Język litewski

Hitleris, Stalinas, Piłsudskis

Praktyczne zastosowanie języka litewskiego

Język litewski (lietuvių kalba) – język, w którym wbrew obiegowej opinii wcale nie został napisany Pan Tadeusz. Służy głównie do znęcania się nad polskimi dziećmi w litewskich szkołach. Używają go również Amerykanie, Australijczycy, Rosjanie, Polacy, Białorusini, Łotysze i Niemcy.

Charakterystyczne dla tego języka jest dodawanie wszędzie gdzie się da (a także tam, gdzie się nie da) końcówki "-as". Przykład:

Zydrunas Savickas. Co gorsza, nawet polskim nazwiskom dodają takie potworki, np. Kazimiežas Marcinkievičius.

Psyt, po litewsku Polska to Lenkija...

Gratulacje jełopie, gwarantuję że źle przeczytałeś. Nie żaden len z kija, tylko łankja/ułankja/łuankja, jak komu wygodnie, fonetyka języka litewskiego przyprawia o dokumentnie północnoeuropejską depresję...

Alfabet

Alfabet litewski składa się z 32 liter, oto one:

a ą b c č d e ę ė f g h i į y j k l m n o p r s š t u ų ū v z ž

Niektóre z nich są nam już znane z naszego abecadła, zaś inne powstały tylko dlatego by utrudnić nam życie. W chwili powstawania alfabetu jego twórcy doszli do wniosku, że jest zbyt podobny do polskiego więc na złość braciom Lachom wzięli hurtem kilka liter z języka czeskiego (co nie było zbyt zgrabnym posunięciem bo się muszą teraz męczyć czytając coś po polsku i na odwrót i wzajemnie). Znaki typu č, ė, į, š, ų, ū i ž są jednak łatwo przyswajalne dla ludzi i choć dla niektórych mogą być uciążliwe, dla większości pozostają obojętne.

Krótki opis każdej z liter:

