Road Fighter: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M
(Wersja na MSX-a)
 
Linia 1: Linia 1:
'''Road Fighter''' – gra samochodowa wypuszczona w 1985 roku przez korpo-szczury z Konami na Famicoma, [[Pegasus|jego klony]], MSX-a, a także w 1984 na automaty. W grze są wykorzystane modele samochodów w zakresie skal 1/60-1/72.
'''Road Fighter''' – gra samochodowa wypuszczona w 1985 roku przez korpo-szczury z Konami na Famicoma, [[Pegasus|jego klony]], MSX-a, a także w 1984 na automaty. W grze są wykorzystane reprodukcje firmy Matchbox w zakresie skal 1/60–1/70.


== Rozgrywka na automatach ==
== Rozgrywka na automatach ==
Po wrzuceniu pół-[[Dolar|dolcowej]] monety przenosimy się na wyjątkowo długą drogę. Musimy przejechać sześć etapów i przedrzeć się na pierwszą lokatę z czterdziestej. Wyprzedzamy stertę prototypów Le Mans, prywatnych samochodów a także cystern i tirów bez prawidłowo zabezpieczonych klap z tyłu<ref>Kierowca będzie z poziomu kokpitu wyrzucał beczki z [[Żywiec (piwo)|piwem Żywiec]]</ref>. Limitu czasowego nie ma, ale wóz pali dość sporo dieslowskiej [[Ropa|ropy]], bo 40 litrów na 100 km. Najpierw zaczynamy na jakiejś utwardzonej polnej drodze, potem przenosimy się na leśne drogi, dalej brniemy przez nadmorskie trasy i most długi jak cztery mosty Da Gama w [[Portugalia|Portugalii]] i prosty jak żaden inny na świecie, następnie jedziemy na wyjątkowo wąskiej prywatnej drodze wzdłuż plaży z palmami, prawie koniec wśród [[Góry Skaliste|Gór Skalistych]], aż skończymy wśród wioch. Po osiągnięciu mety sędzia robi zdjęcie i umieszcza dane dotyczące naszej jazdy w komputerze z [[MS-DOS|DOS-em]], a potem powtarzamy cały schemat. Można zagrać na dwóch, z tym że po uderzeniu w barierę kolejność graczy się zmienia. Prędkość maksymalna wozu gracza wynosi aż 400 km/h.
Po wrzuceniu pół-[[Dolar|dolcowej]] monety przenosimy się na wyjątkowo długą drogę. Jedziemy nieznaną reprodukcją firmy Matchbox w skali 1/60. Musimy przejechać sześć etapów i przedrzeć się na pierwszą lokatę z czterdziestej. Wyprzedzamy stertę prototypów Le Mans, prywatnych samochodów a także cystern i tirów bez prawidłowo zabezpieczonych klap z tyłu<ref>Kierowca będzie z poziomu kokpitu wyrzucał beczki z [[Żywiec (piwo)|piwem Żywiec]]</ref>. Limitu czasowego nie ma, ale wóz pali dość sporo dieslowskiej [[Ropa|ropy]] 40 litrów na 100 km. Najpierw zaczynamy na jakiejś utwardzonej polnej drodze, potem przenosimy się na leśne drogi<ref>Z ostatnimi zachowanymi drzewami</ref>; dalej brniemy przez nadmorskie trasy<ref>Omijając smażalnie rybne z przeterminowanym olejem</ref>; most długi jak cztery mosty Da Gama w [[Portugalia|Portugalii]] i prosty jak żaden inny na świecie; następnie jedziemy na wyjątkowo wąskiej prywatnej drodze wzdłuż plaży z palmami, prawie koniec wśród [[Góry Skaliste|Gór Skalistych]], aż skończymy na szerokich (aczkolwiek oleistych) drogach wśród wioch. Po osiągnięciu mety sędzia robi zdjęcie i umieszcza dane dotyczące naszej jazdy w komputerze z [[MS-DOS|DOS-em]] i [[Microsoft Word|Wordem]], a potem powtarzamy cały schemat. Można zagrać na dwóch, z tym że po uderzeniu w barierę kolejność graczy się zmienia. Prędkość maksymalna wozu gracza wynosi aż 400 km/h, czego nie powstydziłaby się żadna inna reprodukcja.


== Rozgrywka na Famicomie ==
== Rozgrywka na Famicomie ==
Tutaj jest inaczej niż na automacie, bo nie ma już double-playera, tylko single. Możemy rozpocząć grę na jednym z dwóch poziomów trudności<ref>Ten drugi będzie się non-stop powtarzał</ref>. Tutaj są cztery etapy zamiast sześciu, a samochody to modele Matchboxa w przypuszczalnej skali 1/60. Ekran nie miga po uderzeniu. Prędkość wynosi 400 km/h, jednak Famicom i [[Pegasus|jego klony]] nie mogą tego odwzorować w żaden sposób, więc prędkość odczuwalna wynosi co najwyżej 100 km/h. Na NES-ie ta gra pójdzie tylko z przejściówką, bo ma inne cartridge.
Tutaj jest inaczej niż na automacie, bo nie ma już double-playera, tylko single. Możemy rozpocząć grę na jednym z dwóch poziomów trudności<ref>Ten drugi będzie się non-stop powtarzał</ref>. Tutaj są cztery etapy zamiast sześciu, a samochody to modele Matchboxa w prawdopodobnej skali 1/60. Ekran nie miga po uderzeniu. Prędkość – według panelu danych – wynosi 400 km/h, jednak Famicom i [[Pegasus|jego klony]] nie mogą tego odwzorować w żaden sposób, więc prędkość odczuwalna wynosi co najwyżej 100 km/h. Na NES-ie ta gra pójdzie tylko z przejściówką, bo ma inne cartridge.

