Accept
Accept – niemiecki zespół grający heavy metal, założony przez drzyjomorda Udo Dirkschneidera w 1976, ale pierwszą płytę wydał dopiero w 1979. Największym jego osiągnięciem było zaśpiewanie nazistowskiej piosenki Heili Heilo w czasach, kiedy wymówienie głośno słowa „Hitler” było faux pass większym niż używanie wtrętów w języku, którego się nie zna[1].
Historia
Pomysłodawcami stworzenia zespołu było trzech Niemców, którzy przypadkowo spotkali się na Oktoberfeście – wymieniony wyżej Udo Dirkschneider , Wolf Hoffmann (gitara) i Peter Baltes (bas). Z czasem dobrali sobie do składu drugiego gitarzystę i perkusistę oraz panią manager, będącą też autorką większości wczesnych tekstów, a znaną szerszej publiczności pod pseudonimem Deaffy. Mało który z nich wytrzymał jednak w zespole dłużej niż kilka lat. Pierwszym poważnym zwrotem w historii zespołu był moment, w którym Udo strzelił focha i wzorem Dio postanowił zacząć solową twórczość jako U.D.O.[2]. Wtedy to zespół współpracował z milionem różnych wokalistów i zaczął spadać w dół, do tego stopnia, że w 1989 stwierdzili, że mają dość.
W 1992 okazało się jednak, że twórczość solowa nie przynosi Dirkschneiderowi wystarczających dochodów i reaktywował on Accept. Pograli tak pięć lat po czym zespół rozpadł się zdawałoby się na dobre. Niestety, vox Populi vox Dei, i zespół zagrał kilka koncertów w 2004 i 2005 oraz nagrali reedycje starych przebojów, po czym sytuacja znowu zamarła na kilka lat. W 2009 olśniło jednak Petera Baltesa i reaktywował on zespół z nowym wokalistą, Markiem Tornillo, po czym nagrali razem Blood of Nations.
Skład
Obecny skład zespołu
- Mark Tornillo – naśladowanie Dirkschneidera (od 2009).
- Wolf Hoffman – gitara elektryczna (zawsze).
- Herman Frank – gitara elektryczna (od 2009).
- Peter Baltes – gitara basowa (zawsze), wokal w niektórych piosenkach na albumach od Accept do Breaker.
- Stefan Schwarzmann – byłemu perkusiście Helloween skończyły się pieniądze więc przyszedł tłuc gary tutaj (od 2009).
Byli członkowie zespołu
- Udo Dirkschneider –
jęki,werbalne imitowanie wiertarki udarowej,zawodzenie,wrzaskmam! wokal. (1971-1987, 1992-1997, 2005). Okrzyknięty człowiekiem o najbardziej metalowym głosie i nazwisku. Śpiewał kiedyś w duecie z Nergalem aż ten drugi nabawił się kompleksów i dlatego to cudowne wydawnictwo możemy znaleźć tylko na YouTjubie. - David Reece – naśladowanie Dirkschneidera (1988–1989);
- Jan Koemmet – gitara elektryczna (1981–1982);
- Jörg Fischer – gitara elektryczna (1978–1982, 1984–1988);
- Jim Stacey – gitara elektryczna (1989);
- Birke Hoe – perkusja (1971);
- Frank Friedrich – perkusja (1976–1979;
- Stefan Kaufmann – perkusja (1980–1994);
- Michael Cartellone – perkusja (1995–1998).
Twórczość
Zespół uczynił z wojny religię, a z religii wojnę[3]
- Jakiś recenzent płyty Krew Narodów
Oprócz wyżej wymienionego wyczynu można uznać, że innym ich wybitnym osiągnięciem jest wplecenie w utwór Serce z Metalu fragmentów Dla Elizy Beethovena i Marszu słowiańskiego Czajkowskiego granych na gitarze, gdyby nie fakt, że przecież coś takiego potrafiłby każdy przedszkolak.
Dyskografia
- Accept (Akcept, 1979) – takie tam pitu-pitu zerżnięte z Judas Priest.
- I'm A Rebel (Jestem Rebeliantem, 1981) – kontynuacja powyższej linii, tyle że z dodaniem tekstów politycznych.
- Breaker (Hamulec, 1982) – pierwszy album z jajami. Prawdopodobnie dlatego autorem większości tekstów jest kobieta.
- Restless and Wild (Niespokojni i Dzicy, 1982) – pionierski album speeedmetalowy w Niemczech. Otwiera go wspomniane wyżej Heili Heilo (fragment piosenki Fast As Shark).
- Balls to the Wall (Jajami o Ścianę, 1983) – najbardziej uznany album grupy, na którym ukonstytuowało się ostatecznie jej brzmienie.
- Metal Heart (Metalowe Serce, 1985) – debiut grupy w Japonii. Zwolnienie tempa wydawniczego spowodowane było koniecznością opicia poprzedniego albumu.
- Russian Roulette (Rosyjska Ruletka, 1986) – stosunkowo odtwórczy album bazujący na poprzednich dokonaniach grupy.
- Eat The Heat (Zjedz Żar, 1989) – przeciętny początkujący fan zespołu po usłyszeniu tego czegoś pyta: „Co to tu w ogóle robi?”. My uprzejmie odpowiadamy: jest.
- Objection Overruled (Zlekceważone Obiekcje , 1993) – wielki powrót po pierwszym rozpadzie.
- Death Row (Śmiertelna Kłótnia, 1994) – powoli zaczyna wychodzić na wierzch niezdecydowanie Dirkschneidera.
- Predator (Łowca, 1996) – takie byle co wymuszone przez wytwórnię. Udo śpiewa tam tak, jakby wolał zająć się podlewaniem grządek na działce.
- Blood of the Nations (Krew Narodów, 2010) – wbrew oczekiwaniom zespołu nazwano to cudo objawieniem, a w światowych rankingach sprzedaży płyta wyprzedziła Justynę i Hankę.
- Stalingrad (Wołgograd, 2012) – album, na którym członkowie zespołu opiewają, przy dźwiękach rosyjskiego hymnu, bitwę pod Stalingradem. Z perspektywy Rusków. Co to się porobiło…
- Blind Rage (Ślepa Wściekłość, 2014) – tu z kolei dowiadujemy się, że nie tylko Temida jest ślepa. Album imituje stare nagrania z Udo, nawet Mark naśladuje wiertarkę przy śpiewaniu.
Przypisy
