Język serbsko-chorwacki

Z powodu ograniczeń zdroworozsądkowych tytuł tego artykułu jest nieprawidłowy. Właściwy tytuł to: język bośniacko-czarnogórsko-chorwacko-serbski.

Język serbsko-chorwacki – język, który wyróżnia się tym, że jego użytkownicy utrzymują, że nie istnieje, ponieważ nie lubią się między sobą.

W encyklopediach można znaleźć zdanie Trwają intensywne prace nad kodyfikacją języka bośniackiego, które oznacza, iż Bośniacy wymyślają nowy język, aby podkreślić swoją odrębność od Serbów i Chorwatów. Jedyne, co sprawia, że ta sprawa nie jest śmieszna, to wojna.

Istnieje jednak pewna znacząca korzyść dla ludzi znających ten język. Mogą oni mianowicie wpisać sobie w życiorys znajomość języka serbskiego, chorwackiego, bośniackiego, a ostatnio również czarnogórskiego, dzięki czemu mogą się lansować w nieświadomym społeczeństwie jako błyskotliwi poligloci, a ich wartość na rynku pracy znacząco wzrasta. Znane są przypadki tłumaczeń literatury, filmów itp. np. z serbskiego na chorwacki, za które tłumacze zapewne zgarnęli niechudą kasę, chociaż różnica między tymi językami jest mniejsza niż między np. brytyjskim i amerykańskim dialektem angielskiego. Różnica między standardowymi wersjami serbskiego i chorwackiego jest dużo mniejsza niż np. między poszczególnymi dialektami chorwackiego – powiedzmy dalmatyńskim i zagrzebskim – które formalnie stanowią jeden i ten sam język. Nie mówiąc już o serbskim i czarnogórskim – różnic jest mniej, niż między mazowiecką a małopolską odmianą języka polskiego.

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny językoznawstwa. Jeśli nie jesteś Ruskiem z bazaru – rozbuduj go.