Język litewski
Hitleris, Stalinas, Piłsudskis
- Praktyczne zastosowanie języka litewskiego
Dobri wjećur pańe, pańićki, panulki! Pśedstawjam modych hlopakuf s mńasto Vilno, to jest motna, pejkna, perspektifna rok-grupa pod nazviskom Prm-prmrasadsfsfkpm, s pisenkoj - Pokarz co potrafiś. Gratulujtia, relaksultia i smakujtia! Dovidzenija!
- Leonas Provalas, wypowiadający wojnę Województwu Podlaskiemu, Wrocław 1989.
Język litewski (lietuvių kalba) – język, w którym wbrew obiegowej opinii wcale nie został napisany Pan Tadeusz. Służy głównie do znęcania się nad polskimi dziećmi w litewskich szkołach. Używają go również Amerykanie, Australijczycy, Rosjanie, Polacy, Białorusini, Łotysze i Niemcy.
Charakterystyczne dla tego języka jest dodawanie wszędzie gdzie się da (a także tam, gdzie się nie da) końcówki "-as". Przykład:
Zydrunas Savickas. Co gorsza, nawet polskim nazwiskom dodają takie potworki, np. Kazimiežas Marcinkievičius.
Psyt, po litewsku Polska to Lenkija…
Gratulacje jełopie, gwarantuję że źle przeczytałeś. Nie żaden len z kija, tylko łankja/ułankja/łuankja, jak komu wygodnie, fonetyka języka litewskiego przyprawia o dokumentnie północnoeuropejską depresję…
Alfabet[edytuj • edytuj kod]
Alfabet litewski składa się z 32 liter, oto one:
a ą b c č d e ę ė f g h i į y j k l m n o p r s š t u ų ū v z ž
Niektóre z nich są nam już znane z naszego abecadła, zaś inne powstały tylko dlatego by utrudnić nam życie. W chwili powstawania alfabetu jego twórcy doszli do wniosku, że jest zbyt podobny do polskiego więc na złość braciom Lachom wzięli hurtem kilka liter z języka czeskiego (co nie było zbyt zgrabnym posunięciem bo się muszą teraz męczyć czytając coś po polsku i na odwrót i wzajemnie). Znaki typu č, ė, į, š, ų, ū i ž są jednak łatwo przyswajalne dla ludzi i choć dla niektórych mogą być uciążliwe, dla większości pozostają obojętne.
Zastosowanie[edytuj • edytuj kod]
Język litewski można stosować w dialogach między dwiema (lub więcej) osobami, lub w monologach, a także w literaturze i na puszkach po napojach gazowanych. Poniżej zapis fragmentu dialogu dwóch przypadkowo spotkanych ludzi nagranych zupełnie przypadkowo przez przypadkowo przechadzającego się koło nich przechodnia:
- Przechodzień A: Labas rytas! (Dzień dobry!)
- Przechodzień B: Labas! (Cześć!)
- A: Atsiprašau, mano vardas Przechodzień A... (Przepraszam, nazywam się Przechodzień A...)
- B: ? (?)
- A: ...man 23 metai... (...mam 23 lata...)
- B: ? (?)
- A: esu iš Lenkijos... (Jestem z Polski...)
- B: ? (?)
- A: ...iš Wielkie Miasto... (...z Wielkiego Miasta...)
- B: Nesuprantu jūsų. (Nie rozumiem pana.)
- A: Atsiprašau, kiek valandų? (Przepraszam, która jest godzina?)
- B: Dabar yra 15:34:02 (Jest 15:34:02)
- A: Ačiū, labanakt! (Dziękuję, dobranoc!)
- B: iki pasimatymo! (Do widzenia!)
Pamiętacie jak wspominałem o akcentowaniu? Ono jest bardzo ważne. Jedno chrząknięcie, plunięcie flegmą w trakcie błędnego powiewu, narysowanie runy w powietrzu ze złym akcentem może mieć katastrofalne skutki. Na przykład z pytania "którędy do ubikacji", zły akcent może zrobić tryb oznajmujący "jestem kosmicznym koniem i naleję ci do ciężarówki". W kraju farszem do blinów i tirem płynącym nie żartuje się z takich rzeczy.
Imiesłowy[edytuj • edytuj kod]
Pameskite viltį, visi, kurie čia įeina…
- Ten cytat wisi nad zabitym stalowymi gwoździami przejściem do Międzywymiarowej Komisji Imiesłowów Imperium Litewskiego
Zgaduję że przeciętny czytelnik Nonsensopedii nie ma mózgu, który mógłby stracić, ale i tak radzę to zagadnienie omijać szerokim łukiem. Imiesłowy w języku litewskim stosowane bez odpowiednich zabezpieczeń grożą świądem, wysypką, oraz zmianą fal mózgowych skutkującą wypalającymi świadomość wzorami na zapisie EEG. W razie komplikacji konieczna może być konsultacja z najbliższym dostępnym filologiem bałtyckim, a uwierz mi, nie chcesz tego.