Język chiński

没有人领会我!

Chińczyk o swoim języku

Ping-pong, cing, ciang, ciong!

Jak Polak wyobraża sobie język chiński

他妈的波兰语!

Chińczyk o języku polskim

Język chiński – standardowy język urzędowy kraju znad Jangcy. Posługuje się nim ok. 1,3 mld ludzi na ziemi (większość z nich to Chińczycy) i dzięki temu jest językiem nr 1. na świecie. Podobnie jak język japoński składa się z ogromnej ilości jakichś dziwnych znaczków, ale jest ich więcej (49 762, a nie 50 000, jak sądzi większość osób), gdzie przeciętny Japończyk zna 2,000 znaków.

Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od niechińskich. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe).

Warto również nadmienić, że w języku japońskim oraz koreańskim istnieją alfabety sylabiczne, dzięki którym, przy pomocy ok. 50. znaków możemy zapisać wszystko. I wtedy jest OK. Chińczycy też wymyślili swój alfabet sylabiczny zwany bopomofo, ale... tylko Chińczycy mogli być na tyle bezmyślni, by zakwestionować sensowność używania alfabetu sylabicznego i nadal posługiwać się samym hanzi (汉字; to te znaczki), gdzie każdy znak ma tysiąćpięćsetstodziewięćset różnych znaczeń! (I weź tu człowieku sobie gazetę przeczytaj). Bopomofo za to jest powszechnie używany przez obcokrajowców do nauki chińskiego, z tym, że efekt tego jest podobny do uczenia się przez Araba języka polskiego zapisywanego alfabetem gruzińskim.

W latach pięćdziesiątych chińscy komuniści usiłowali wprowadzić alfabet łaciński – pomimo rozstrzelania stosownej ilości prawicowych i kułackich elementów, kampania ta skończyła się podobnie jak próba dogonienia Wielkiej Brytanii w produkcji stali w jeden rok czy wysiłki na rzecz zniechęcenia Mao Zedonga do jedzenia tłustej wołowiny przez Ruch Państw Niezaangażowanych – czyli wielką klapą.

Nieodkrytą zagadką pozostało to, jak chińscy nonsensopedyści komunikują się na IRC-u, skoro klawiatura ma kilkadziesiąt liter, a język chiński liczy sobie kilkadziesiąt tysięcy znaków. Pewna teoria twierdzi, że Chińczycy ułatwiają sobie to zadanie, posługując się tylko ośmioma tysiącami z nich, zwłaszcza takimi mniej skomplikowanymi i jednoznacznymi jak: 龘 (obraz smoka w czasie lotu), 灩 (fale na rzece Jangcy w porze deszczowej) czy 辟谷 (niejedzenie zbóż w celu uzyskania nieśmiertelności).

Niektóre słowa i wyrażenia

• 好 (czyt. ha-o) – słowo powitalne, także dobry;
• 我 (czyt. ło-o) – ja;
• 你 (czyt. ny-y) – ty;
• 他 (czyt. tā) – on;
• 她 (czyt. tā) – ona (tak samo wymawiane, a inna pisownia, o rany...);
• 它 (czyt. tā) – to, ono (o, kurde, to tak samo wymawiane, a znów inna pisownia...);
• 他妈 (czyt. tāmā) – kua, co znaczy również jego matka;
• 你的母 (czyt. ni-i-de-mu-u) – twoja stara;
• 电脑 (czyt. djàn-na-au) – komputer (elektroniczny mózg);
• 电视机 (czyt. djàn-szy-jī) – telewizor (możliwy do użytku elektroniczny widok);
• 我住在波兰 (czyt. ło-o-dżù-zàj-bō-lán) – Ja mieszkam w falującej orchidei.
• 公共汽车 (czyt. gōn-gòn-hì-czē) – autobus

Żeby zrozumieć poniższe wyrazy, należy zwracać uwagę na akcenty, to nie takie trudne:

• 雂 (qín) – ptak;
• 禽 (qín) – też ptak;
• 擒,捦 (qín) – łapać;
• 檎 (qín) – owoc;
• 懄 (qín) – kopać;
• 庈 (qín) – osoba;
• 芹 (qín) – chiński seler;
• 勤 (qín) – bardzo pracowity;
• 噙 (qín) – trzymać coś w ustach;
• 懃 (qín) – zatroskany, tudzież rozważny;
• 秦 (qín) – przedrostek nazw chińskich dynastii;
• 芩 (qín) – Phragmites japonica (taki japoński badyl);
• 鵭 (qín) – mały ptaszek z czarną szyją;
• 螓 (qín) – mała cykada (owad) z kwadratową głową (!).

I co, nie było aż tak trudno?

Zobacz też

• Chiny
• Chińczycy, Chińczyk
• 常见问题
• 維基百科