Język chiński: Różnice pomiędzy wersjami
Znacznik: skórka mobilna |
Znaczniki: skórka mobilna edytor źródłowy |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od [[Języki europejskie|niechińskich]]. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe). |
Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od [[Języki europejskie|niechińskich]]. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe). |
||
Warto również nadmienić, że w języku japońskim oraz koreańskim istnieją alfabety sylabiczne, dzięki którym, przy pomocy ok. 50. znaków możemy zapisać wszystko. I wtedy jest OK. Chińczycy też wymyślili swój alfabet sylabiczny zwany ''bopomofo'', ale... tylko Chińczycy mogli być na tyle bezmyślni, by zakwestionować sensowność używania alfabetu sylabicznego i nadal posługiwać się samym [[hanzi]] (to te znaczki), gdzie każdy znak ma tysiąćpięćsetstodziewięćset różnych znaczeń! (I weź tu człowieku sobie gazetę przeczytaj). ''Bopomofo'' za to jest powszechnie używany przez obcokrajowców do nauki chińskiego, z tym, że efekt tego jest podobny do uczenia się przez [[Arabia Saudyjska|Araba]] [[język polski|języka polskiego]] zapisywanego alfabetem [[Gruzja|gruzińskim]]. |
Warto również nadmienić, że w języku japońskim oraz koreańskim istnieją alfabety sylabiczne, dzięki którym, przy pomocy ok. 50. znaków możemy zapisać wszystko. I wtedy jest OK. Chińczycy też wymyślili swój alfabet sylabiczny zwany ''bopomofo'', ale... tylko Chińczycy mogli być na tyle bezmyślni, by zakwestionować sensowność używania alfabetu sylabicznego i nadal posługiwać się samym [[hanzi]] (汉字; to te znaczki), gdzie każdy znak ma tysiąćpięćsetstodziewięćset różnych znaczeń! (I weź tu człowieku sobie gazetę przeczytaj). ''Bopomofo'' za to jest powszechnie używany przez obcokrajowców do nauki chińskiego, z tym, że efekt tego jest podobny do uczenia się przez [[Arabia Saudyjska|Araba]] [[język polski|języka polskiego]] zapisywanego alfabetem [[Gruzja|gruzińskim]]. |
||
W latach pięćdziesiątych chińscy komuniści usiłowali wprowadzić [[alfabet łaciński]] – pomimo rozstrzelania stosownej ilości prawicowych i kułackich elementów, kampania ta skończyła się podobnie jak próba dogonienia [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] w produkcji stali w jeden rok czy wysiłki na rzecz zniechęcenia [[Mao Tse-tung|Mao Zedonga]] do jedzenia tłustej wołowiny przez Ruch Państw Niezaangażowanych – czyli wielką klapą. |
W latach pięćdziesiątych chińscy komuniści usiłowali wprowadzić [[alfabet łaciński]] – pomimo rozstrzelania stosownej ilości prawicowych i kułackich elementów, kampania ta skończyła się podobnie jak próba dogonienia [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] w produkcji stali w jeden rok czy wysiłki na rzecz zniechęcenia [[Mao Tse-tung|Mao Zedonga]] do jedzenia tłustej wołowiny przez Ruch Państw Niezaangażowanych – czyli wielką klapą. |
||
Wersja z 17:56, 28 lut 2015
没有人领会我!
- Chińczyk o swoim języku
Ping-pong, cing, ciang, ciong!
- Jak Polak wyobraża sobie język chiński
他妈的波兰语!
- Chińczyk o języku polskim
Szablon:T standardowy język urzędowy kraju znad Jangcy. Posługuje się nim ok. 1,3 mld ludzi na ziemi (większość z nich to Chińczycy) i dzięki temu jest językiem nr 1. na świecie. Podobnie jak język japoński składa się z ogromnej ilości jakichś dziwnych znaczków, ale jest ich więcej (49 762, a nie 50 000, jak sądzi większość osób), gdzie przeciętny Japończyk zna 2,000 znaków.
Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od niechińskich. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe).
Warto również nadmienić, że w języku japońskim oraz koreańskim istnieją alfabety sylabiczne, dzięki którym, przy pomocy ok. 50. znaków możemy zapisać wszystko. I wtedy jest OK. Chińczycy też wymyślili swój alfabet sylabiczny zwany bopomofo, ale... tylko Chińczycy mogli być na tyle bezmyślni, by zakwestionować sensowność używania alfabetu sylabicznego i nadal posługiwać się samym hanzi (汉字; to te znaczki), gdzie każdy znak ma tysiąćpięćsetstodziewięćset różnych znaczeń! (I weź tu człowieku sobie gazetę przeczytaj). Bopomofo za to jest powszechnie używany przez obcokrajowców do nauki chińskiego, z tym, że efekt tego jest podobny do uczenia się przez Araba języka polskiego zapisywanego alfabetem gruzińskim.
W latach pięćdziesiątych chińscy komuniści usiłowali wprowadzić alfabet łaciński – pomimo rozstrzelania stosownej ilości prawicowych i kułackich elementów, kampania ta skończyła się podobnie jak próba dogonienia Wielkiej Brytanii w produkcji stali w jeden rok czy wysiłki na rzecz zniechęcenia Mao Zedonga do jedzenia tłustej wołowiny przez Ruch Państw Niezaangażowanych – czyli wielką klapą.
Nieodkrytą zagadką pozostało to, jak chińscy nonsensopedyści komunikują się na IRC-u, skoro klawiatura ma kilkadziesiąt liter, a język chiński liczy sobie kilkadziesiąt tysięcy znaków. Pewna teoria twierdzi, że Chińczycy ułatwiają sobie to zadanie, posługując się tylko ośmioma tysiącami z nich, zwłaszcza takimi mniej skomplikowanymi i jednoznacznymi jak: 龘 (obraz smoka w czasie lotu), 灩 (fale na rzece Jangcy w porze deszczowej) czy 辟谷 (niejedzenie zbóż w celu uzyskania nieśmiertelności).
Niektóre słowa i wyrażenia
- 好 (czyt. ha-o) – słowo powitalne, także dobry;
- 我 (czyt. ło-o) – ja;
- 你 (czyt. ny-y) – ty;
- 他 (czyt. tā) – on;
- 她 (czyt. tā) – ona (tak samo wymawiane, a inna pisownia, o rany...);
- 它 (czyt. tā) – to, ono (o, kurde, to tak samo wymawiane, a znów inna pisownia...);
- 他妈 (czyt. tāmā) – ku
a, co znaczy również jego matka; - 你的母 (czyt. ni-i-de-mu-u) – twoja stara;
- 电脑 (czyt. djàn-na-au) – komputer (elektroniczny mózg);
- 电视机 (czyt. djàn-szy-jī) – telewizor (możliwy do użytku elektroniczny widok);
- 我住在波兰 (czyt. ło-o-dżù-zàj-bō-lán) – Ja mieszkam w falującej orchidei.
- 公共汽车 (czyt. gōn-gòn-hì-czē) – autobus
Żeby zrozumieć poniższe wyrazy, należy zwracać uwagę na akcenty, to nie takie trudne:
- 雂 (qín) – ptak;
- 禽 (qín) – też ptak;
- 擒,捦 (qín) – łapać;
- 檎 (qín) – owoc;
- 懄 (qín) – kopać;
- 庈 (qín) – osoba;
- 芹 (qín) – chiński seler;
- 勤 (qín) – bardzo pracowity;
- 噙 (qín) – trzymać coś w ustach;
- 懃 (qín) – zatroskany, tudzież rozważny;
- 秦 (qín) – przedrostek nazw chińskich dynastii;
- 芩 (qín) – Phragmites japonica (taki japoński badyl);
- 鵭 (qín) – mały ptaszek z czarną szyją;
- 螓 (qín) – mała cykada (owad) z kwadratową głową (!).
