. Jego miejsce przy basi zajął niejaki Tobias Excel Exxel. Rok później Dominik Storch doszedł do wniosku, że nie chce mu się jeździć w trasy koncertowe dalej niż sto kilometrów od mamy i również opuścił zespół, dlatego na drugim albumie zespołu gra perkusista sesyjny. Ostatecznie za garami zasiadł Felix Bohnke.

W tym składzie muzycy nagrali wszystkie następne płyty, ponieważ są zadowolonymi z życia Nie śpię, bo trzymam kredensmcami i nie chce im się kłócić o kasę.

Skład zespołu

• Tobias Sammet – wokal, klawisze. Oprócz tego pisanie tekstów.
• Jens Ludwig – gitara, komponowanie utworów.
• Dirk Sauer – jeszcze jedna gitara, czasem nawet pozwolą mu coś skomponować.
• Felix Bohnke – wali w gary.
• Tobias Exxel – gitara z czterema strunami. Ponadto Ludwig dopuścił go do skomponowania całego jednego utworu.

Dyskografia

• Kingdom of Madness (Królestwo szaleństwa, 1997) – pierwszy album brzmiący jak typowy power metal. Aby się wypromować do śpiewania zaproszono Chrisa Boltendahla z Grave Diggera.
• Vain Glory Opera (Opera daremnej chwały, 1998) – znowu power metal. Tym razem znanych nazwisk użyczyli Hansi Kürsch (wokal) i Timo Tolkki (Stratovarius, gitara), ale album i tak sprzedawał się gorzej niż poprzedni.
• Theatre of Salvation (Teatr zbawienia, 1999) – dlatego tutaj zrezygnowano z wydawania pieniędzy po próżnicy. Album sprzedawał się jeszcze gorzej, ale zyski były te same.
• The Savage Poetry (Brutalna poezja, 2000) – nagrane jeszcze raz demo z 1995. Nic wartego uwagi.
• Mandrake (Mandrake, 2001) – kolejny typowy powermetalowy album. Mimo to osiągnął lepsze wyniki niż poprzednicy. Prawdopodobnie niebywałe znaczenie miało powołanie przez Sammeta do życia Avantasii.
• Hellfire Club (Klub ogni piekielnych, 2004) – najcięższy ze wszystkich albumów Edguya do tej pory. Zdaniem niektórych zahaczał nawet o thrash metal.
• Rocket Ride (Rakietowa jazda, 2006) – dlatego tutaj zaprezentowano coś, co brzmiało jak poprock. Wszystkie utworki były krótkie, lekkie, łatwe i przyjemne.
• Tinnitus Sanctus (Święte szumy, 2008) – nieco cięższy album, z dojrzałymi kompozycjami błądzącymi między hard rockiem, power metalem i heavy metalem.
• Age of the Joker (Epoka Jokera, 2011) – tutaj mniej więcej to samo, z tym, że nieco mniej melodyjnie.
• Space Police – Defenders of the Crown (Kosmiczna policja – obrońcy korony, 2014) – album będący niczym więcej tylko standardowym niemieckim power metalem. O rzeczonym dziele Sammet wypowiedział się następująco: Nie będzie więcej takiego albumu w przyszłości. Po prostu jakaś dziwna siła kazała nam stworzyć ten krążek. On był w nas, tylko nie wiedzieliśmy o tym wcześniej.