== Rozgrywka na MSX-ie ==
Ta gra doczekała się portu na MSX-a. Jest tylko single-player, a my jedziemy samochodem na radio z instalacją benzynową. Jest sześć etapów, wyprzedzamy różnych niedzielnych i sobotnich kierowców. Nie ma tu już kryterium ukończenia etapu na pozycji X. Kłamliwy prędkościomierz to tutaj jest pasek. Drogi są niewiele bardziej zadbane, a woda na niektórych etapach spowalnia pojazd o ponad połowę. Kierowcy przewożą Lechy starannie, bo zabezpieczyli klapy.


{{przypisy}}
{{przypisy}}


{{Gry NES}}
{{Gry NES}}

[[Kategoria:Gry na konsolę Nintendo Entertainment System]]
[[Kategoria:Gry na konsolę Nintendo Entertainment System]]

Aktualna wersja na dzień 23:01, 25 gru 2018

Road Fighter – gra samochodowa wypuszczona w 1985 roku przez korpo-szczury z Konami na Famicoma, jego klony, MSX-a, a także w 1984 na automaty. W grze są wykorzystane reprodukcje firmy Matchbox w zakresie skal 1/60–1/70.

Rozgrywka na automatach[edytuj • edytuj kod]

Po wrzuceniu pół-dolcowej monety przenosimy się na wyjątkowo długą drogę. Jedziemy nieznaną reprodukcją firmy Matchbox w skali 1/60. Musimy przejechać sześć etapów i przedrzeć się na pierwszą lokatę z czterdziestej. Wyprzedzamy stertę prototypów Le Mans, prywatnych samochodów a także cystern i tirów bez prawidłowo zabezpieczonych klap z tyłu[1]. Limitu czasowego nie ma, ale wóz pali dość sporo dieslowskiej ropy – 40 litrów na 100 km. Najpierw zaczynamy na jakiejś utwardzonej polnej drodze, potem przenosimy się na leśne drogi[2]; dalej brniemy przez nadmorskie trasy[3]; most długi jak cztery mosty Da Gama w Portugalii i prosty jak żaden inny na świecie; następnie jedziemy na wyjątkowo wąskiej prywatnej drodze wzdłuż plaży z palmami, prawie koniec wśród Gór Skalistych, aż skończymy na szerokich (aczkolwiek oleistych) drogach wśród wioch. Po osiągnięciu mety sędzia robi zdjęcie i umieszcza dane dotyczące naszej jazdy w komputerze z DOS-em i Wordem, a potem powtarzamy cały schemat. Można zagrać na dwóch, z tym że po uderzeniu w barierę kolejność graczy się zmienia. Prędkość maksymalna wozu gracza wynosi aż 400 km/h, czego nie powstydziłaby się żadna inna reprodukcja.

Rozgrywka na Famicomie[edytuj • edytuj kod]

Tutaj jest inaczej niż na automacie, bo nie ma już double-playera, tylko single. Możemy rozpocząć grę na jednym z dwóch poziomów trudności[4]. Tutaj są cztery etapy zamiast sześciu, a samochody to modele Matchboxa w prawdopodobnej skali 1/60. Ekran nie miga po uderzeniu. Prędkość – według panelu danych – wynosi 400 km/h, jednak Famicom i jego klony nie mogą tego odwzorować w żaden sposób, więc prędkość odczuwalna wynosi co najwyżej 100 km/h. Na NES-ie ta gra pójdzie tylko z przejściówką, bo ma inne cartridge.

Rozgrywka na MSX-ie[edytuj • edytuj kod]

Ta gra doczekała się portu na MSX-a. Jest tylko single-player, a my jedziemy samochodem na radio z instalacją benzynową. Jest sześć etapów, wyprzedzamy różnych niedzielnych i sobotnich kierowców. Nie ma tu już kryterium ukończenia etapu na pozycji X. Kłamliwy prędkościomierz to tutaj jest pasek. Drogi są niewiele bardziej zadbane, a woda na niektórych etapach spowalnia pojazd o ponad połowę. Kierowcy przewożą Lechy starannie, bo zabezpieczyli klapy.

Przypisy

  1. Kierowca będzie z poziomu kokpitu wyrzucał beczki z piwem Żywiec
  2. Z ostatnimi zachowanymi drzewami
  3. Omijając smażalnie rybne z przeterminowanym olejem
  4. Ten drugi będzie się non-stop powtarzał