• a (czyt. a) – podobnie jak w Polsce jest pierwszą literą alfabetu. Wygląda dokładnie tak samo. Jest identyczna.
• ą (czyt. aa) – powstała w wyniku eksperymentu, do dołu literki został dodany odwrócony i zaokrąglony przecinek.
• b (czyt. b) – literka ta powstała przez dodanie do | obróconej literki c, a następnie jej upiększeniu.
• c (czyt. c) – powstanie tej litery jest wynikiem odjęcia od b znaku | i przekręceniem na drugą stronę tego co zostało.
• č (czyt. cz) – Litwini nie chcieli być gorsi od Polaków, więc do swojego abecadła włożyli cz, nie chciało im się jednak pisać tak dużo, stąd jego okrojona wersja.
• d (czyt. d) – odbicie lustrzane literki b.
• e (czyt. e) – powstała przez dodanie do literki c dwóch kresek: poziomej i pionowej.
• ę (czyt. ee) – podobnie jak przy literce ą eksperymentowano tu z przecinkiem.
• ė (czyt. ė) – Litwini zastosowali tutaj zabieg upiększający. Literka upodobniła się tym samym do i oraz į.
• f (czyt. f) – przez wiele lat zapisywana jako €, skrócono ją jednak... nikt nie wie dlaczego.
• g (czyt. g) – kolejny eksperyment z przecinkiem. Podobnie jak ą i ę.
• h (czyt. h) – ciekawa litera. Powstała w wyniku przekręcenia o 180^o literki y i ukwadratowieniu jej.
• i (czyt. i) – wiele wieków temu zapisywana jako |, z biegiem czasu zrobiono jednak przerwę w górnej jej części.
• į (czyt. ij) – kolejny już po ą, ę i g eksperyment z przecinkiem.
• y (czyt. y) – literka powstała w wyniku przekręcenia o 180^o litery h i uproszczeniu jej.
• j (czyt. j) – lustrzane odbicie literki į i uproszczenie.
• k (czyt. k) – jej powstanie tłumaczy się faktem dodania do | obróconej o 90^o literki v.
• l (czyt. l) – skrócona wersja |, obcięta z góry i dołu.
• m (czyt. m) – jest połączeniem dwóch liter: r i n.
• n (czyt. n) – powstała przez odjęcie od litery m literki r.
• o (czyt. o) – jest to idealne koło w kształcie trójkąta.
• p (czyt. p) – odwrócona o 180^o stopni literka d.
• r (czyt. r) – powstała przez odjęcie od litery m literki n.
• s (czyt. s) – pewien litewski filozof rysował sobie szlaczki w zeszycie...
• š (czyt. sz) – podobnie jak č to kolejne okrojone zapożyczenie z polskiego. Tym razem literki sz.
• t (czyt. t) – odwrócona literka f, jednak o dziwo kreseczka po środku została nienaruszona.
• u (czyt. u) – literka n po obrocie o 180^o.
• ų (czyt. uu) – ostatni już eksperyment z przecinkiem. Po ą, ę, g i į.
• ū (czyt. ū) – to falowane coś także jest efektem szlaczków w zeszycie filozofa.
• v (czyt. v) – okrojona wersja polskiego w. Jednak dwa v obok siebie dają podobny efekt: vv.
• z (czyt. z) – znów szlaczki filozofa, tym razem odwrócona i kanciasta wersja s.
• ž (czyt. rz) – tak samo jak č i š jest to litera zapożyczona od Polaków. Odpowiednik rz.
  Nauczyliście się już nosówek? Świetnie, szkoda tylko że nie potrzebujecie tego. Serio, nawet Litwini ich nie wymawiają, bo nie są z reguły psychopatami (ani ten, ani ten drugi, , choć przynajmniej półtora to kliniczny socjopata). Nosówka oznacza że masz inaczej akcentować dany wyraz (na przykład ze względu na przypadek gramatyczny). Wariantów akcentowania jest, według oficjalnych danych statystycznej Cesarskiej Komisji Językowej Imperium Litewskiego, cytuję: Tyle że ja pier...

Zastosowanie

Litwinów dwóch gdy jeszcze nic nie mówią...
(zdjęcie zrobione przez przypadkowego przechodnia telefonem komórkowym znalezionym przypadkowo u kogoś w plecaku.) Na obrazku są Darius Darius i Darius Girenas, gdyby żyli w naszej rzeczywistości, pozwaliby Marvel o prawa autorskie, jako żywe pierwowzory superbohaterów. Ten z lewej miał kryptonim "Iron Niemen", ten z prawej "Kapitan Auksztotyzacja"

Język litewski można stosować w dialogach między dwiema (lub więcej) osobami, lub w monologach, a także w literaturze i na puszkach po napojach gazowanych. Poniżej zapis fragmentu dialogu dwóch przypadkowo spotkanych ludzi nagranych zupełnie przypadkowo przez przypadkowo przechadzającego się koło nich przechodnia:

• Przechodzień A: Labas rytas! (Dzień dobry!)
• Przechodzień B: Labas! (Cześć!)
• A: Atsiprašau, mano vardas Przechodzień A... (Przepraszam, nazywam się Przechodzień A...)
• B: ? (?)
• A: ...man 23 metai... (...mam 23 lata...)
• B: ? (?)
• A: esu iš Lenkijos... (Jestem z Polski...)
• B: ? (?)
• A: ...iš Wielkie Miasto... (...z Wielkiego Miasta...)
• B: Nesuprantu jūsų. (Nie rozumiem pana.)
• A: Atsiprašau, kiek valandų? (Przepraszam, która jest godzina?)
• B: Dabar yra 15:34:02 (Jest 15:34:02)
• A: Ačiū, labanakt! (Dziękuję, dobranoc!)
• B: iki pasimatymo! (Do widzenia!)

Zobacz też

• Litwa
• Litwini