Język chiński: Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Adi'i. Autor wycofanej wersji to 83.27.26.128.) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Język chiński''' – standardowy [[język urzędowy]] [[Chiny|kraju znad Jangcy]]. Posługuje się nim ok. 1,3 mld ludzi na ziemi (większość z nich to [[Chińczycy]]) i dzięki temu jest językiem nr 1. na świecie. Jest podobny do języków: [[Język japoński|japońskiego]] i [[Język koreański|koreańskiego]], ale jego znaki są znacznie bardziej skomplikowane. Na przykład japońskiej [[litera|literze]] 日 odpowiada chińskie 漢. Podobnie jak język japoński składa się z ogromnej ilości znaczków, ale jest ich więcej (49 762, a nie 50 000, jak sądzi większość osób). |
'''Język chiński''' (ciong-siang) – standardowy [[język urzędowy]] [[Chiny|kraju znad Jangcy]]. Posługuje się nim ok. 1,3 mld ludzi na ziemi (większość z nich to [[Chińczycy]]) i dzięki temu jest językiem nr 1. na świecie. Jest podobny do języków: [[Język japoński|japońskiego]] i [[Język koreański|koreańskiego]], ale jego znaki są znacznie bardziej skomplikowane. Na przykład japońskiej [[litera|literze]] 日 odpowiada chińskie 漢. Podobnie jak język japoński składa się z ogromnej ilości znaczków, ale jest ich więcej (49 762, a nie 50 000, jak sądzi większość osób). |
||
Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od [[Języki europejskie|niechińskich]]. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe). |
Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od [[Języki europejskie|niechińskich]]. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe). |
||
Wersja z 11:15, 12 lip 2007
Język chiński (ciong-siang) – standardowy język urzędowy kraju znad Jangcy. Posługuje się nim ok. 1,3 mld ludzi na ziemi (większość z nich to Chińczycy) i dzięki temu jest językiem nr 1. na świecie. Jest podobny do języków: japońskiego i koreańskiego, ale jego znaki są znacznie bardziej skomplikowane. Na przykład japońskiej literze 日 odpowiada chińskie 漢. Podobnie jak język japoński składa się z ogromnej ilości znaczków, ale jest ich więcej (49 762, a nie 50 000, jak sądzi większość osób).
Język chiński należy do grupy języków chińsko-tybetańskich. Pochodzi od języków średniochińskich, które z kolei pochodzą od małochińskich, pochodzących od niechińskich. Na język chiński składa się grupa wielu odnóg, które dzielimy na północnochiński i południowochiński (podobno kiedyś były jeszcze wschodniochińskie i zachodniochińskie, ale nie dotrwały do naszych czasów, bo pojawiła się moda na kierunki podstawowe).
Warto również nadmienić, że w języku japońskim oraz koreańskim istnieją alfabety sylabiczne, dzięki którym, przy pomocy ok. 50. znaków możemy zapisać wszystko. I wtedy jest OK. Tylko Chińczycy są na tyle bezmyślni, by nadal posługiwać się samym kanji (to te znaczki), gdzie każdy znak ma tysiąćpięćsetstodziewięćset różnych znaczeń! I weź tu człowieku sobie gazetę przeczytaj...
Nieodkrytą zagadką pozostało to, jak chińscy nonsensopedyści komunikują się na IRC-u, skoro klawiatura ma kilkadziesiąt liter, a język chiński kilkadziesiąt tysięcy. Pewna teoria twierdzi, że Chińczycy ułatwiają sobie to zadanie posługując się tylko ośmioma tysiącami z nich.
